Ο Παναθηναϊκός νιώθει αυτοπεποίθηση στην τοποθεσία Βελιγράδι...

Από τη Χάλα Πιονίρ (έτσι μας την είπαν, έτσι σας τη λέμε που θα 'λεγε και ο Μανώλης Μαυρομάτης) στην Μπεογκράτσκα. Αυτή ακριβώς είναι η διαδρομή, μεταξύ των δυο γηπέδων του Βελιγραδίου, που βάζει στο google maps ο Παναθηναϊκός για να φτάσει από το διπλό στην έδρα του φορμαρισμένου Ερυθρού Αστέρα ως το γήπεδο που θα διεξαχθεί εφέτος το Final-4 της διοργάνωσης - ποιον δρόμο θα διαλέξει είναι αλλουνού... Πασκουάλ ευαγγέλιο.

Ακόμη κι αν το 69-63 επί του φορμαρισμένου Ερυθρού Αστέρα δεν μοιάζει, εκ πρώτης όψεως, εμφατικό, με μια δεύτερη ματιά θα σε πείσει ότι αποτελεί statement υπεροχής των "πρασίνων" σε μια χρονική περίοδο που (μαθαίνουν να) παίζουν χωρίς τον κουμανταδόρο τους.

Αυτό ακριβώς είναι το μεγαλύτερο κέρδος των πρωταθλητών Ελλάδας. Διότι όχι μόνο έχουν προσαρμοστεί στην απουσία του φυσικού ηγέτη τους, του παίκτη που δίνει το τέμπο και κάνει όλους τους υπόλοιπους να φαίνονται καλύτεροι ανεβάζοντας όλο το "πράσινο" σύνολο, αλλά δείχνουν πως είναι σε θέση να τα καταφέρουν χωρίς αυτόν στο παρκέ. Βγαίνουν μπροστά, παίρνουν αποφάσεις, ζορίζονται αλλά ν' αντέχουν στους κραδασμούς, δεν δειλιάζουν την κρίσιμη στιγμή, στο φινάλε-φινάλε ορίζουν τη μοίρα τους. Κι ό,τι έρθει...

Ίσως αυτός ο (ελαφρύς) τραυματισμός του ομογενούς πόιντ γκαρντ να ήρθε την... κατάλληλη φάση, τώρα που δεν κρίνονται πάρα πολλά, για τη λειτουργία, τη χημεία και τη συσπείρωση του Παναθηναϊκού. Οξύμωρο αν μη τι άλλο - να 'ναι γερός ο Καλάθης πάνω απ' όλα. Μα την ώρα που ο ίδιος παλεύει να ξεπεράσει το πρόβλημα στον ώμο, ο Λεκαβίτσιους και ο Ντένμον μοιράζονται το χρόνο του, μπαίνουν στα παπούτσια του και παίρνουν μαζί την αυτοπεποίθηση που ο ίδιος είχε παίζοντας +25 λεπτά, πολλές φορές και περισσότερα λεπτά.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΚΑΛΑΘΗ

Η επιστροφή του δεν θα σημάνει πως θα χάσει από τις πολλές ευθύνες του. Αποδεικνύουν όμως δυο έτερες λύσεις, που ήρθαν συμπληρωματικά, πως έχουν τα κότσια (σε μια κακή βραδιά του Νικ ή όταν χρειάζεται ν' αναδιπλώνεται στο πάγκο) να κουβαλήσουν την μπάλα, να σκοράρουν, να πασάρουν, να παίξουν βρε αδερφέ, να τους νιώσει ο αντίπαλος.

Ο Λιθουανός είναι... μαμούνι. Κουνούπι που δεν είναι εύκολο να εξοντώσεις λόγω σωματοδομής. Θα τρέξει, θα τρυπώσει, θ' αναστατώσει τον αντίπαλο. Ο Αμερικανός έχει μάθει πλέον τι του αναλογεί σε μια τέτοια ομάδα και πώς αυτό που θα του δοθεί να το επιστρέψει προς όφελος του συνόλου. Έλεγε τις προάλλες ο Πασκουάλ πως ο Ντένμον χρειάζεται χρόνο. Ίσως έχει ανάγκη κι άλλον για να σταθεροποιηθεί, να βρει διάρκεια, να εξελιχθεί σε σταθερή αξία του ρόστερ. Αξίζει, όμως, να τον πάρει. Ιδίως όσο τα βήματα που κάνει, μικρά μεν, είναι προς τα μπρος.

Για να μην παρασυρόμαστε βέβαια από (ακόμη) μια νίκη, το κενό στο "5" παραμένει όσο κι αν ο Γκιστ παίζει για δυο-τρεις, υπερβάλλοντας. Προφανώς και δεν είναι τυφλοί αυτοί που δουλεύουν καθημερινά για τον "πράσινο" οργανισμό. Βλέπουν το κενό και καταλαβαίνουν το πρόβλημα, ακόμη κι αν στο ματς της Πέμπτης έλειψε μονάχα 3'46''. Μόνο και μόνο τα 15 αμυντικά ριμπάουντ που χάθηκαν, επιτρέποντας στον Αστέρα σκορ από φόλοου ή δεύτερες ευκαιρίες για επίθεση, αποτυπώνουν πρόδηλα την πραγματικότητα.

Ο Άγιος Βασίλης (λένε πως) έρχεται την Πρωτοχρονιά. Αν θα φέρει σέντερ, ποιος το ξέρει...