Γι' αυτό ψήφισα τον Σάρας
Με αφορμή σχόλιο αναγνώστη, ο Γιώργος Συρίγος δικαιολογεί την επιλογή του να διαλέξει τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, στο μεγάλο θέμα που έγραψε για τον κορυφαίο γκαρντ της Euroleague.
Το σχόλιο του George Leon:
"Με κάθε σεβασμό θέλω να επισημάνω το εξής: Όταν γίνεται μία σύγκριση, με σκοπό μάλιστα την ανάδειξη του καλύτερου, τότε πρέπει να ορίζονται με σαφήνεια τα κριτήρια απιλογής, δεν νομίζετε; Ψάχνουμε το πολύπλευρο επιθετικό ταλέντο; Σπανούλης! Ψάχνουμε τον πιο χρήσιμο, με συμμετοχή σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες; Διαμαντίδης! Ψάχνουμε τον καλύτερο σκόρερ; Ναβάρο! Ψάχνουμε τον πιο απρόβλεπτο; Σάρας! Ψάχνουμε το καλύτερο peak; Παπαλουκάς! Το μισό άρθρο αναλώνεται σε απολογία για την συμπερίληψη των ελλήνων γκαρντ - κάτι το οποίο λύνεται μέσα σε 2 γραμμές - και οχι στην ανάλυση των κριτηρίων. Συνεπώς, καταλήγετε σε ένα συμπέρασμα, το οποίο προκύπτει από το συναίσθημα, οτι ο Σάρας είναι ο καλύτερος γιατί παραλίγο να κερδίσει τους Αμερικάνους το 2000. Ήθελε λίγο περισσότερη δουλειά μάλλον".
Η απάντηση του Γιώργου Συρίγου:
"Αγαπητέ Γιώργο,
αυτό που περιγράφεις ως "απολογία για την επιλογή τριών Ελλήνων", είναι τα "κριτήρια" που ψάχνεις!
Έκρινα ότι η απόφαση των ειδικών (προπονητών, παίκτων, GM, κλπ), για τους 50 καλύτερους στην ιστορία του Πρωταθλητριών/Ευρωλίγκας, ήταν η πιο σοβαρή και αξιόπιστη ΒΑΣΗ για τη συζήτησή μας.
Επιπλέον, γράφεις το εξής: "Ψάχνουμε το πολύπλευρο επιθετικό ταλέντο; Σπανούλης! Ψάχνουμε τον πιο χρήσιμο, με συμμετοχή σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες; Διαμαντίδης! Ψάχνουμε τον καλύτερο σκόρερ; Ναβάρο, κλπ...".
Αν ήταν έτσι, τότε θα μπορούσαμε να θέσουμε 100 τέτοια ερωτήματα, τα οποία όμως θα μας έδιναν ακόμα και 100 διαφορετικούς νικητές.
Εν κατακλείδι, το "ποιος είναι ο καλύτερος" είναι εξ ορισμού υποκειμενικό.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο στο φινάλε του άρθρου πήγα εκεί που έλεγε η καρδιά μου, αποφεύγοντας κάποιο λογικοφανές επιχείρημα, τύπου "ο Σάρας έχει 4 Ευρωλίγκες, μία περισσότερη από Διαμαντίδη, Σπανούλη και δύο περισσότερες από Παπαλουκά, Ναβάρο και μάλιστα με τρεις διαφορετικές ομάδες, άρα είναι καλύτερος".
Γιατί πάνω απ' όλα το μπάσκετ (και ο αθλητισμός γενικότερα) είναι συναίσθημα.
ΥΓ: Το 1996 οι Αμερικανοί ανέδειξαν τους 50 καλύτερους όλων των εποχών.
Πιστεύει κανείς ότι ανακοίνωσαν συγκεκριμένα κριτήρια επιλογής;
Έβαλαν στη λίστα τον Σακίλ Ο' Νιλ (με προυπηρεσία, τότε, μόλις 3,5 έτη στο πρωτάθλημα και τέσσερα χρόνια πριν τον πρώτο του τίτλο!), αφήνοντας έξω ιερά τέρατα του μπάσκετ.
Ολόκληρο Ντομινίκ Ουίλκινς σνόμπαραν και ακόμα δεν έχουν βρεθεί τα κριτήρια για να του εξηγήσει κάποιος το γιατί.
ΥΓ2: Σας ευχαριστώ για την συμμετοχή.
Γιώργος Συρίγος"
