Hal(i)a Madrid
Η αντικατάσταση του Ντελ Μπόσκε από τον Κεϊρόζ δεν είχε καμία ουσιαστική σημασία. Ο προπονητής στη Ρεάλ του Πέρεθ είναι διακοσμητικός. Οι σπόνσορες αποφασίζουν και ο Βαλντάνο απλώς μεταφέρει στον κόουτς τις επιλογές τους, που δεν αλλάζουν ποτέ. Γι' αυτό ποτέ δεν εφαρμόστηκε στη Ρεάλ το rotation που επιβάλεται όταν μία ομάδα που στηρίζεται σε τριαντάρηδες διεκδικεί 3 τίτλους. Γι' αυτό ο Πορτογάλος προπονητής υποχρεώθηκε να στριμώξει τους Μπέκαμ και Γούτι σε ρόλους αμυντικών χαφ και τους Ελγκέρα και Ραούλ Μπράβο ως κεντρικούς αμυντικούς. Γι΄ αυτό κανείς δεν του επέτρεψε να έχει λόγο στις μεταγραφές, ώστε να γεμίσει λίγο το ρόστερ της ομάδας και να μην υποχρεώνεται να χρησιμοποιεί κάποιον... Μπόρχα στον προημιτελικό του Champions League.
Μετά τον αγώνα με τη Μονακό στο Μπερναμπέου και παρά το 4-2 έγραφα:
"Η σημερινή Ρεάλ δεν είναι ακριβώς η γνήσια έκφραση του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Αργή στην ανάπτυξη, με αρκετές περιτές ενέργειες, με μέτρια ομαδική αμυντική λειτουργία και με εμφανή ανισορροπία μεταξύ των γραμμών της. Στηρίζεται πολύ περισσότερο στο ατομικό ταλέντο και στις στιγμιαίες εμπνεύσεις των κορυφαίων ποδοσφαιριστών του κόσμου και πολύ λιγότερο στα συστήματα και την τακτική. Είναι η ομάδα-όνειρο κάθε ρομαντικού ποδοσφαιρόφιλου της παλιάς σχολής και ταυτόχρονα η ομάδα που μισούν για τους ίδιους λόγους οι προπονητές."
Ποτέ δεν ήμουν οπαδός της Ρεάλ. Μάλλον το αντίθετο. Τη σεβόμουν και τη κρυφοθαύμαζα συχνά για τον αέρα υπεροχής με τον οποίο "ψάρωνε" τους αντιπάλους της, αλλά συνήθως υποστήριζα το αουτσάιντερ. Σχεδόν πάντα νικούσε αλλά αν δεν ήταν τελικός, μου έμενε η κρυφή ικανοποίηση πως θα είχα την ευκαιρία να υποστηρίξω πιο φανατικά τον αντίπαλό της στον επόμενο γύρο και ταυτόχρονα να θαυμάσω την απίστευτη τεχνική του Ζιντάν και τις ντρίπλες του Ρονάλντο. Τώρα υπάρχει απλώς ένα κενό ενδιαφέροντος. Μονακό-Τσέλσι σε έναν από τους πιο αντιεμπορικούς ημιτελικούς της 11χρονης ιστορίας του CL.
Δεν είναι μόνο η φετινή διοργάνωση που έχει πολλά να χάσει από τον αποκλεισμό της Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι κυρίως το ποδόσφαιρο. Οι υπέρμαχοι του σύγχρονου ποδοσφαίρου της ταχύτητας, της δύναμης, της φυσικής κατάστασης και της τακτικής κέρδισαν το στοίχημα πιο εύκολα απ΄ ότι και οι ίδιοι περίμεναν. Χωρίς να χρειαστεί να επιστρατευθεί η αγαπημένη τους Μίλαν, αλλά από μία φαινομενικά ντεφορμέ γαλλική ομάδα και σε μία από τις πιο ξενέρωτες έδρες της Ευρώπης.
Οι προπονητές θα προσπαθήσουν να μας πείσουν πως η συσώρρευση ταλέντου και ισχυρών ποδοσφαιρικών προσωπικοτήτων οδήγησαν τη Ρεάλ στην αποτυχία για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Ετσι θα συνεχίσουν να επενδύουν σε παίκτες "εργαλεία" όπως τους ονομάζουν, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την μετριότατη τεχνική τους, σαν τον "αθόρυβο" Μακελελέ και το "μηχανάκι" Γκατούζο. Θα συνεχίσουν να προσπαθούν να βρουν ή να "δημιουργήσουν" παίκτες-δεκαθλητές που πάνε πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά και χωρίς περιτές ενέργειες. Mέχρι που ο Κακά, ο Ροναλντίνιο, ο Ζιοβάνι και ο Σανμαρτεάν δεν θα έχουν πια θέση στο γήπεδο γιατί δεν μαρκάρουν αρκετά.
Για τις αποτυχίες της Ρεάλ η ευθύνη δεν ανήκει στους παίκτες ή στον προπονητή. Η αιτία του κακού είναι ξεκάθαρη και είναι πως το στήσιμο της ομάδας σε όλα τα επίπεδα έχει γίνει από τη διοίκηση με αποκλειστικό σκοπό την εμπορική εκμετάλλευση των σταρ που έχει στο ρόστερ της. Αυτό οφείλουμε να καταδικάσουμε και όχι το θεαματικό ποδόσφαιρο.
