Η ανάλυση του ντέρμπι
Πριν ξεκινήσει το πρώτο ντέρμπι του 2009, στο άκουσμα κιόλας των ενδεκάδων των δύο ομάδων, ήταν σαφές ότι ο Χενκ τεν Κάτε δεν φοβόταν τις πτέρυγες της ΑΕΚ.
Στον αντίποδα, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς δεν έψαξε κανένα τρικ, δεν δοκίμασε καμία αλχημεία, άφησε τα πάντα να εξελιχθούν πάνω στις προσωπικές μονομαχίες, που γεννούσε η πανομοιότυπη διάταξη των δύο ομάδων στο χορτάρι του Ολυμπιακού Σταδίου.
Η μηδενική συμμετοχή του Χουανφράν στο δημιουργικό μέρος του παιχνιδιού της ΑΕΚ επέτρεπε την πολυτέλεια του Γκάμπριελ ως δεξί αμυντικό χαφ, φτάνει βεβαίως το μαρκάρισμα του Σκόκο να έβγαινε χωρίς πολλές βοήθειες. Με τον Λουκά Βύντρα προσωπικό του αντίπαλο αυτό το σενάριο έμοιαζε περισσότερο εφικτό, με την είσοδο του Χρήστου Μελίσση αντί του τραυματία Γκούμα και την μετατόπιση του Βύντρα στο κέντρο άμυνας, γινόταν στοίχημα. Από την άλλη, η ΑΕΚ έψαχνε να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα των Τζιμπούρ, Σκόκο, Μπλάνκο και η αμυντική διάταξη του Παναθηναϊκού κέρδισε σε ταχύτητα με την έξοδο του Γκούμα.
Όλα τα παραπάνω αποτυπώθηκαν χωρίς παρεκκλίσεις στην εικόνα του πρώτου σαρανταπενταλέπτου. Τα πάντα υπάκουσαν στην ποδοσφαιρική λογική. Όποτε ο Παναθηναϊκός προσπάθησε με βαθιές μπαλιές να απειλήσει, οι Κυργιάκος, Μαϊστόροβιτς και Σάχα τελείωσαν ξεκούραστα τις φάσεις. Δύο φορές που μπήκε στην περιοχή με κάθετες μπάλες για τον Σαλπιγγίδη, τα προβλήματα για τους «κιτρινόμαυρους» ήταν πολλά.
Η ταχύτητα του Μπλάνκο ή μάλλον σωστότερα η εκρηκτικότητα (η επιτάχυνση πάνω στη φάση) του Αργεντινού έφτιαξε δύο ευκαιρίες και η δύναμη του Κυργιάκου στο ψηλό παιχνίδι, ακόμη μία.
Η επανάληψη
Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε με τους δύο προπονητές να επιμένουν στο ίδιο σχήμα και τα ίδια πρόσωπα. Για τον Μπάγεβιτς ήταν μάλλον λογικό, αφού ήξερε ότι ακόμη κι αν δεν ρισκάρει το Τριφύλλι με το πέρασμα του χρόνου, ώστε να χτυπήσει στην κόντρα επίθεση, μία στημένη φάση μπορούσε να του προσφέρει το πολυπόθητο γκολ.
Για τον Χενκ Τεν Κάτε ήταν μάλλον παρακινδυνευμένο, αφού ο μετριότατος ως αρνητικός Γκάμπριελ ξόδευε επιθετικές προσπάθειες και χρόνο, χωρίς να μπορεί να δώσει πλεονέκτημα στους «πράσινους». Έτσι χάθηκε ένα τέταρτο για τους γηπεδούχους, που είχαν τον έλεγχο, αλλά ως εκεί.
Αντικαταστάτης του Γκάμπριελ ήταν πολύ σωστά ο Άντε Ρουκάβινα, αλλά ανεξήγητα θυσιάστηκε στην αριστερή πτέρυγα. Με τον Καραγκούνη αριστερά, τον Σαλπιγγίδη εκτός περιοχής δεξιά και τον Κροάτη σε ελεύθερο ρόλο πίσω από τον Μάντζιο, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να κερδίσει πολλά περισσότερα από τον Ρουκάβινα που πάει χωρίς δισταγμούς στο ένας εναντίον ενός και έχει και την κάθετη πάσα, είτε για τον Μάντζιο, είτε για τον Σαλπιγγίδη αν ο τελευταίος έδινε επιλογές πατώντας περιοχή.
Η ΑΕΚ με 11 παίκτες πίσω από τη μπάλα και χωρίς φάση στην εστία του Γκαλίνοβιτς έως το 75’, πήρε βοήθεια από τον πάγκο μόλις στο τελευταίο τέταρτο της αναμέτρησης, με μία επιθετική κίνηση του Μπάγεβιτς. Η είσοδος του Μαντούκα, αντί του Ενσαλίβα, έδωσε στην ομάδα του «Δικεφάλου» περισσότερες επιλογές στην υποδοχή αλλά και το κράτημα της μπάλας, ώστε να βγει από το καβούκι της, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη.
Ο Παναθηναϊκός, όχι μόνο είχε κυριαρχήσει κατά κράτος, αλλά είχε μεταφέρει και το παιχνίδι στο τελευταίο 1/3 του γηπέδου, χωρίς και πάλι αυτή η καθολική υπεροχή να μεταφράζεται σε κλασσικές ευκαιρίες.
