Η αρχή του τέλους
Δεν μπορώ να αποφύγω τους προβληματισμούς και τις άσχημες σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μου μετά τις δύο σφαλιάρες από Βραζιλία και Ιαπωνία.
Όταν λέμε σφαλιάρες δεν εννοούμε τις ήττες, αλλά τον τρόπο (μη) αντίδρασης, ειδικά μετά το 2-0 με την Βραζιλία. Τα δυο πρώτα γκολ μπήκαν μεν σε καίριες κυρίως ψυχολογικά στιγμές και το αγωνιστικό επτάλεπτο 41-47 ήταν μεν καθοριστικό, αλλά η μετέπειτα αντίδραση ή καλύτερα η άνευ όρων παράδοση, ακόμη και μετά τις αλλαγές του Παρέιρα, που ουσιαστικά έβγαλε στοπ στους παίκτες του, ήταν απόδειξη της γύμνιας μας. Δεν συμμερίζομαι τα πρωτοσέλιδα του ελληνικού τύπου μετά τον αγώνα, που λίγο-πολύ δικαιολογούσαν την κατάσταση. Αν με την άφιξη του Οτο το 2001 ο ελληνικός – κυρίως – ο αθλητικός τύπος παραλίγο να εγκληματήσει κατά του Γερμανού κόουτς, τώρα ίσως και από φόβο για δεύτερο στραπάτσο κάνει ακόμη μεγαλύτερο λάθος, μοιράζοντας συγχωροχάρτια. Ουδείς σχολιάζει αυτό που είπε εύστοχα φίλαθλος φίλος μου. «Πήγα Κων/πόλη, Αθήνα, Λειψία και γκολ της Εθνικής ακόμη δεν είδα».
Το ματς με την Ιαπωνία πιστεύω θα καθορίσει την τύχη αυτής της ομάδας. Σε περίπτωση επιτυχίας οι εξελίξεις θα αναβάλλονταν ως το Σεπτέμβριο ή στην ιδανική περίπτωση το 2006. Θεωρώ ότι η αποτυχίασήμανε το τέλος του παραμυθένιου καλοκαιριού και την αρχή εξελίξεων. Κι αν προσθέσω την πορεία του Ρεχάγκελ την Καϊζερσλάουτερν μετά τον τίτλο-θαύμα του 1998, μάλλον απογοητεύομαι ακόμη περισσότερο. Ο Οτο πήρε πρωτάθλημα με ομάδα που ανέβηκε στην Μπουντεσλίγκα την ίδια σεζόν. Δοξάστηκε για ένα μοναδικό κατόρθωμα, αλλά λίγο μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Τραυματισμοί και απουσίες αρχικά, άτυχη σε εξέλιξη ματς με δοκάρια και χαμένες ευκαιρίες στην συνέχεια, προβλήματα στις σχέσεις με τους παίκτες στην συνέχεια, πόλεμος με τον τύπο το τελευταίο στάδιο πριν το οριστικό τέλος τον Οκτώβριο του 2000.
Η σημερινή κατάσταση θυμίζει αρκετά από εκείνη προ εξαετίας. Οι ευθύνες του Γερμανού αρκετές, η ομάδα δείχνει ανόρεκτη, δείγμα ότι ίσως αρκετοί έχουν το μυαλό τους στις προσωπικές και συλλογικές υποθέσεις. Εκείνους που δεν ήθελαν να συμμετέχουν έπρεπε να τους αφήσει στην Ελλάδα. Επίσης ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι τα «καβαλημένα καλάμια» στο ποδόσφαιρο έχουν πολύ κοντινή ημερομηνία λήξης, δεν φρόντισε να επαναφέρει τα αρκετά υπαρκτά στην 25άδα- οικογένεια. Υποτίθεται ότι το ματς με την Βραζιλία θέλαμε να το απολαύσουμε. Ας μου πει ένας εκ των διεθνών, συμπεριλαμβανομένου και του τεχνικού διδύμου τι ακριβώς απόλαυσαν την Πέμπτη. Εγώ πάντως με την δική μας εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου ντράπηκα. Ας μην φέρουμε ως αιτιολογία την κόπωση, τότε τι να πει ο Κακά με 36 συμμετοχές στην Σέρια Α, 13 στο Τσάμπιονς Λιγκ, 11 στην Εθνική και Κύπελλο Ιταλίας, σύνολο 60 αγώνες, σχεδόν σε 50 όλο το 90λέπτο. Αυτός δεν θέλει να αράξει σε κάποια παραλία; Όσο για την διαφορά κλάσης ήταν γνωστή και νωρίτερα. Εκτός και εάν έχουμε πλέον τόσες επιτυχίες, που μπορούμε να διαλέγουμε διοργανώσεις. Κάποτε ο ίδιος ο Ρεχάγκελ έχει πει «ο ποδοσφαιριστής είναι το πιο αχάριστο ον στον πλανήτη». Δεν φαίνεται να το θυμάται σήμερα. Το ζητούμενο είναι η εθνική να βρει τον δρόμο της σε ένα επίπεδο ανάμεσα στις πρώτες 20-25 ομάδες του πλανήτη, έχοντας διάρκεια και παρουσία στις επόμενες διοργανώσεις. Και τούτο δεν γίνεται μόνο με διαχείριση, αλλά με συγκεκριμένο πλάνο και χρονοδιάγραμμα.
Στο χέρι των διεθνών είναι τουλάχιστον να βοηθήσουν τον εργοδότη τους (ΕΠΟ) να γεμίσει λίγο τα άδεια ταμεία του από τα πριμ της ΦΙΦΑ (2,275 εκ. ο νικητής, 1,4 οι ηττημένοι των ημιτελικών, 853,000 οι 4 που αποχαιρετούν μετα την πρώτη φάση). Μιλάμε μόνο για τα πριμ της ΦΙΦΑ, καθώς ο πρόεδρος της ΕΠΟ μας ενημέρωσε πρόσφατα, ότι δεν μας πέφτει λόγος για τα χρήματα των χορηγών. Είναι ικανοί να μας πουν σε 2-3 εβδομάδες πάλι ότι δεν υπάρχει μια. Ίσως τότε μάθουν οι κύριοι παράγοντες ότι αποτελεί ντροπή για την ομοσπονδία που εκπροσωπείται από την πρωταθλήτρια Ευρώπης, να πουλάει εισιτήρια στον περίγυρο και τα σκαλιά του σταδίου, λίγο πριν την έναρξη του αγώνα στην Λειψία. Ευτυχώς πάντως δεν τους αναγνώρισε η σκανδαλοθηρική Μπιλντ.
Επίσης ουδείς στην ΕΠΟ, ασχολείται με την μετά-Οτο εποχή κι αν ξεκινήσει αυτή. Κανείς δεν σκέφτηκε να εκμεταλλευτεί έστω τις γνωριμίες του Γερμανού, ώστε να βρεθεί κάποιος αξιόλογος προπονητής ειδικευμένος στο να προετοιμάζει ταλέντα 16-17 χρόνων για μια επερχόμενη αυριανή γενιά ποδοσφαιριστών. Που να προλάβουν; Για να πλακώνονται με τον Ορφανό βρίσκουν άφθονο χρόνο. Και κάτι τελευταίο: Η διαφημισμένη επίσκεψη Μπεκενμπάουερ στον Γκαγκάτση, είναι η εθιμοτυπική επίσκεψη του ως προέδρου της οργανωτικής επιτροπής και στις 8 ομάδες που συμμετέχουν ως επίσημο καλωσόρισμα. Μη πιστέψουμε ότι έχουμε έναν εκκολαπτόμενο νέο Μπλάτερ, στον οποίο πήγε ο Κάιζερ για να συζητήσει το μέλλον του αθλήματος.
Α, και κάτι θετικό ως τώρα υπάρχει επίσης. Μετά την «αρχή του τέλους» που ζούμε ήδη, τουλάχιστον θα εγκαταλείψουν την Εθνική οι διάφοροι επώνυμοι μαϊντανοί, που ξεφύτρωσαν σε αγώνες της για προβολή και μόνο. Κέρδος είναι και αυτό. Ο υπόλοιπος κόσμος θα συνεχίσει να αγαπά αυτή την ομάδα, ανεξάρτητα από πρόσωπα. Πάνω σε αυτό, το ίσως μοναδικό κέρδος του ελληνικού ποδοσφαίρου από την επιτυχία της Πορτογαλίας, μπορούν να χτιστούν νέα όνειρα.
