Η επόμενη ημέρα της Τσέλσι

Μια εβδομάδα μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος και την αποτυχία της να προκριθεί στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο την Λίβερπουλ θα μπορούσε να κάνει κανείς τον απολογισμό της χρονιάς για την ομάδα του Μουρίνιο. Όμως μετά την επιβλητική νίκη της Τσέλσι επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Ολντ Τράφορντ ο απολογισμός αυτός χαρακτηρίζεται ως περιττός.

Όταν η λονδρέζικη ομάδα κατακτά το πρωτάθλημα πριν να μπει ο Μάιος, όταν πετυχαίνει ρεκόρ πόντων πριν καν δώσει τον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, όταν κατά 99% θα σπάσει το ρεκόρ της καλύτερης άμυνας (εκτός αν η Νιούκαστλ της βάλει 3 γκολ) και όταν παρά την προσπάθεια του Φέργκιουσον να φορτίσει το κλίμα πριν τον αγώνα με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (λέγοντας ότι η ομάδα του δεν είναι χειρότερη από την Τσέλσι) καταφέρνει να σκοράρει 3 φορές στο Ολντ Τράφορντ και να κερδίσει πανάξια, τα σχόλια περιττεύουν.

Αντί απολογισμού λοιπόν, ας δούμε την επόμενη ημέρα. Ο Μουρίνιο έθεσε από νωρίς τους βασικούς μεταγραφικούς στόχους της ομάδας. Ένας αριστερός μπακ, ένας μέσος και ένα σέντερ φορ περιοχής. Παρακολουθώντας την φετινή πορεία της Τσέλσι καταλήγει κανείς ότι στηρίχθηκε στην ομαδικότητα, την άμυνα και την συνεχή κίνηση. Συνήθως έπαιζε με ένα καθαρόαιμο επιθετικό, αλλά με 1 ή 2 μέσους με έντονες επιθετικές ικανότητες που μετέτρεπαν το σύστημα σε 4-4-2 ή 4-3-3.

Ας ξεκινήσει κανείς από την αμυντική διάταξη της ομάδας. Έχει αποδειχθεί στο παρελθόν ότι όποιος προπονητής τόλμησε να μην παίξει με 4 στην άμυνα, το μετάνιωσε πικρά. Έτσι και ο Μουρίνιο επέλεξε να παρατάσσει 4 αμυντικούς. Μπροστά λοιπόν από την αποκάλυψη της χρονιάς, τον Τσεχ, ο οποίος άφησε στον πάγκο τον καλύτερο τερματοφύλακα της προηγούμενης χρονιάς (τον Κουντιτσίνι) ο Μουρίνιο στηρίχθηκε στους Τέρι και Καρβάλιο στο κέντρο της άμυνας (με τους Γκαλάς και Χουτ σαν εναλλακτικές λύσεις), τον Μπρίτζ στα αριστερά (με τον Γκαλάς να παίρνει την θέση μετά τον τραυματισμό του Μπριτζ) και τους Φερέιρα και Τζόνσον στα δεξιά να μοιράζονται τις συμμετοχές.

Στο κέντρο δέσποζαν οι μορφές των Λάμπαρντ και Μακελελέ. Τιάγκο, Σμέρτιν και Γιάροσικ αποτέλεσαν εναλλακτικές λύσεις που όμως δεν έφταναν το επίπεδο των άλλων δύο. Στα πλάγια ο καταπληκτικός Ρόμπεν, ο περισσότερο ώριμος από ποτέ Τζο Κόουλ (έστω και αν έπαιζε στην θέση του Ρόμπεν μετά τον τραυματισμό του Ολλανδού) και ο εκρηκτικός Νταφ ανέλαβαν τον δύσκολο ρόλο του να είναι οι παίχτες κλειδιά που μετέτρεπαν το σύστημα από 4-5-1 σε 4-3-3. Στις μετριότητες της χρονιάς πέρασε δυστυχώς ο Πάρκερ, ενώ και ο Τζέρεμι δεν έδειξε τίποτα το ιδιαίτερο.

Στην επίθεση, τα κάστανα έβγαλαν από την φωτιά ο Ντρογκμπά και ο Γκουντγιόνσεν. Ο επιθετικός από την Ακτή Ελεφαντοστού ήταν αρκετά καλός στην πρώτη του χρονιά, ενώ ο Ισλανδός ήταν αποκάλυψη στον πιο ελεύθερο ρόλο που του έδωσε πολλές φορές ο Μουρίνιο πίσω από τον Ντρογκμπά ή ακόμα και στον χώρο του κέντρου. Ο Κέζμαν δεν δικαίωσε το όνομά που έφτιαξε στην Ολλανδία, ενω ο Φορσέλ αναλώθηκε σε τραυματισμούς και δανεισμούς.

Από αυτή την σύντομη ακτινογραφία της πρωταθλήτριας Αγγλίας αντιλαμβάνεται κανείς ορισμένα πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτα από όλα λείπουν τα πολύ μεγάλα ονόματα-βεντέτες. Μπορεί Λάμπαρντ, Τέρι, Μακελελέ, Ρόμπεν, Ντρογκμπά και άλλοι να είναι καλοί παίχτες, αλλά είναι σαφές ότι η Τσέλσι (αν και θα μπορούσε) δεν κινήθηκε στα πρότυπα της Ρεάλ και της Μίλαν ώστε να χτίσει την ομάδα γύρω από πρωτοκλασάτα ονόματα.

Άλλο ένα στοιχείο είναι ότι ο Μουρίνιο στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό σε Άγγλους παίχτες. Λάμπαρντ, Τέρι, Κόουλ, Μπριτζ αποτελούν την ραχοκοκαλιά της ομάδας που ξέρει τι σημαίνει αγγλικό ποδόσφαιρο. Ταυτόχρονα όμως καταλαβαίνει κανείς και γιατί ο Μουρίνιο ζήτησε ενίσχυση εκεί που την ζήτησε. Στα αριστερά της άμυνας ο Μπριτζ είναι απελπιστικά μόνος και ο Γκαλάς δεν γνωρίζει την θέση (τουλάχιστον επιθετικά). Στο κέντρο ο Μουρίνιο ζητάει άλλο ένα παίχτη αντάξιο των Λάμπαρντ και Μακελελέ για να βγάλει μια ακόμα δύσκολη χρονιά, ενώ στην επίθεση ο Ντρογκμπά χρειάζεται έναν άξιο αντικαταστάτη ή παρτενέρ. Μήπως όμως θα έπρεπε να κοιτάξει λίγο και στα δεξιά της άμυνας;

Ο στόχος της επόμενης χρονιάς είναι ξεκάθαρος. Εντός Αγγλίας μια από τα ίδια (και γιατί όχι και το Κύπελλο Αγγλίας), ενώ εκτός Αγγλίας ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ. Άλλωστε ο Μουρίνιο κάτι ξέρει που υποστηρίζει ότι η αποτυχία της ομάδας του να φτάσει τον τελικό φέτος θα αποτελέσει την πρόκληση της επόμενης χρονιάς.

Κλείνοντας αξίζει κανείς να δώσει συγχαρητήρια στον τρόπο με τον οποίο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επιβράβευσε την επιτυχία της Τσέλσι. Για όσους δεν το είδανε από την τηλεόραση, κατά την είσοδο των δύο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο, οι παίχτες της Γιουνάιτεντ βγήκαν πρώτοι, σχημάτισαν δύο σειρές και καθώς οι παίχτες της Τσέλσι περνούσαν ανάμεσά τους, αυτοί τους χειροκροτούσαν. Άλλα ήθη!