Η επόμενη μέρα του Γιούρκα
Κατά τη γνώμη μου ο Σειτερίδης αποτελεί τον πλέον ταλαντούχο παίχτη της γενιάς του. Με πατέρα ποδοσφαιριστή (που από ότι φαίνεται είχε βάλει στόχο να κάνει ο γιος του τουλάχιστον ένα βήμα παραπάνω από τον ίδιο) το όνομα του Σειταρίδη ακούστηκε για πρώτη φορά στην ευρύτερη ποδοσφαιρική πιάτσα με τα χρώματα του ΠΑΣ Γιάννενα. Ο εκρηκτικός δεξιός αμυντικός έγινε γρήγορα στόχος μεγαλύτερων ομάδων και ο Παναθηναϊκός φρόντισε να τον εντάξει στην δύναμή του. Με τη φανέλα του Παναθηναϊκού πήρε τη φανέλα του δεξιού αμυντικού σπίτι του. Μάλιστα δεν άργησε να ακουστεί το όνομα του και διεθνώς. Σε αγώνα με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα πλαίσια του Τσάμπιονς Λιγκ στο ΟΑΚΑ, ο Γιούρκας φρόντισε να απαντήσει δεόντως στον ψηλομύτη Σερ Άλεξ Φέργκιουσον (ο οποίος είχε δηλώσει μόλις αντίκρισε την ενδεκάδα του Παναθηναϊκού, “Seitaridis who?”) με ένα καταπληκτικό γκολ που ακόμα το θυμόμαστε.
Η αλήθεια είναι ότι η εξέλιξη του Σειταρίδη στον Παναθηναϊκό οδηγούσε με νομοτελειακή ακρίβεια στην μεταγραφή. Έπειτα από το εκρηκτικό του ξεκίνημα και την αλματώδη βελτίωσή του, η περσινή χρονιά μάλλον δεν αποτέλεσε ένα βήμα προς τα εμπρός για τον ίδιο. Μπορεί να αποτέλεσε και πάλι μια αξιόπιστη λύση, αλλά δεν συνέχισε την ανοδική του πορεία.
Ο βασικότερος λόγος για αυτή τη μέτρια χρονιά ήταν ότι είχε φτάσει πλέον το τέλος. Μπορεί ο Σειταρίδης να μην έχει δώσει ακόμα όλα όσα μπορεί στον Παναθηναϊκό, αλλά δυστυχώς ο Παναθηναϊκός έδωσε στον Σειταρίδη όλα όσα μπορεί. Σε μια περισσότερο αμυντικογενή από ότι επιθετικογενή ομάδα, ο Σειταρίδης έχει περιορίσει αισθητά τόσο τις προωθήσεις του όσο και τις ικανότητές του στο επιθετικό παιχνίδι. Στην Ελλάδα οι αντίπαλοι δεν είναι ιδιαίτερα δυνατοί, ενώ στην Ευρώπη ο Παναθηναϊκός συνηθίζει να αμύνεται. Άρα ότι είχε να μάθει από την ομάδα του τριφυλλιού ο Γιούρκας το έμαθε.
Η μεταγραφή του στην Πόρτο ακούστηκε στην αρχή μια επιτυχημένη κίνηση τόσο του ίδιου όσο και του Παναθηναϊκού. Ο μεν ποδοσφαιριστής επέλεξε μια καθαρά επιθετικογενή ομάδα (εκτός αν ο Ντελ Νέρι αλλάξει σύστημα) που θα μπορέσει να τον κάνει ολοκληρωμένο πλέον ποδοσφαιριστή. Η Πόρτο αντικατέστησε τον Πάουλο Φερέιρα με έναν ικανότατο και σχετικά φτηνό ποδοσφαιριστή. Ο δε Παναθηναϊκός φρόντισε να καρπωθεί 3 εκατομμύρια ευρώ και να μην αφήσει τον ποδοσφαιριστή του να αρχίσει να γκρινιάζει για πιθανή μεταγραφή του.Αυτή η όμως η κατά τα άλλα σωστή κίνηση πριν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα αποδείχτηκε μετριότατη μετά το πέρας του τόσο για τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή όσο και για τον Παναθηναϊκό. Από την πλευρά του ο ποδοσφαιριστής σίγουρα θα δεχόταν πιο δελεαστικές προτάσεις (τόσο οικονομικά όσο και ποδοσφαιρικά) αν περίμενε λίγες μέρες ακόμα, ενώ ο Παναθηναϊκός θα έβαζε στα ταμεία του πολύ περισσότερα χρήματα, γιατί εδώ που τα λέμε δεν γίνεται ο Πάουλο Φερέιρα να στοιχίζει ένα καράβι ευρώ και ο Σειταρίδης μόνο 3 εκατομμύρια ευρώ. Η μόνη που πρέπει να αισθάνεται ευτυχισμένη είναι η Πόρτο. Με λίγα λεφτά απέκτησε έναν ποδοσφαιριστή που φαντάζει ιδανικός.Βέβαια αυτό είναι το τίμημα του να πουλάς πριν το σόου. Μπορεί να παίρνεις σίγουρα λεφτά και να μην νοιάζεσαι αν ο παίχτης θα αποδώσει ή όχι, αλλά αν αυτός αποδώσει, άστα να πάνε.
Η επόμενη λοιπόν μέρα θα βρει τον Σειταρίδη στο Οπόρτο. Καλύτερη προσαρμογή στην νέα του πατρίδα δεν μπορούσε να φανταστεί. Με ένα κύπελλο στα χέρια, κερδισμένο στα ίδια γήπεδα που θα αγωνίζεται του χρόνου, η εξοικείωση υπήρξε ιδανική. Ο Σειταρίδης έχει τα φυσικά προσόντα να αγωνιστεί τόσο στην άμυνα (και σαν δεξιός αμυντικός και σαν κεντρικός αμυντικός) όσο και στην μεσαία γραμμή. Στην Πόρτο θα κάνει το βήμα παραπάνω και αν του δώσουν χρόνο προσαρμογής (που μακάρι να μην χρειαστεί και καθόλου) έχει βρει την ομάδα να κάνει το επόμενο βήμα. Από την άλλη ο Παναθηναϊκός έχει μπει στο δρόμο ενός επικίνδυνου παιχνιδιού. Πουλάει όταν του το ζητήσουν και το αντάλλαγμα είναι το σωστό και αγοράζει φτηνά, αλλά άγνωστα ονόματα. Στην περσινή χρονιά η συνταγή απέδωσε και η χρονιά έκλεισε καταπληκτικά. Έχοντας στο πόστο του μάνατζερ τον Βέλιμιρ Ζάετς ελπίζει αυτό το σύστημα να του πιάσει και στα επόμενα χρόνια. Η αποστολή όμως είναι δύσκολη αφού τα λαβράκια δεν είναι πολλά, αλλά η απόδοση των Παπαδόπουλου, Μινχ και των άλλων περσινών μεταγραφών αποτελεί πυξίδα για το μέλλον.
