Η φανέλα της Εθνικής που βγήκε από το συρτάρι

Όσοι ξενύχτησαν (μαζί μας) τα ξημερώματα για να παρακολουθήσουν την αναμέτρηση της Εθνικής με την Ιαπωνία μάλλον δεν το μετάνιωσαν κι ας άνοιξε δύσκολα το μάτι το πρωί. Μπαλάρα μπορεί να μην έπαιξε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις μετράει διαχρονικά το "ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος".

Η Εθνική μας ομάδα, χρόνια τώρα, από την εποχή Ρεχάγκελ έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και αυτό δεν αλλάζει. Δεν πρόκειται να την δούμε ξαφνικά σε κάποιο παιχνίδι, ειδικά αυτού του επιπέδου, να βγάζει φωτιές ή να κρύβει τη μπάλα. Τόσο ξέρει, τόσο μπορεί, τόσο παίζει...

Η ουσία, όμως, είναι να βγάζει στο γήπεδο αυτά τα στοιχεία που την έφτασαν ως εδώ. Και πριν από λίγες ώρες τα είδαμε να εμφανίζονται στο τερέν του Νατάλ. Αυτή τη φορά οι διεθνείς μας δεν μπήκαν με πόδια που έτρεμαν στο γήπεδο όπως συνέβη στον αγώνα με την Κολομβία. Μπήκαν αποφασισμένοι να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους, με πρόσωπα σφιγμένα, με διάθεση να δώσουν απαντήσεις.

Κόντρα σε μία ομάδα ιδιαίτερα μαχητική και πειθαρχημένη, αλλά χωρίς ατομική ποιότητα και στη λογική του "γύρω-γύρω όλοι", το συγκρότημα του Σάντος ήξερε πως αυτή η παράσταση θα μπορούσε να εξελιχθεί ως η τελευταία με κίνητρο, αν δεν συνοδευόταν έστω από την κατάκτηση του ενός βαθμού.

Και γι’ αυτόν τον έναν βαθμό όλοι υπερέβαλαν εαυτούς. Προσωπικά θεωρώ λάθος να ρίξουμε στην πυρά τον Κατσουράνη επειδή με δύο σκληρά μαρκαρίσματα αντίκρισε νωρίς την πόρτα των αποδυτηρίων. Ήθελε και ξύλο αυτό το παιχνίδι, αλλά έτυχε στον έμπειρο μέσο δύο δικά του φάουλ να τιμωρηθούν με το γράμμα του κανονισμού από τον ρέφερι, ο οποίος σε πολλά άλλα αντίστοιχα έκλεινε το... μάτι στους Ιάπωνες.

Το γεγονός ότι η Εθνική μας θα αποδεικνυόταν πολύ σκληρή για να πεθάνει, φάνηκε ουσιαστικά από την πρώτη φάση που έδειξε τα δόντια της, όταν ο Μανιάτης, ο οποίος έφτασε στο σημείο να διαβάσει και να ακούσει ότι είναι "ξένο σώμα" σε αυτή την ομάδα, πήρε αμπάριζα τους παίκτες του Τζακερόνι και τους πήγε αγκαλιά μέχρι την περιοχή τους.

Τότε όσοι γνωρίζουν καλά αυτή την ομάδα και τα αποθέματά της κατάλαβαν πως δεν θα αποδειχθεί αμελητέα ποσότητα για τα ιαπωνικά "μηχανάκια" που δεν θέλουν και πολύ για να απορρυθμιστούν όταν ο αντίπαλος καταφέρνει να τα κρατήσει σε χαμηλές στροφές.

Αυτό το παιχνίδι ήταν κάτι σαν δοκιμασία για τους Έλληνες διεθνείς προκειμένου να μας θυμίσουν μέχρι που φτάνουν οι αντοχές τους και πως όταν χρειάζεται, ξέρουν να δίνουν ακόμη και την τελευταία τους ανάσα για να σταθούν όρθιοι πάνω στο τερέν. Κι ας παρουσιάστηκαν πολλά στραβά στην εξέλιξη του αγώνα για να δοκιμαστεί η πίστη τους...

Ήταν συγκλονιστικές οι στιγμές του Τοροσίδη να βρυχάται σαν λιοντάρι μετά από την οβίδα που εξουδετέρωσε ο αντίπαλος τερματοφύλακας στο πρώτο ημίχρονο, τον Κονέ να αποχωρεί λίγο πριν το φινάλε χωρίς να μπορεί καλά-καλά να περπατήσει από την υπερπροσπάθεια, τον Καραγκούνη να τρέχει με δαγκωμένα χείλη στην τελευταία φάση για να καλύψει αμυντικά πριν το τελικό σφύριγμα, τον Μανιάτη να διαμαρτύρεται (πρώτος αυτός) στην αυστηρή αποβολή του Κατσουράνη!

Η Ελλάδα με αυτή της την εμφάνιση θύμισε σε όλο τον πλανήτη ότι δεν διαθέτει το σούπερ ταλέντο, αλλά ξέρει να πολεμά μέχρις εσχάτων. Κι αυτό το χαρακτηριστικό το έχουν λίγα συγκροτήματα παγκοσμίως. Καμικάζι ήταν οι Έλληνες και αυτό δεν συνέβη για πρώτη φορά. Κι αν το επαναλάβουν με αντίπαλο την Ακτή να είστε σίγουροι πως όλοι μας θα νιώσουμε για ακόμη μια φορά υπερήφανοι γι’ αυτή την ομάδα που οι περισσότεροι λατρεύουμε να μισούμε επειδή μας σπάει τα νεύρα από πλευράς ποιότητας, αλλά προκαλεί ανατριχίλα από πλευράς μαχητικότητας, πάθους και θέλησης.

Υ.Γ.: Όταν στήθηκα μπροστά στην τηλεόραση δεν ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξος για την έκβαση του αγώνα, επηρεασμένος από την εικόνα της Κολομβίας. Γύρω στο μισάωρο σηκώθηκα από τη θέση μου, ζήτησα από δύο φιλαράκια που βλέπαμε μαζί τον αγώνα να με δικαιολογήσουν για ένα λεπτό και επέστρεψα φορώντας την φανέλα της Εθνικής. Ήταν κάτι που δεν έχω ξανακάνει ποτέ στη ζωή μου.

Ένιωσα ότι σε αυτό το παιχνίδι και βλέποντας τους παίκτες μας να τα δίνουν όλα, έπρεπε με κάποιο τρόπο να "συμπαρασταθώ", να δηλώσω "παρών" έστω και από μακριά. Ίσως φανεί αστείο σε σας που το διαβάζετε, αλλά έτσι ένιωσα, έτσι έκανα. Όπως νιώθω τώρα την ανάγκη να ζητήσω προσωπικά συγγνώμη εκ μέρους τόσων και τόσων από εμάς που κάθε φορά σιχτιρίζουμε τους διεθνείς μας σε κάθε λάθος πάσα και ξεχνάμε ότι είναι η μοναδική ομάδα που πέτυχε το ακατόρθωτο και γέμισε με δάκρυα τα μάτια μας τέτοια εποχή πριν από μια δεκαετία.

Να είστε καλά ρε μάγκες για να μας θυμίζετε ότι τίποτα δεν μπορεί να κατακτηθεί αν δεν το πιστέψεις, δεν παλέψεις και δεν "ματώσεις" γι’ αυτό. Και στην τελική δεν πήγαμε στο Μουντιάλ για να το σηκώσουμε. Υπάρχουν και καλύτεροι. Πήγαμε για να δείξουμε σε όλους πως όταν θέλουμε μπορούμε να τους τρελάνουμε ξανά και ξανά γιατί το λέει η ψυχή μας. Να είστε καλά και να τσακώνεστε κάπου-κάπου... Μας αρέσει!

Διαβάστε ακόμη:

Κ. Κεφαλογιάννης: Δεν μου αρέσει, αλλά τη σέβομαι

Σ. Καραΐνδρος: Δεν μας άξιζε φινάλε με οίκτο

Θ. Καίσαρης: Ακόμα και στα 37 "Κάρα" είναι μόνο ένας

N. Γιαννόπουλος: Πάρε τα ρίσκα σου Φερνάντο!