Η ιστορία της Μπαρτσελόνα

Μόνο που βρίσκομαι σε μία χώρα που ο καλός προκαλεί φθόνο και εκνευρισμό. Συγχωρέστε με, αλλά εγώ δεν εκνευρίζομαι καθόλου να βλέπω μια ομάδα να απλοποιεί το ποδόσφαιρο, να δείχνει με τον πλέον έξυπνο τρόπο πως αυτό το άθλημα δεν είναι πυρηνική επιστήμη. Εχει αρχή, μέση και τέλος. Αρκεί βέβαια αυτό το παιχνίδι να έχει και τους κατάλληλους εκφραστές, στην προκειμένη περίπτωση τους Τσάβι, Ινιέστα και Μέσι.
Και να φανταστείτε ότι στην αρχή αυτής της διοργάνωσης, τα δικά μας τα σαΐνια είχαν κατακρεουργήσει την ελληνική ομάδα (τον Παναθηναϊκό) που είχε την ατυχία να κληρωθεί στον ίδιο όμιλο με τους μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης και να δεχτεί 5 γκολ στο Καμπ Νου. Γιατί, βλέπετε, εδώ η φανατίλα και ο οπαδισμός καλύπτουν την μπάλα, αυτό δηλαδή που γουστάρουμε να βλέπουμε και κάποιοι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μας το στερήσουν.
Καλό είναι, λοιπόν, η νέα γενιά των πιτσιρικάδων που περνούν μεγάλο χρόνο της καθημερινότητάς τους μπροστά στον υπολογιστή, να βάζουν να βλέπουν videos από παιχνίδια της Μπαρτσελόνα και να αφήσουν στην άκρη τους Ιμπαγάσηδες, τους Σισέδες και τους Κάκους. Ισως τότε καταλάβουν το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Για επιμύθιο, τούτο έχω να καταθέσω: στο εκνευριστικό ποδόσφαιρό μας, με την εκνευριστική νοοτροπία αυτών που το διοικούν και το εκνευριστικό θράσος των παραγόντων των ΠΑΕ, εγώ προτιμώ το εκνευριστικά καλό ποδόσφαιρο της εκνευριστικά καλής Μπαρτσελόνα των εκνευριστικά καλών Τσάβι, Ινιέστα και Μέσι. Α, και αυτή την εκνευριστική Μάντσεστερ που τόλμησε να χειροκροτήσει την ανώτερη αντίπαλό της. Βλέπετε, η Αγγλία δεν ανακάλυψε μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά και τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό. Αυτοί τουλάχιστον διδάσκουν ήθος.
ΥΓ: Αυτή η Μπαρτσελόνα αν ήταν ελληνική θα είχε πρόβλημα στο τελείωμα των φάσεων, φλυαρία στον τρόπο παιχνιδιού της, καθόλου βάθος στον πάγκο, άτολμο προπονητή και θα έχρηζε άμεσης ανάγκης για πολυμετοχικότητα.