Καν'το σαν τον Αλόνσο

Ο Φερνάντο Αλόνσο, πριν τη Βαρκελώνη κυριάρχησε για ακόμα μια φορά φέτος, στο grand prix στον Άγιο Μαρίνο, προσφέροντας μοναδικό θέαμα και μονοπωλώντας το ενδιαφέρον των μέσων αλλά και του κόσμου με τις μονομαχίες του με τον Μίκαελ Σουμάχερ. Ο Γερμανός επέμεινε και πάλεψε στους τελευταίους γύρους να επιτύχει ένα προσπέρασμα και να βρεθεί στην πρώτη θέση, αλλά αυτό στάθηκε αδύνατο, αφού ο Iσπανός διατήρησε την πρώτη θέση και ανέβηκε στο βάθρο νικητής. Η Renault κοιτάει πια αφ΄ υψηλού τις επερχόμενες ομάδες ενώ όλος ο κόσμος μιλάει για αυτή και τον Φερνάντο.

Εν όψει του grand prix Βαρκελώνης, ο Ισπανός είχε ξεσηκώσει τους συμπατριώτες του, που περίμεναν με ανυπομονησία την 8η Μαΐου. Περίμεναν μια νίκη του Αλόνσο που θα τους δώσει την ευκαιρία να τον χειροκροτήσουν εντός έδρας πια. Ο 23χρονος έχει μετατραπεί σε εθνικός ήρωας για τους Iσπανούς. Οι αθλητές του μηχανοκίνητου αθλητισμού, η ιστορία μας έχει αποδείξει, πως μπορούν να μεταμορφωθούν σε πραγματικούς ήρωες στα μάτια των συμπατριωτών τους, και να τους κάνουν να αφήσουν όλα τα προβλήματα στην άκρη. Έτσι έχει γίνει και με τον πιτσιρικά από το Οβιέδο. Ένα ολόκληρο έθνος ζει για να δει τον Φερνάντο πρωταθλητή. Οι Iσπανοί είχαν αναστατώσει τη Βαρκελώνη μέρες πριν το grand prix ενώ τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί ανέλπιστα νωρίς.

Την 8η Μαΐου επιδίωξα και τελικά κατάφερα να βρεθώ στην κερκίδα για να ζήσω και εγώ μέσα από τον πυρήνα όλο αυτό το παραλήρημα τον Ισπανών. Και ήταν κάτι παραπάνω από ότι φανταζόμασταν και από ότι προβάλλεται στις οθόνες μας. Αν κοίταγες από μακριά την κερκίδα έβλεπες μόνο μια μπλε μάζα. Τα χρώματα της Renault ήταν αυτά που είχαν την κυριαρχία. Ο κόσμος ώρες πριν την έναρξη του αγώνα κραύγαζε μόνο δυο λέξεις: Φερνάντο Αλόνσο.

Ο αγώνας ξεκινά. Σε κάθε πέρασμα του 23χρονου πιλότου όλοι ήταν όρθιοι να φωνάζουν, να χειροκροτούν, να χαμογελούν και να εκπέμπουν αυτό το αίσθημα περηφάνιας για τον δικό τους Φερνάντο. Ακόμα και όταν πια ο Κίμι ξέφυγε πολύ από τον Ισπανό και πλέον οι πιθανότητες για νίκη ήταν μικρές, δε σταμάτησαν στιγμή να επικροτούν. Ένιωσα πραγματικά το πάθος τους να με διαπερνά. Για τους Ισπανούς δεν υπήρχε αγώνας, δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Αρκούνταν μόνο να δουν τον Φερνάντο να περνά από μπροστά τους για να τον χειροκροτήσουν. Και μέσα σε αυτό το παραλήρημα εγώ απλά αναρωτιόμουν πώς έγιναν όλα αυτά. Πόσο εύκολο είναι τελικά να ταυτιστεί μαζί σου ένα ολόκληρο έθνος; Μα και πόσο εύκολο είναι να σε ξεχάσει.

Όλη αυτή η αναστάτωση ήρθε από τη μία στιγμή στην άλλη. Ο Αλόνσο είναι ο ίδιος πιλότος που ήταν και στη Μinardi. Οδηγεί πάντα στο όριο, πάντα με πείσμα, με τεχνική και ταλέντο να αξιοποιεί τις δυνατότητές του και τις δυνατότητες του μονοθεσίου. Και όμως. Τότε κανείς δε του έδινε σημασία. Πέρυσι θυμάμαι άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν θετικά σχόλια για τον Ισπανό. Ο μελλοντικός αντικαταστάτης του Μίκαελ Σουμάχερ στη Ferrari και άλλα πολλά. Και ξαφνικά νιώθω πως όλος αυτός ο πανικός με τον Αλόνσο είναι σαν ένα τεράστιο μπαλόνι που με την πρώτη αποτυχία θα ξεφουσκώσει. Διότι όλοι αυτοί που ενθουσιάζονται με τις επιτυχίες, είναι οι ίδιοι που αποδοκιμάζουν τις αποτυχίες. Και ο οδηγός της Renault το ξέρει καλά αυτό.

Σε συνέντευξή του είχε δηλώσει ο ίδιος: «Ξέρω πως αυτό που μου συμβαίνει δεν είναι αληθινό. Δεν είναι φυσιολογικό. Ξέρω πως θα έρθει μια χρονιά που θα κάνω λάθη, και όλο αυτό θα πάει σε άλλο οδηγό». Η αλήθεια είναι πως δε ξέρω αν αυτό θα συμβεί στον Αλόνσο. Διότι μερικοί άνθρωποι είναι νικητές. Άλλοι όμως είναι μύθοι. Και οι μύθοι κρατούν για πάντα…