Κανονικοί άνθρωποι στη σκιά των προβάτων

«
Για μια χούφτα τριφύλλι». Αυτός ήταν ο ευρηματικός πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας «
Έθνος», μόνο που ακόμα και ο πλέον ψύχραιμος παρατηρητής δυσκολεύεται να αντιληφθεί το πώς είναι δυνατόν…

Πως είναι δυνατόν και αν υπάρχει έστω ένα ψήγμα λογικής στο πενταπλό έγκλημα για τη… σκιά των προβάτων. Διότι όπως τελικώς αποδείχθηκε το φονικό στα Καλύβια Αγρινίου έγινε για να μην… τρομάξουν τα πρόβατα (!) και για να μην πατηθεί το χορτάρι από τους κυνηγούς… Περί όνου σκιάς δηλαδή. Δι’ ασήμαντον αφορμή.

Ομολογώ ότι μένω ενεός μπροστά απ’ αυτή την εξέλιξη. Δυσκολεύομαι να εντοπίσω έστω ένα νήμα προκειμένου να αποτελέσει την αφετηρία ενός σχολίου για αυτό το τόσο στυγερό έγκλημα. Αν σε αντίθετη περίπτωση αντί για κυνηγούς και βοσκούς είχαμε μαφιόζους και εμπόρους ναρκωτικών, η όποια ανάλυση θα έχαιρε μιας λογικής συνοχής, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για εκδίκηση και για αντεκδίκηση και πάει λέγοντας. Ίσως, μάλιστα, να το ξεχνούσαμε αφού είχαμε συντάξει την είδηση με την ανακοίνωση της Αστυνομίας.

Μόνο που εδώ μιλάμε για… κανονικούς ανθρώπους. Δεν είχαμε να κάνουμε με κακή απομίμηση ταινίας του Σκορτσέζε, δοσμένη με πραγματικά στοιχεία. Έχουμε πρωταγωνιστές υπεράνω πάσης υποψίας (απ’ αυτούς που σε ρίχνουν απ΄ τα σύννεφα όταν πληροφορηθείς για τις πομπές τους).

Με μεγάλη θλίψη διαπιστώνουμε το τελευταίο διάστημα ότι η ελληνική επαρχία γίνεται ο σκοτεινός πρωταγωνιστής πολλών κακών ειδήσεων. Και σε όλες τις περιπτώσεις ψιθυρίζεται ή ακούγεται στεντορείως ότι υπάρχει ο « νόμος της σιωπής ».

Βέροια, Αμάρυνθος και τώρα Καλύβια Αγρινίου. Σε όλες τις περιπτώσεις έγινε λόγος για απροθυμία των κατοίκων να συνδράμουν με πληροφορίες στις έρευνες. Η άλλη Ελλάδα επιλέγει την « ασφάλεια » των στεγανών. Περιχαρακώνεται στο μικρόκοσμο της και τρομάζει με το φως των αποκαλύψεων. Νιώθει ότι θίγεται συνολικά η αξιοπρέπεια της. Θα ήταν ασφαλώς υπερβολή να μιλήσουμε για την « επέλαση των βαρβάρων » ή έστω για μια βαρβαροποίηση και άκρατο κυνισμό της κοινωνίας μας.

Θα ήταν σαφώς άδικο να χρεωθεί σε ένα σύνολο ατόμων μια αποτρόπαια πράξη που έγινε… χωρίς λόγο. Αλλά γιατί αυτή η σιωπή; Σε τι εξυπηρετεί και πως μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμένη κοινωνία που κινείται δυναμικά στον 21ο αιώνα, όταν εμείς φοβόμαστε να πούμε τι έγινε στο έγκλημα της διπλανής μας πόρτας.

Ξετυλίγοντας το κουβάρι της υπόθεσης διαπιστώνουμε με φρίκη ότι οι δράστες και πριν και μετά το έγκλημα λειτούργησαν ως κανονικοί άνθρωποι. Αφού αφαίρεσαν τη ζωή πέντε συνανθρώπων τους… επέστρεψαν στην οικεία τους, συνεχίζοντας κανονικά τη ζωή τους. Σε σημείο μάλιστα που απέθεσαν την επίμαχη καραμπίνα στον οπλοβαστό του σπιτιού τους. Ωσάν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Την περαιτέρω ανατομία της ψυχής του πατέρα και του γιου την αφήνω στους ειδικούς της ψυχανάλυσης. Κρατάω ότι πρωταγωνιστής σε αυτή την υπόθεση δεν ήταν ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι, αλλά κανονικοί άνθρωποι… Και αυτό προκαλεί μεγάλο προβληματισμό.