Κρατώντας ομπρέλα στο “Γ. Καραϊσκάκης”

Οχι επειδή έβρεχε. Τη βροχή την αντέχουμε, αυτό που δεν αντέχουμε είναι η γενικότερη απαξίωση αυτής της εθνικής. Της ομάδας που μολονότι κατέκτησε το Euro 2004, δεν κέρδισε παρά ελάχιστους σε αυτή τη χώρα.
Αυτή τη φορά το σενάριο ήταν διαφορετικό. Οι γνωστοί πανηγυρτζήδες που αγάπησαν την εθνική, μόνο αφότου εκείνη στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, απήχαν από το πρώτο κρίσιμο ματς υπεράσπισης του στέμματος που φόρεσε η εθνική Ελλάδας στην Πορτογαλία πριν από δύο χρόνια.
Στο γήπεδο βρέθηκαν δύο ομάδες έτοιμες να παλέψουν μεταξύ τους, αλλά και με τα στοιχεία της φύσης: τον ξαφνικό κατακλυσμό και όλα όσα αυτός προκάλεσε. Τον γεμάτο λακούβες και κρυφές παγίδες αγωνιστικό χώρο. Τους βούρκους που ήταν διάσπαρτοι στο γήπεδο και στους οποίους κολλούσαν μπάλα και ποδοσφαιριστές. Το εκνευριστικό ψιλόβροχο που μετατρεπόταν σε δυνατή βροχή. Ακόμη και τον κακό τους αγωνιστικό εαυτό. Τη «βρώμικη» δουλειά πάντως στο γήπεδο την έκαναν οι καθαρίστριες, οι οποίες το σκούπισαν σε χρόνο ρεκόρ καλύτερα απ’ ότι θα το έκαναν ο Στολτίδης ή ο Ζήκος…
Ωστόσο, μολονότι η μπάλα έφτανε στην περιοχή της εθνικής Νορβηγίας μόνο από τα πόδια του… μαέστρου Αντώνη Νικοπολίδη, μολονότι οι ευκαιρίες που δημιούργησε η Ελλάδα ήταν περισσότερο προϊόν πάθους, παρά καθαρής σκέψης, τεχνικών και αθλητικών ικανοτήτων, η Ελλάδα έδειξε κάτι που της έλειψε αρκετό καιρό. Πάθος, ομαδικότητα, αλληλοκάλυψη και κυρίως υπευθυνότητα.
H άδικη (για την έκταση που πήρε) κριτική που ασκήθηκε στον Ρεχάγκελ και τα «χρυσά» παιδιά της Πορτογαλίας λειτούργησε θετικά. Ισως πρέπει αυτή την ομάδα να την ταράξουν ξανά στην ειρωνεία και στα υποτιμητικά σχόλια οι όψιμοι πανηγυρτζήδες και καπηλευτές της επιτυχίας της, προκειμένου να την ξαναδούν οι υπόλοιποι να φτάνει ψηλά. Ισως πρέπει να παραμείνει η ΕΠΟ στη γνωστή τοις πάσοι πια, κακομοιριά της, προκειμένου να νιώσουν αυτά τα παιδιά και πάλι «διαφορετικά». Να νιώσουν και πάλι ότι είναι μέλη μιας ιδιόμορφης οικογένειας που παλεύει εναντίον όλων.
Αυτό δεν είναι γνώρισμα μόνο της εθνικής ποδοσφαίρου. Είναι γνώρισμα του λαού μας. Οταν μας αποθεώνουν χάνουμε τον έλεγχο. Δεν το αντέχουμε. Θέλουμε να μας πολεμούν, να μας κυνηγούν. Να είμαστε μόνοι εναντίον όλων. Ετσι γινόμαστε πιο εύκολα ήρωες, προφανώς γιατί τότε χρησιμοποιούμε τα πραγματικά όπλα μας. Αυτά που είναι καλά κρυμμένα κάτω από όλα τα γνωρίσματα του νεοέλληνα και βγαίνουν στην επιφάνεια μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
Η βροχή εκτός από τον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου «Γ. Καραϊσκάκης» εξέθεσε και τα υπερσύγχρονα μηχανήματα «ανάγνωσης» των εισιτηρίων, τα οποία μπλόκαραν με αποτέλεσμα να ανοίξουν οι θύρες για τους ηρωϊκούς φίλους της εθνικής που αψήφισαν τη βροχή για να σταθούν δίπλα στην αγαπημένη ομάδα τους και την (εντός έδρας) εκκίνηση υπεράσπισης του τίτλου της.
Οπως στην πρεμιέρα του Euro 2004, στη νίκη απέναντι στην Πορτογαλία με 2-1, έτσι και στο ματς με τη Νορβηγία εκείνος που έδειξε το ξεχωριστό του δέσιμο με το κοινό, ήταν ο Γιώργος Καραγκούνης. Τότε πανηγύρισε το γκολ του βουτώντας στη γωνιά του «Ντραγκάο» που βρίσκονταν οι 500 εκστασιασμένοι συμπατριώτες του. Μετά τη λήξη του αγώνα με τη Νορβηγία, όταν οι υπόλοιποι έτρεχαν στα ντους, εκείνος κατευθύνθηκε στην εξέδρα και τους πέταξε την φανέλα του.
Το στοίχημα αυτής της ομάδας δεν έχει τεθεί ακόμη. Οταν και αν με το καλό (ή και με το κακό της παιχνίδι) νικήσει τη Βοσνία, το γήπεδο θα ξαναγεμίσει. Οι γκρίνιες θα καλυφθούν από την χρυσόσκονη που είναι κρυμμένη για παν ενδεχόμενο και η εθνική θα ξαναγίνει πρώτο θέμα. Για τους γνωστούς πανηγυρτζήδες…
ΥΓ. Τροφή για… σκέψη και γκρίνια υπήρξε άφθονη. Γιατί δεν έπαιξε ο Ζαγοράκης για τελευταία φορά μπροστά στο ελληνικό; Γιατί μετά τον Στολτίδη και τον Ζήκο, ο Οτο απαξιώνει και τον αρχηγό της εθνικής; Ε; Γιατί; Γιατί αγκαλιάστηκαν πριν την έναρξη του αγώνα ο Κυργιάκος με τον Ανατολάκη; Γιατί δεν έπαιξε ο Σαλπιγγίδης; Γιατί έβαλε ο γερμανός πάλι τον Χαριστέα; Γιατί τράβηξε τα μαλλιά του με απόγνωση στην απόπειρα ευκαιρίας του Λυμπερόπουλου που δεν κατάλαβε ότι ο Κυργιάκος του άφησε τη μπάλα;