Διχασμός, το εθνικό σπορ μας

Ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για την κόντρα Διαμαντίδη - Σπανούλη που θα έπρεπε να προωθηθεί όπως εκείνη του Μάτζικ με τον Μπερντ στο NBA, αλλά οι φίλαθλοι φοβούνται να παραδεχθούν το μεγαλείο των δύο παικτών και αρκούνται σε εμετικά συνθήματα.

28 ΔΕΚ 2014

To μπασκετικό ντέρμπι του Σαββάτου ολοκληρώθηκε μέσα σε διάχυτο κλίμα ανακούφισης από πολύ κόσμο. Κυρίως, επειδή ό,τι συνέβη, συνέβη εντός των γραμμών του γηπέδου και όχι στις κερκίδες, στα αποδυτήρια των διαιτητών, στα επίσημα ή στα γραφεία Τύπου των ΚΑΕ. Κοινώς, ήταν ένα παιχνίδι που δεν έριξε κι άλλο νερό στον μύλο της ασχήμιας.

Ευχάριστο όποτε συμβαίνει. Και συμβαίνει συνήθως στα ματσάκια της κανονικής περιόδου, όπου -επί της ουσίας- δεν κρίνονται και πολλά. Το λέω απλώς για να μη χαιρόμαστε πρόωρα, ότι και καλά οι διοικήσεις έχουν καταλάβει τα λάθη τους και το γαϊτανάκι της προεδρικής καφρίλας μας τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα. Μακάρι, αλλά δεν το πιστεύω.

Κόντρα αλά Τζόνσον - Μπερντ

Έβλεπα ένα από το πρωινά των Χριστουγέννων, νομίζω στις 26 του μήνα, το ενδιαφέρον αφιέρωμα της ΝΕΡΙΤ (και του Δημήτρη Χατζηγεωργίου) στην ιστορική νίκη της Εθνικής Ελλάδας επί των ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ του 2006. Στην εκπομπή μιλούσαν όλοι οι πρωταγωνιστές. Σκεφτόμουν πόσο τυχεροί είμαστε που είχαμε ταυτόχρονα και περίπου στην ίδια φουρνιά 3 από τα καλύτερα γκαρντ της Ευρώπης τα τελευταία 10-15: Παπαλουκάς - Διαμαντίδης - Σπανούλης. Σπάνια συγκυρία. Και πόσο τυχεροί θα έπρεπε να νιώθουμε που είχαμε και έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε και να τους βλέπουμε και αντιπάλους στα ελληνικά γήπεδα.

Η αίγλη, η παγκόσμια απήχηση, η τεράστια εμπορική δυναμική του ΝΒΑ χτίστηκε τη δεκαετία του 80’, πάνω στην αντιπαλότητα Μάτζικ Τζόνσον - Λάρι Μπέρντ. Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα έχουν τεράστια οφέλη από την κόντρα του Κριστιάνο Ρονάλντο με τον Λιονέλ Μέσι. Θέλω να πω απλώς ότι τα σπουδαία αντίπαλα δίδυμα αποτελούν, εκτός από το αλατοπίπερο του ομαδικού αθλητισμού, και μια πολύ γερή βάση για εμπορική και αθλητική ανάπτυξη ολόκληρων πρωταθλημάτων, εφόσον αμπαλαριστούν σωστά.

Δεν πας στην κόλαση αν παραδεχθείς Σπανούλη-Διαμαντίδη

Εμείς εδώ, λοιπόν, είχαμε πρώτα το δίδυμο Διαμαντίδη - Παπαλουκά, όταν ο Θοδωρής επέστρεψε στην Ελλάδα. Και όχι απλώς δεν χτίσαμε πάνω σ' αυτό, αλλά το αποδομήσαμε κιόλας: Ο Παπαλουκάς έφυγε απαξιωμένος, αποτυχημένος και με την ταμπέλα του ακριβοπληρωμένου που δεν έκανε απολύτως τίποτα.

Εδώ και μερικά χρόνια ζούμε το Διαμαντίδης - Σπανούλης. Άλλη μια υπέροχη ευκαιρία για να νοστιμέψει το πιάτο των ντέρμπι και να ξεπεράσει τα στενά, ελληνικά σύνορα. Πώς ακριβώς την εκμεταλλευτήκαμε; Με ισοπέδωση, με εμετικά συνθήματα και πανό εις βάρος των δυο κορυφαίων αθλητών. Μου έχει μείνει αξέχαστο ένα από τα χειρότερα που έχω δει ποτέ: αφορούσε τον Διαμαντίδη και είχε μείνει στην κεντρική εξέδρα του ΣΕΦ επί 40 λεπτά, κάποιος τελικός ήταν, για να το βλέπουμε σε όλη τη μετάδοση)

Με μίσος, εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει σεβασμός. Ναι, μπορείς να είσαι Ολυμπιακός και να σέβεσαι τον Διαμαντίδη ή Παναθηναϊκός και να σέβεσαι τον Σπανούλη, δεν θα πας στην κόλαση των κακών οπαδών.

Θα έψαχναν κανάλι να το δουν

Και όλα αυτά, αμπαλαρισμένα με αεροβόλα, διακοπές, χαρτοπόλεμο, οπαδικά πρωτοσέλιδα σκέτο οχετό, τιμωρίες και διαρκή, πανταχού παρούσα χυδαιότητα. Πώς να το εξάγεις αυτό το πράγμα;

Δεν ξέρω αν θυμάστε τον ημιτελικό στο Final 4 του Βερολίνου. Ματσάρα που κρίθηκε στο σουτ, δίχως έκτροπα και με τους οπαδούς να περιορίζονται στα αναπόφευκτα έμμετρα μπινελίκια. Αν όλα τα παιχνίδια των "αιωνίων" γίνονταν στην ίδια ατμόσφαιρα, οι μπασκετόφιλοι της Ευρώπης θα έψαχναν κανάλι να τα δουν. Τώρα, οι μπασκετόφιλοι της Ελλάδας συνήθως ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν. Από τη ντροπή τους.

Διαμαντίδης – Σπανούλης, Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός: Σε μια άλλη χώρα θα γινόταν πλατφόρμα εκτόξευσης της δημοφιλίας του αθλήματος. Εδώ είναι είναι απλώς άλλη μια ευκαιρία για προπόνηση στο αληθινό εθνικό σπορ μας: Τον λυσσαλέο διχασμό!

ΥΓ: Στο ΝΒΑ, για να εξελιχθεί το Μάτζικ – Μπερντ στην πιο διάσημη αθλητική κόντρα πιθανότατα όλων των εποχών, με όλα τα παράπλευρα οφέλη για τη λίγκα, χρειάστηκε το δαιμόνιο μυαλό ενός παράγοντα, του Ντέιβιντ Στερν. Στην Ελλάδα δεν έχουμε Στερν. Έχουμε Βασιλακόπουλο.

ΥΓ 2: Γιατί τα γράφω μετά από το πιο ήρεμο ντέρμπι της σεζόν; Ακριβώς γι' αυτό. Επειδή άπαντες γνωρίζουμε ότι κατά βεβαιότητα θα είναι όντως το πιο ήρεμο ντέρμπι της σεζόν. Δύσκολα θα έχουμε κι άλλα τέτοια...