Γιατί αγαπάω τον Στίβεν Τζέραρντ

Με αφορμή το επικείμενο "αντίο" του Στίβεν Τζέραρντ στο τέλος της σεζόν, ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για τον "καταραμένο" αρχηγό των "κόκκινων" που ο χαρακτήρας του δεν του επέτρεψε ποτέ να φύγει από το λιμάνι και να χαρεί αλλού τους τίτλους που άξιζε.

02 ΙΑΝ 2015

Η τελευταία φορά που δάκρυσα, είτε από χαρά, είτε από στεναχώρια για ένα αθλητικό γεγονός ήταν το μακρινό 1989. Απόγευμα Σαββάτου, οι "Αθλητικοί Παλμοί" έδειχναν σε μαγνητοσκόπηση αν θυμάμαι καλά το Λίβερπουλ - Άρσεναλ που θα έκρινε τον τίτλο εκείνης της χρονιάς. Η Λίβερπουλ (εμείς δηλαδή) έπαιρνε πρωτάθλημα με νίκη, ισοπαλία, ακόμα και ήττα με ένα γκολ διαφορά. Στις καθυστερήσεις παρέμενε 0-1 και ο τίτλος παρέμενε στο "Ανφιλντ". Και μετά ήρθε ο Τόμας! Το γκολ που διαμόρφωσε το τελικό 0-2 και έδωσε την κούπα στην Άρσεναλ, δυσκολεύομαι ακόμα να το δω στο youtube. Δεν μου αρέσει ρε παιδί μου, μου χαλάει το κέφι. Ίσως σε μερικά χρόνια από σήμερα να έχει την ίδια επίδραση πάνω μου και το περιβόητο γλίστρημα του Στίβεν Τζέραρντ στο περυσινό ματς με την Τσέλσι.

Επειδή η ιστορία είναι πιο πιασάρικη έτσι, όλοι έχουμε αποδεχτεί ότι αν ο αρχηγός δεν γλιστρούσε, η Λίβερπουλ θα έπαιρνε επιτέλους πρωτάθλημα, για πρώτη φορά μετά από 150 χρόνια (τόσα μου φαίνονται). Και ο ίδιος θα λυτρωνόταν από ένα βάρος που – το βλέπεις ότι το - κουβαλάει πάνω του, σαν να είναι αποκλειστικά δικό του και κανενός άλλου. Αλλά βέβαια αυτό αποτελεί μια λογική υπέρβαση απαγορευτική για το ποδόσφαιρο.

Αν δεν γλιστρούσε ο Τζέραρντ και η Τσέλσι δεν έμπαινε μπροστά στο σκορ, τίποτα απολύτως δεν θα είχε αλλάξει στη μορφή του αγώνα. Ο Μουρίνιο θα συνέχιζε να παίζει μαζική άμυνα και η Λίβερπουλ θα συνέχιζε να πιέζει παρότι την βόλευε και το "Χ", επειδή με τον Μπρένταν Ρότζερς προπονητή απλώς δεν μπορεί να αμυνθεί. Είτε το θέλει, είτε όχι. Άρα ποιος μας λέει ότι δεν έμπαινε το 0-1 σε μια άλλη αντεπίθεση; Ποιος μας λέει ότι ακόμα κι αν γινόταν το 1-0, ή έμενε το 0-0, οι "Κόκκινοι" θα κέρδιζαν την Κρίσταλ Πάλας (όπου από 0-3 ισοφαρίστηκαν σε 3-3) και τη Νιούκαστλ στη συνέχεια;

Παρέμεινε "καταραμένος"

Λεπτομέρειες. Εφόσον η μοίρα αποφάσισε να αδικήσει τον Τζέραρντ άλλη μια φορά, ουδείς μπορεί να της αλλάξει γνώμη. Κι έτσι, δεν φτάνει που δεν του έδωσε , παρά σε ελάχιστες (μια - δυο το πολύ) σεζόν, συμπαίκτες τόσο ταλαντούχους ώστε να διεκδικήσει πρωτάθλημα, δεν φτάνει που τον προίκισε με έναν χαρακτήρα (πιστό, αφοσιωμένο, συναισθηματικό) που δεν του επέτρεψε ποτέ να φύγει από το λιμάνι και να χαρεί αλλού όλους τους τίτλους που άξιζαν στο ταλέντο του, του φόρτωσε στο φινάλε και τη συλλογική πεποίθηση πως η ευθύνη για την απώλεια του περυσινού πρωταθλήματος ανήκει σχεδόν αποκλειστικά σε μια δική του, στιγμιαία απώλεια ισορροπίας. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο ώρες - ώρες. Έτσι είναι και η ζωή. Γ...νη!

Τον Τζέραρντ λοιπόν, όπως κάθε οπαδός της Λίβερπουλ, τον αγαπούσα έτσι κι αλλιώς όσο δεν αγάπησα ποτέ κανένα άλλο ποδοσφαιριστή που φόρεσε την κόκκινη φανέλα. Από πέρυσι και μετά το γλίστρημα, τον αγάπησα διπλά! Διότι ο Στίβι δεν έγινε ποτέ άλλη μια περίπτωση βασανισμένου ήρωα , ο οποίος στο φινάλε του δρόμου, κατατρόπωσε τους "κακούς", βρήκε τη δικαίωση, πήρε το κορίτσι και εξαφανίστηκε στο ηλιοβασίλεμα. Παρέμεινε "καταραμένος" μέχρι τέλους. Και οι "καταραμένοι" αξίζουν την αγάπη μας ακόμα περισσότερο.

Για να επανέλθω στην αφετηρία. Η τελευταία φορά που δάκρυσα, είτε από χαρά, είτε από στεναχώρια για ένα αθλητικό γεγονός ήταν το μακρινό 1989. Ξέρω από τώρα ότι η επόμενη θα είναι το 2015. Τη μέρα που ο Στίβεν Τζέραρντ θα αποχαιρετίσει το "Ανφιλντ"...