Η αντιπροσωπευτική χαίτη του Τσιαντάκη

Ο γραφικός σουρεαλισμός, η ανοργανωσιά, η κουτοπονηριά, η χαίτη του Τσιαντάκη και όλα τα υπόλοιπα που απεικονίζονται γλαφυρά στο ντοκιμαντέρ του BBC για την Εθνική του 1994, μας αντιπροσώπευαν απολύτως. Αυτό ήταν το ελληνικό ποδόσφαιρο της δεκαετίας του 90'. Σχολιάζει ο Κώστας Κεφαλογιάννης.

06 ΙΟΥΝ 2014

Μου πήρε δυο ώρες για να δω ολόκληρο το ντοκιμαντέρ με την επική πορεία της Εθνικής Ελλάδος στο Μουντιάλ του 1994. Κι ας κρατάει περίπου 50 λεπτά. Το σταματούσα, το έβαζα ξανά πίσω, έκλαιγα από τα γέλια, συνερχόμουν, συνέχιζα.

Ο χρόνος έχει την ικανότητα να μετατρέπει τις τραγωδίες σε υπέροχες κωμωδίες. Εκείνη την εποχή βέβαια, δεν διασκεδάζαμε και τόσο πολύ με τα χάλια μας. Περιμέναμε πολλά χρόνια για να δούμε επιτέλους την Ελλάδα σε Μουντιάλ και η απογοήτευση για τα αποτελέσματα ("4-0 από τους Βούλγαρους ρε μαν;" αναρωτιέται στο βίντεο ο συντετριμμένος ομογενής) δεν μας επέτρεπε να εστιάσουμε στο αστείο του πράγματος.

Μας θύμισε την Εθνική ο Ρεχάγκελ

Με τη γνωστή μας υπερβολή, πέσαμε στα πατώματα από τη στεναχώρια, λιθοβολίσαμε τον Αλκέτα Παναγούλια (το "Sportime" είχε βγει μετά την ήττα από την Αργεντινή με τίτλο: "Άσχετος ή βλαξ;" και μετά την ήττα από τη Βουλγαρία με τίτλο: "Και άσχετος και βλαξ") και καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια να ξεχάσουμε όσα συνέβησαν. Σχεδόν τα καταφέραμε. Εντωμεταξύ, ξεχάσαμε εντελώς και την Εθνική, μέχρι να έρθει ο Ότο Ρεχάγκελ να μας την θυμίσει.

Σήμερα, μπορούμε επιτέλους να θυμηθούμε και να ξεκαρδιστούμε ελεύθερα, δίχως ενοχές. Και μπορούμε επίσης να παραδεχτούμε ότι η Εθνική, το 1994, ενσάρκωσε την κυριολεξία του όρου "αντιπροσωπευτικό συγκρότημα". Ο γραφικός σουρεαλισμός, η απόλυτη ανοργανωσιά, η παντελώς αβάσιμη πεποίθηση για την ανωτερότητας μας, η κουτοπονηριά και η φιλοχρήματη προσέγγιση που μετέτρεψαν τους διεθνείς σε περιφερόμενο θίασο, το σύστημα "γιούργια", η Πηνελόπη, το "ποιος Θεός δε ζήλεψε τα θαύματα σου", η χαίτη του Τσιαντάκη και όλα τα υπόλοιπα που απεικονίζονται γλαφυρά στο ντοκιμαντέρ, μας αντιπροσώπευαν απολύτως. Δεν ήταν ουρανοκατέβατα.

Ήταν το ελληνικό ποδόσφαιρο της δεκαετίας του '90 . Ήταν η Ελλάδα της δεκαετίας του 90’. Αφελής, χαρούμενη, ασόβαρη και εντέλει γελοία. Σε κάποιο βαθμό (αν και η κρίση μας άλλαξε και συνεχίζει να μας αλλάζει βαθιά) κάπως έτσι παραμένει.

Ένας ποιητικός επίλογος...

Η Εθνική όμως δεν παραμένει ίδια με την Εθνική του 1994. Δεν είναι αντιπροσωπευτική ούτε του ελληνικού ποδοσφαίρου, πιθανότατα ούτε της ελληνικής κοινωνίας. Είναι καλύτερη. Αυτό σημαίνει άραγε ότι πρέπει να κάνουμε το σταυρό μας και να μην της ασκούμε κριτική όταν σέρνεται; Δεν ξέρω. Προσωπικά, όπως ίσως θα έχουν καταλάβει οι αναγνώστες του contra.gr δεν σκέφτομαι έτσι. Στο κάτω - κάτω, αν ο φόβος του ανυπόληπτου παρελθόντος μας εμποδίζει από το να κρίνουμε το παρόν, τότε δεν θα διεκδικήσουμε ποτέ ένα ακόμα πιο λαμπρό μέλλον.

Βαθυστόχαστο έτσι; Είναι που είδα ξανά τον Βάιο Καραγιάννη. Αυτό το παιδί πάντα μου έδινε έμπνευση...