Η σημασία της χαράς του Κατσουράνη

Η κοινή γνώμη κάποτε ήταν μια άυλη, αλλά παντοδύναμη οντότητα που καθόριζε τη συλλογική αισθητική, συχνά και τη συλλογική μας ηθική (αν αυτά τα δυο δεν ταυτίζονται). Τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, έχει αποκτήσει και υλική υπόσταση. Λέγεται προφίλ στα social media. Και συνεχίζει απτόητη τις ανθρωποφαγικές πρακτικές της από εκεί που σταμάτησε, πριν ξεσπάσει η ψηφιακή εποχή.

Η κοινή γνώμη βλέπετε, δεν διαθέτει τακτ, ευγένεια, πολιτισμό, ευαισθησίες. Έννοιες όπως προσωπικότητα, προσφορά, ιστορία, τις αλέθει, τις καταπίνει και μετά τις αφοδεύει με τη μορφή γκρουπ στο facebook.

Όλοι κριτικάρουμε τον Κατσουράνη

Δεν με ενοχλεί η συζήτηση για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να παίξει ο Κατσουράνης κόντρα στην Κόστα Ρίκα. Έχω γράψει κι εγώ τις κακίες μου για τον αρχηγό ("πιο αργός και από τις αναλύσεις του Βασίλη Τσιάρτα", σημείωνα σε προηγούμενο άρθρο μου) και εξέφρασα την αντίρρηση μου στη χρησιμοποίηση του ως "εξάρι". Ως εσωτερικός μέσος, σε συγκεκριμένες συνθήκες αγώνα, ίσως και να μπορεί να βοηθήσει περισσότερο.

Ο συνάδελφος Γιάννης Σερέτης, αντιθέτως μου είπε ότι κατά τη δική του γνώμη ο "Κατσούρ", όταν χρησιμοποιείται, πρέπει να παίζει ως "σκούπα" μπροστά από τα στόπερ. Ο Θέμης Καίσαρης, μάλλον πιστεύει κάτι άλλο. Δεκτές οι διαφωνίες. Τέτοιες μέρες άλλωστε, όλοι γινόμαστε ομοσπονδιακοί προπονητές, όχι μονάχα στην Ελλάδα, οπουδήποτε στον κόσμο έχουν ομάδα στο Μουντιάλ. Αποτελεί μέρος της γοητείας του αθλήματος και όχι κάποιου είδους πρόβλημα.

Νεοελληνική μικροπρέπεια μεταμφιεσμένη

Πρόβλημα γίνεται όταν αρχίζει η ανόητη, σχεδόν χυδαία ισοπέδωση. Όταν, μέσα στα πανηγύρια, βρίσκει χώρο η εμπάθεια και γίνεται φεϊσμπουκικό γκρουπάκι για να μην παίξει ο Κατσουράνης βασικός κόντρα στην Κόστα Ρίκα, με χιλιάδες like. Πρόκειται για χιούμορ, ίσως; Δεν το πιάνω. Εκείνο που πιάνω είναι η προσπάθεια να βρούμε τον εθνικό αποδιοπομπαίο τράγο και να βγάλουμε από τη μύτη την τελευταία μεγάλη διοργάνωση στην καριέρα ενός μεγάλου παίκτη. Λες και τον μισούμε.

Φυσικά, ο Κατσουράνης δεν έχει κερδίσει το δικαίωμα να παίζει πάντα, επειδή υπήρξε καταλυτικός στο παρελθόν. Ούτε βρίσκεται υπεράνω κριτικής. Έχει κερδίσει, όμως, το δικαίωμα να χαρεί το Μουντιάλ με την ψυχή του. Και θα το χαιρόταν ακόμα και αν έμενε στον πάγκο, σε όλα τα υπόλοιπα ματς. Αρκεί να τον αφήναμε.

Με ενοχλεί αφάνταστα ότι δεν τον αφήνουμε. Δεν αφήνουμε έναν ποδοσφαιριστή από τους σημαντικότερους στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου να ευχαριστηθεί όσο του αξίζει το μεγάλο αντίο του. Με ενοχλεί αφάνταστα η νεοελληνική μικροπρέπεια που μεταμφιέζεται σε εξυπνακισμό.

Πιο σημαντική κι από πρόκριση

Ίσως σας ακούγεται ασήμαντο. Κι όμως. Η χαρά του Κατσουράνη είναι πιο σημαντική από την πρόκριση απέναντι στην Κόστα Ρίκα. Η πρόκριση θα αποτελέσει μια ακόμα επιτυχία που θα έρθει, θα περάσει και δεν θα αφήσει τίποτα πίσω της, πέρα από ορισμένα ωραία βιντεάκια. Η χαρά του Κατσουράνη, αντιθέτως, θα έδειχνε ότι πλησιάζουμε ένα επίπεδο ποδοσφαιρικού πολιτισμού που ίσως να άνοιγε μια -μικρή- χαραμάδα αισιοδοξίας για το μέλλον. Ότι τέλος πάντων, αρχίζουμε να ξεπερνάμε το πρόσκαιρο, το σημερινό, το εφήμερο, το "δοκάρι και μέσα είστε Θεοί – δοκάρι και έξω είστε άμπαλοι" και αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε την διαχρονική χρησιμότητα του σεβασμού.

Η χαρά του Κατουράνη θα μας έδινε μια χειροπιαστή απόδειξη ότι η Εθνική για τους Έλληνες δεν είναι μονάχα πανηγύρια στην Ομόνοια, επικολυρικές περιγραφές, περικεφαλαίες, φουστανέλες και τσολιάδες με πριαπισμό. Είναι ένα μάθημα μέτρου και αξιοπρέπειας.

Πολύ φοβάμαι πως πάλι μείναμε μετεξεταστέοι...

Η απάντηση του Κώστα Κεφαλογιάννη στα σχόλια: Ένα απαραίτητο υστερόγραφο για τον Κατσουράνη

Διαβάστε ακόμη

Σχόλιο Άρη Ασβεστά: Από εδώ και πέρα... μόνο κράξιμο στην Εθνική!