Μπάλα ή κλεφτοπόλεμος;
Ο Κώστας Κεφαλογιάννης σχολιάζει την πιο κρίσιμη αναμέτρηση της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο, εκείνη με την Ακτή Ελεφαντοστού και απαντά στο δίλημμα: μπάλα ή κλεφτοπόλεμος.
Και τώρα τι γίνεται; Τώρα που δεν μας κάνει η ισοπαλία και οφείλουμε να παράξουμε ποδόσφαιρο, πώς θα διαχειριστούμε το παιχνίδι; Η Εθνική Ελλάδος κατάφερε να φτάσει στο τρίτο ματς του ομίλου, έχοντας ουσιαστικές ελπίδες πρόκρισης. Μια νίκη (όχι απέναντι στην Αργεντινή όπως το 2010, απέναντι στην καλή αλλά αφερέγγυα Ακτή) και βρισκόμαστε στους "16" του Μουντιάλ.
Η ιστορική ευκαιρία της Ελλάδας
Πρόκειται για ιστορική ευκαιρία. Τόσο που, νομίζω, οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε αναλόγως. Αντιλαμβάνομαι, από τoν τρόπο που μιλάνε οι διεθνείς και προετοιμάζει την αναμέτρηση ο Σάντος, ότι πάμε για κλεφτοπόλεμο. Θα επιδιώξουμε δηλαδή να κατεβάσουμε την αναμέτρηση στο δικό μας, αργό ρυθμό και το "κλέψουμε" με κάποιο τρόπο, ποντάροντας στην αγωνιστική αφέλεια της παρέας του Γιάγια Τουρέ. Οι περισσότεροι συμφωνούν με αυτό το πλάνο. Κάπως έτσι έχουμε ζήσει τις μεγάλες επιτυχίες της τελευταίας δεκαετίας. Προσωπικά, διαφωνώ. Κυρίως, επειδή σε ετούτο το Παγκόσμιο Κύπελλο, τα περισσότερα άλλοθι μας έχουν καταρρεύσει.
Ισχυριζόμαστε ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι για κλωτσιές και η Εθνική και μόνο με την παρουσία της στις μεγάλες διοργανώσεις υπερβαίνει την εγχώρια μιζέρια. Ισχύει. Αλλά η Κόστα Ρίκα ας πούμε πόσο καλύτερο πρωτάθλημα διαθέτει; Υποψιάζομαι, σαφώς, χειρότερο. Η εικόνα της Εθνικής τους εντούτοις, θα συμφωνήσετε υποθέτω, δεν συγκρίνεται με τη δική μας. Το ίδιο συμβαίνει και με κάμποσες ακόμα χώρες: Μέτρια και άσημα πρωταθλήματα, φρέσκες, μοντέρνες, θαρραλέες Εθνικές. Εμείς δεν στεκόμαστε εκεί. Δεν ζηλεύουμε την Κόστα Ρίκα ή την Γκάνα ή ακόμα και την Αλγερία (τέσσερα γκολ σε ένα ματς έβαλαν, η Ελλάδα στο τρίτο της Μουντιάλ έχει πετύχει συνολικά δύο). Αντιθέτως καμαρώνουμε επειδή μεγάλες δυνάμεις όπως η Ισπανία, η Αγγλία, ενδεχομένως η Ιταλία και η Πορτογαλία, πάνε σπίτι τους!
Το ψυχόδραμα των Άγγλων
Δε με νοιάζει τι κάνουν οι Ισπανοί, αυτοί έχουν χορτάσει και μπάλα και τρόπαια. Δε με νοιάζει το ψυχόδραμα των Άγγλων. Θα το ξεπεράσουν και το συγκεκριμένο κάζο παρακολουθώντας το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Με νοιάζει τι κάνουν οι φτωχοί, οι λιγότεροι λαμπεροί, εκείνοι που περιμένουν τη σκηνή του Παγκοσμίου Κυπέλλου για να αφήσουν το σημάδι τους. Και πασχίζουν να το κατορθώσουν. Όχι με επικό ταμπούρι και γιόμες. Αλλά με όσο όσο ποδόσφαιρο έχουν μέσα τους.
Όσο ποδόσφαιρο έχουμε μέσα μας!
Δε γίνεται, το γνωρίζω και το έχω γράψει, ούτε να βελτιωθούμε πολύ, ούτε να αλλάξουμε αγωνιστική προσέγγιση από τη μία στιγμή στην άλλη. Στο συγκεκριμένο ματς όμως οφείλουμε να παίξουμε. Όχι να κλέψουμε. Να παίξουμε. Να βγάλουμε κι εμείς όσο ποδόσφαιρο έχουμε μέσα μας. Και είτε προκριθούμε, είτε όχι, να δώσουμε στον κόσμο κάτι να θυμάται. Σχεδόν όλες οι ομάδες στη Βραζιλία το έκαναν. Η δική μας Εθνική άραγε, στο βωμό μιας κυνικής επιτυχιολαγνείας, δεν θα το προσπαθήσει καν;
Υ.Γ. Ακόμη και 1-0 να κερδίσουμε, με αντιποδόσφαιρο, φυσικά θα πανηγυρίσω. Το διευκρινίζω, διότι με έχει κουράσει η μαλακία περί κωλοτούμπας και το γνωστό κλισέ: "Να δω τι θα λέτε τώρα όσοι κράζατε". Θα λέμε τα ίδια. Και ταυτόχρονα θα χαιρόμαστε κιόλας. Πρόκειται για μια τεράστια, σε μεγάλο βαθμό, εσκεμμένη παρανόηση: Κάνω κριτική δεν σημαίνει ότι δε γουστάρω να προκριθούμε. Σημαίνει απλώς, κάνω κριτική.
Διαβάστε ακόμη:
