Ποιος θα είναι ο νέος Σκιλάτσι;

Στην πραγματικότητα βεβαίως πρόκειται για μια εντελώς άκυρη διαδικασία, αφού πέραν του γεγονότος ότι όλοι οι προαναφερθέντες παίζουν ποδόσφαιρο, δεν έχουν τίποτα άλλο κοινό.

Και άλλωστε, η επιτυχία στο Μουντιάλ καθορίζεται πρωτίστως από τα αστέρια κάθε ομάδας, καθορίζεται όμως πολύ συχνά από τους διάττοντες αστέρες. Τα one hit wonders. Τους ποδοσφαιριστές δηλαδή που λάμπουν για μια στιγμή στο χρόνο και μετά επιστρέφουν στη μετριότητα τους. Απλώς έχουν την τύχη, αυτή η στιγμή της λάμψης να είναι στο Παγκόσμιο Κύπελλο, με εκατομμύρια μάτια στραμμένα πάνω τους και την ποδοσφαιρική ιστορία να ξεσκονίζει τα ράφια της για να τους φυλάξει μια περίοπτη θέση.

Για κάθε Πέλε και Μαραντόνα βλέπετε, υπάρχει πάντα κι ένας Τότο Σκιλάτσι.

Ο παρ' ολίγον ήρωας του '90

Ο Σικελός επιθετικός μπήκε στην 23άδα της Εθνικής Ιταλίας το 1990 περίπου ως η τελευταία λύση για τη γραμμή κρούσης. Μια γραμμή κρούσης που περιελάμβανε μεταξύ άλλων τους Βιάλι, Μαντσίνι, Ρομπέρτο Μπάτζιο. Κι ωστόσο ο βραχύσωμος, ασχημομούρης Σαλβατόρε ("Τότο" ήταν το παρατσούκλι του, επειδή έμοιαζε με τον γνωστό Ιταλό κωμικό) που άνηκε στη Γιουβέντους, βρήκε τρόπο να τρυπώσει στην ενδεκάδα και έκτοτε δεν ξαναβγήκε. Σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας του, η Ιταλία (παίζοντας μέτριο ποδόσφαιρο) έφτασε μέχρι τα ημιτελικά και αν δεν έβρισκε απέναντι της την Αργεντινή του Μαραντόνα σε ένα αγώνα που έγινε στη Νάπολι, άρα... εκτός έδρας για τους Ιταλούς, μάλλον θα έφτανε και στον τελικό (έτσι κι αλλιώς αποκλείστηκε στα πέναλτι).

Ο Σκιλάτσι πέτυχε έξι γκολ σε αυτή την πορεία, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης κι έγινε σχεδόν εθνικός ήρωας. O Παόλο Ρόσι του 1994 σα να λέμε (εκείνος δεν ήταν ακριβώς παίκτης ενός μονάχα Μουντιάλ, εντούτοις τα όργια του 1982 δεν τα επανέλαβε ποτέ).

Πολύ σύντομα βεβαίως αποδείχθηκε ότι ο 26χρονος Τότο έφτασε στο πικ της καριέρας του σε εκείνο τo Μουντιάλ. Ακολούθησαν δυο μέτρια χρόνια στη Γιουβέντους, δυο μέτρια χρόνια στην Ιντερ και το 1994 η μεταγραφή στην... Ιαπωνία. Όσο για την Εθνική; Ο Σκιλάτσι κρέμασε τα παπούτσια του με 16 μόλις συμμετοχές (όλες τη διετία 1990-91) και 7 γκολ: Τα έξι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του '90.

Από τον Σκιλάτσι στον Γκρόσο

Το επόμενο θαύμα της μίας διοργάνωσης για την Ιταλία εμφανίστηκε το 2006 και δεν έπαιζε στην επίθεση. Έπαιζε στην άμυνα. Η "Σκουάντρα Ατζούρα" κατέκτησε το Μουντιάλ εκείνη τη χρονιά, χάρη στις σταθερές αξίες της (Μπουφόν, Καναβάρο, Πίρλο, Τότι κ.λ.π.), ωστόσο στον κρίσιμο ημιτελικό με την Γερμανία το γκολ της νίκης το πέτυχε ένα αριστερό μπακ: Ο Φάμπιο Γκρόσο. Δυο λεπτά πριν το τέλος της παράτασης, ο Γκρόσο σκόραρε, έκανε το 1-0, πανηγύρισε αλά Μάρκο Ταρντέλι (το 1982 στον τελικό με την Δ. Γερμανία) και άνοιξε το δρόμο για τον τελικό (στις καθυστερήσεις ο Ντελ Πιέρο πέτυχε ένα ακόμα γκολ). Εκεί, ευστόχησε το τελευταίο πέναλτι κόντρα στη Γαλλία και ολοκλήρωσε το θρίαμβο της ομάδας του αλλά και την προσωπική του εποποιία.

Ο Γκρόσο δεν είχε ξεκινήσει καν στο πρώτο ματς των ομίλων, αλλά έπαιξε σε όλα τα υπόλοιπα βασικός και έμοιαζε με ένα από τα καλύτερα ακραία μπακ του κόσμου! Δεν ήταν. Παρότι έκανε στη συνέχεια καλές μεταγραφές (από το Παλέρμο πήγε στην Ίντερ, από την Ίντερ στη Λιόν και από τη Λιόν στη Γιουβέντους) δεν δικαιολόγησε ποτέ τα λεφτά που δαπανήθηκαν για εκείνον και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της μετέπειτα καριέρας του ως αναπληρωματικός.

Ποιος Κλέμπερσον;

Αντίστοιχες περιπτώσεις, ειδικά στα Παγκόσμια Κύπελλα υπάρχουν κι άλλες πολλές. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές ήταν εκείνη του Κλέμπερσον. Ο Βραζιλιάνος χαφ, μπήκε στην ενδεκάδα της Εθνικής Βραζιλίας στα προημιτελικά του Μουντιάλ του 2002. Έμεινε βασικός και στον ημιτελικό και στον τελικό, έφτιαξε ένα εξαιρετικό δίδυμο με τον Ζιλμπέρτο Σίλβα και θεωρήθηκε ένας εν δυνάμει σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Ο Φελίπε Σκολάρι τον χαρακτήρισε καθοριστικό για την κατάκτηση του τροπαίου από τη "Σελεσάο", οι μισές ομάδες της Ευρώπης ήθελαν να τον αγοράσουν αλλά ο ίδιος έμεινε ακόμα ένα χρόνο στη Βραζιλία για να κλείσει η κοπέλα του τα 16 και να αποκτήσει το δικαίωμα να την παντρευτεί (εντάξει, κι αυτός μικρός ήταν τότε, 23 χρονών μόλις).

Το 2003 ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον αγόρασε από την Ατλέτικο Παραναένσε σαν αντικαταστάτη του Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν. Πέρασε και δεν ακούμπησε. Έφταιγαν και οι τραυματισμοί βέβαια, πάντως ο Κλέμπερσον έκανε μόλις είκοσι εμφανίσεις σε δυο σεζόν με την Μάντσεστερ. Ακολούθησε η Τουρκία (Μπεσίκτας) και η αναπόφευκτη επιστροφή στη Βραζιλία. Ο Κλέμπερσον πέρυσι έπαιζε ακόμα μπάλα, στην Ιντιάνα των ΗΠΑ (όπου βέβαια, με την πόρωση που έχουν για το μπάσκετ, αμφιβάλω υπάρχουν δέκα άνθρωποι που γνωρίζουν για την ύπαρξη ποδοσφαιρικής ομάδας).

Ίσως λοιπόν οι ομάδες που φιλοδοξούν να φτάσουν ψηλά στο επερχόμενο Μουντιάλ, να μη χρειάζονται μονάχα "Πελέ" και "Μαραντόνα", αλλά και "Σκιλάτσι" ή "Κλέμπερσον". Οι οποίοι εδώ που τα λέμε, είναι και λίγο πιο εύκολο να βρεθούν...