Δεν βλέπω πώς μπορούμε να βελτιωθούμε

Η αποστολή είναι δεδομένη. Δεν πλέον νόημα να λέμε για τον Αθανασιάδη, τον Γιαννούλη ή τον Παπαδόπουλο. Ο Σάντος δεν τους πήρε. Κακώς ίσως, πάντως δεν τους πήρε. Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές: Δεν υπάρχει κάποιος ποδοσφαιριστής, είτε στη Βραζιλία, είτε πίσω στη χώρα μας που να μπορεί να αλλάξει δραστικά την Εθνική. Βελτίωση ασφαλώς είναι εφικτή. Μεταμόρφωση είναι ανέφικτη. Όχι μόνο λόγω ρόστερ. Λόγω νοοτροπίας.

Το δίλημμα Σάντος

Ενόψει Ιαπωνίας, ο Σάντος βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για την υστεροφημία του: Επιλέγει την πεπατημένη ή ρισκάρει, έστω και λίγο; Υποθέτω, θα κάνει το πρώτο. Εφόσον θεωρεί ότι απέναντι στην Κολομβία δεν παίξαμε άσχημα (και έχει δίκιο), δε νομίζω να μπει στη διαδικασία των δραστικών αλλαγών. Θα πάει με το δικό του στιλ, θα προσπαθήσει και πάλι να παίξει λίγη μπαλίτσα (με έμφαση στο "λίγη") και αν δεν βρεθεί να κυνηγάει και πάλι στο σκορ, θα έχει τη δυνατότητα να εφαρμόσει το πλάνο που ξέρει και αγαπά, το πλάνο που ξέρουν και αγαπούν οι ποδοσφαιριστές του.

Ο κόσμος βέβαια ζητάει αλλαγές. Στα χαρτιά, μια ενδεκάδα με τον Κατσουράνη εσωτερικό μέσο και όχι εξάρι (ή για να ικανοποιηθεί και το λαϊκό αίσθημα, με με τον Κατσουράνη στον πάγκο), τον Μανιάτη ή τον Σάμαρη κόφτη, τον Φετφατζίδη και τον Μήτρογλου (εφόσον μπορεί) βασικούς, με τον "Σάλπι" είτε εκτός, είτε στην κορυφή αν δεν παίξει ο Μήτρογλου και με τον Τζαβέλα ή τον Βύντρα αριστερό μπακ, είναι βάση σχολίων και αντιδράσεων η ενδεκάδα του κοινού. ΟΚ κι εγώ μαζί σας. Αρκεί να αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν θα μας κάνει Ολλανδία. Πάλι Ελλάδα θα είμαστε.

Όταν η κριτική έχει νόημα

Δεν ήμουν και δεν θα γίνω ποτέ από εκείνους που έλεγαν όταν κερδίζαμε 1-0 τη Λετονία και το Λιχτενστάιν, με ποδόσφαιρο που σου προξενούσε την υποψία ότι είχες πάθει εγκεφαλικό, "δεν πειράζει, το αποτέλεσμα μετράει". Η κριτική έχει νόημα εκεί, σε εκείνα τα ματς, στις αναμετρήσεις με αντιπάλους σαφώς κατώτερους από εμάς. Εκεί χτίζεις χαρακτήρα.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι και οι παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου, σπανίως παίζουν καλά στα προκριματικά. Σωστά. Αλλά οι παραδοσιακές δυνάμεις διαθέτουν το modus operandi για να χειριστούν διαδικαστικά κάποιες καταστάσεις και να αλλάξουν επίπεδο εκεί που πρέπει. Εμείς όχι. Εμείς αντιμετωπίζουμε, δέκα χρόνια τώρα, με τη λογική της κλοπής του αποτελέσματος, τους πάντες: Από τη Πορτογαλία και τη Τσεχία, μέχρι τη Λιθουανία και τη Μάλτα! Οι παίκτες έχουν εμπεδώσει ότι έτσι πήραν προκρίσεις, έτσι έζησαν μεγάλες στιγμές, έτσι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο (πάντα ένα από τα βασικά ζητούμενα για τον μέσο Έλληνα ποδοσφαιριστή). Αυτό δεν αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη, ακόμα κι αν είχαμε το υλικό για να το αλλάξουμε. Χρειάζεται χρόνο, προσπάθεια και πλάνο.

Και για αυτό, πέρα από τα όποια επιμέρους λάθη, έγραψα ότι είμαι ευχαριστημένος από την εμφάνιση κόντρα στην Κολομβία. Για αυτό επίσης δεν νομίζω ότι μπορούμε να βελτιωθούμε δραστικά, όποιους κι αν χρησιμοποιήσει ο Σάντος. Τα αποτελέσματα μπορούν να βελτιωθούν. Λίγη τύχη χρειάζεται και μεγαλύτερη ατομική συγκέντρωση στην άμυνα. Πολύ καλύτερη εικόνα όμως, από αυτή που παρουσιάσαμε στην πρεμιέρα, δεν βλέπω πώς θα έχουμε...