Σαρρής, μια απολύτως ελληνική ιστορία

Η παραίτηση του Γιώργου Σαρρή από την προεδρία της ΕΠΟ δεν είναι μια θετική ή αρνητική εξέλιξη. Είναι μια αναπόφευκτη εξέλιξη και κατά τη γνώμη μου ιδιαίτερα καθυστερημένη. Ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος θα δυσκολευτεί να βρει δυο – τρία θετικά πράγματα που συνέβησαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο κατά τη διάρκεια της θητείας Σαρρή.

Να του πιστώσουμε ας πούμε την καλή πορεία της Εθνικής μέχρι και το Μουντιάλ του 2014; Μα αυτή οφείλεται στις επιλογές των προκατόχων του, τις οποίες ο ίδιος όταν του δόθηκε η ευκαιρία τις ξήλωσε όλες με τα γνωστά, τραγελαφικά αποτελέσματα.

Να του πιστώσουμε την πρόσληψη του Χιου Ντάλας; Θα του την πιστώναμε αν βλέπαμε την παραμικρή βελτίωση στην αξιοπιστία των ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων της χώρας.

Προσωπικά, καμία βελτίωση δεν βλέπω. Ελεύθερη πτώση ναι. Μια ελεύθερη πτώση που έχει φτάσει το άθλημα, πιθανότατα στο χειρότερο σημείο όλων των εποχών. Το ποδόσφαιρο σήμερα στην Ελλάδα είναι ένα τσιφλίκι μπράβων και ανθρώπων της νύχτας, με επιθέσεις "αγνώστων" σε δημοσιογράφους.

Για να είμαστε δίκαιοι, δεν πρέπει να τα χρεώσουμε όλα στον Σαρρή και στην ΕΠΟ. Ο Σαρρής αποτελούσε μια καλή περίπτωση ομπρέλας: Η καταιγίδα της οργής πρώτα ξεσπούσε στο κεφάλι του και άφηνε στεγνούς πολλούς από εκείνους που προστάτευε. Εύκολο θύμα, εύκολη κριτική. Όχι άδικη, απλώς εύκολη.

Εν πάση περιπτώσει, η αποτίμηση της περίπτωσης Σαρρή δεν θα γίνει καθώς φαίνεται από την ιστορία... Εκείνο που ίσως αξίζει να σημειώσουμε ως επίλογο είναι η ελληνικότητα του πράγματος. Ειλικρινά δεν γνωρίζω άλλη χώρα όπου θα κυκλοφορούσαν όσα έχουν κυκλοφορήσει για τον πρόεδρο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας από το περασμένο καλοκαίρι κι αυτός θα έμενε πεισματικά γραπωμένος στη θέση του. Να μιλάει, να αποφασίζει, να καταστρέφει την Εθνική σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Και να αναζητεί, όπως λένε τα ρεπορτάζ, διέξοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή, ως ένας ακόμα "επιτυχημένος" που θέλει να γίνει βουλευτής.

Μπορούμε να τον κράζουμε και να τον βρίζουμε όσο θέλουμε λοιπόν. Στην πραγματικότητα όμως ο Γιώργος Σαρρής δεν ήταν τίποτα παραπάνω από έναν ακόμη, κλασσικό Έλληνα πρόεδρο...