Τι θα θυμόσασταν από τον Τζαβέλλα;

Αν για κάποιο λόγο η καριέρα του Γιώργου Τζαβέλλα τελείωνε σήμερα τι θα θυμόμασταν πέρα από τους καυγάδες του, τα νεύρα και τα επεισόδια; Ο Πάμπλο Γκαρσία, το οποίο πολλοί επιμένουν λανθασμένα να συρρικνώνουν στο μέγεθος μιας μπουνιάς στον Ντιόγο, ήταν πρώτα από όλα παικταράς.

22 ΔΕΚ 2014

Μου αρέσουν οι αγριεμένοι παίκτες. Όχι οι κάφροι που πλακώνονται δίχως λόγο και αφορμή και μετατρέπουν ένα ματς σε μπουρδέλο για το τίποτα. Αλλά εκείνα τα παλικαράκια που γυαλίζει το μάτι τους, δεν κάνουν ποτέ θέατρο όταν κάποιος τους σπρώξει προκειμένου να «κλέψουν» μια κόκκινη κάρτα, παθιάζονται, ενίοτε παρεκτρέπονται και γενικώς έχουν εκείνη την τρέλα, την παιδική, ανώριμη αν θέλετε, «σκύλια» της αλάνας. Αρκεί βεβαίως να την προσαρμόζουν στις απαιτήσεις του σύγχρονου επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Να κάνουν τελικά και πάνω από όλα καλά τη δουλειά τους.

Το γήπεδο δεν είναι θέατρο

Εκτός αυτού, το γήπεδο δεν είναι θέατρο. Η σεμνοτυφία δεν έχει θέση στις κερκίδες. Μπινελίκια θα πέσουν, δεν γίνεται αλλιώς. Προσέξτε, μιλάω για τα καντίλια που βγαίνουν αυθόρμητα σε ποδοσφαιριστές ή θεατές πάνω στη φάση. Όχι την οργανωμένη χυδαιότητα των πετάλων. με τα εμετικά συνθήματα, το 90% των οποίων ομολογώ δεν το αντέχω. Επισημαίνω τα περί σεμνοτυφία για πω απλώς ότι ο πανηγυρισμός του Γιώργου Τζαβέλλα δεν με ενόχλησε. Αν ήμουν καλοαναθρεμένη κορασίδα, με γαλλικά και πιάνο ίσως και να κοκκίνιζα. Επειδή είμαι σχεδόν 40 χρονών μαντράχαλος, η φράση ως φράση με άφησε μάλλον αδιάφορο. Η εν γένει συμπεριφορά και το ύφος του ποδοσφαιριστή όμως, αποτελούν μια διαφορετική ιστορία.

Από τη μαγκιά μέχρι τον κουτσαβακισμό η απόσταση μοιάζει μικρή αλλά δεν είναι. Περιλαμβάνει χιλιόμετρα, επιτυχίες, τίτλους, διαρκή κατάθεση διαπιστευτήριων. Πράγματα που ο Τζαβέλλας δεν έχει. Θέλω να πω, αν για κάποιο λόγο η καριέρα του διεθνή αμυντικού τελείωνε σήμερα τι θα θυμόμασταν πέρα από τους καυγάδες του, τα νεύρα, τα επεισόδια στα οποία έχει πρωταγωνιστήσει? Μάλλον τίποτα σημαντικό.

Για να φύγεις προς την κερκίδα φιλαράκι και να αρχίσεις τα «εγώ σας γ...ω» , κάτι πρέπει να έχεις να επιδείξεις. Όχι ένα γκολ στη Λιβαδειά κι άλλο ένα πέρυσι με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα σε παντελώς αδιάφορο βαθμολογικά ντέρμπι.

Μικρές εκλάμψεις

Θα μου πείτε, έχει παίξει στο εξωτερικό, έχει σκοράρει κάτω από το κέντρο στη Γερμανία και μάλιστα με θύμα τον καλύτερο τερματοφύλακα στον κόσμο, τον Μάνουελ Νόιερ. Ωραία, μπράβο του. Μικρές εκλάμψεις, ψηφίδες μιας καριέρας που προς το παρόν δεν συγκροτούν μια εικόνα ολοκληρωμένη, ουσιαστική, με γερές βάσεις και λαμπρές προοπτικές.

Ο Πάμπλο Γκαρσία, το οποίο πολλοί επιμένουν λανθασμένα να συρρικνώνουν στο μέγεθος μιας μπουνιάς στον Ντιόγο, ήταν πρώτα από όλα παικταράς. Και επιπλέον η εντός γηπέδου προσωπικότητα του ταίριαζε και με την εκτός. Δεν το έπαιζε, δεν υποκρινόταν. Όταν ξέφευγε, ξέφευγε επειδή δεν μπορούσε να πράξει αλλιώς! Δέσμιος της ιδιοσυγκρασίας του υπήρξε ο μεγάλος Ουρουγουανός, ούτε ήρωας, ούτε επαναστάτης, ούτε κωλόπαιδο.

Ο Τζαβέλλας αντιθέτως δεν με πείθει για τη γηπεδική του ειλικρίνεια. Μου δίνει την αίσθηση του «ποζερά». Και ο πανηγυρισμός στη Λιβαδειά τέτοιος έμοιαζε. Ποζεράδικος.

Η λατινιαμερικάνικη «αλητεία», όταν αφήνουμε την πολιτική ορθότητα στην άκρη, διαθέτει για τους περισσότερους από εμάς μια ανομολόγητη γοητεία. Ο νεοελληνικός πατροπαράδοτος τσαμπουκάς του στιλ «σε τα μας ρε;» διαθέτει μονάχα βλαχιά και καγκουριά.

Εν ολίγοις, ο Γιώργος Τζαβέλλας προς το παρόν δεν μου φαίνεται ατόφιος, αυθεντικός, παθιασμένος μάγκας. Μου φαίνεται κουτσαβάκι. Και ο ΠΑΟΚ, ειδικά τη φετινή σεζόν, δεν έχει ανάγκη από κουτσαβάκια. Έχει ανάγκη αληθινή μαγκιά για να αντέξει μέχρι τέλους...

Υ.Γ. Επειδή υποψιάζομαι ότι θα με αρχίσετε στα γνωστά, ότι στοχοποιώ τον Τζαβέλλα κλπ., προφανώς υπάρχουν πολλοί παίκτες στη Σούπερ Λίγκα με αντίστοιχες ή και πολύ χειρότερες συμπεριφορές. Τυπικά δείγματα νεοέλληνα ποδοσφαιριστή. Αφορμής δοθείσης, κάποτε θα τα πούμε και για αυτούς.