Λαθρεπιβάτες στο όνειρο
Καταρχήν θα ήθελα να πω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου ένα τεράστιο ευχαριστώ σε αυτούς τους 23 ήρωες, τον Ότο Ρεχάγκελ και όλο το ελληνικό επιτελείο που μας έκανε περήφανους, θέλω επίσης με σκυμμένο το κεφάλι να ζητήσω συγγνώμη που δεν έκανα τα ίδια όνειρα μαζί τους και τώρα τα εκμεταλλεύομαι.
Αυτοί που ταξίδεψαν μέχρι την Πορτογαλία με ένα όνειρο κρυφό, ένα όνειρο που το κρατούσαν για την πάρτη τους και όλοι εμείς το μοιραζόμαστε πλέον και πουλάμε μούρη σε Πορτογάλους, Ισπανούς, Γάλλους και σε όλο τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό κόσμο.
Αυτό το όνειρο, οι περισσότεροι από εμάς ( και βάζω και τον εαυτό μου μέσα ) δεν το πιστέψαμε, το αντίθετο όμως, χαμογελάσαμε όταν είπε ο Τσιάρτας πως η Ελλάδα πήγε στο Euro για να κάνει τρεις νίκες στον όμιλο, χαμογελάσαμε όταν ο Γιαννακόπουλος είπε πως δεν πήγαν εκεί για διακοπές. Τα απομεινάρια του Μουντιάλ της Αμερικής δεν μας άφηναν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας αλλά ούτε κατανόησης στα λεγόμενα του Τσιάρτα και του κάθε Τσιάρτα.
Και τώρα; Τώρα, οικειοποιηθήκαμε την επιτυχία τους και είμαστε και εμείς μαζί με αυτούς νικητές. Ειλικρινά, δεν με νοιάζει τι θα γίνει την Πέμπτη, για μένα η περασμένη Παρασκευή με έκανε να νιώσω υπερήφανος σαν να κατέκτησε η χώρα μου 1000 τρόπαια.
Όταν έβλεπα τον Χαριστέα να γυρίζει πίσω και να βοηθάει τον Σεϊταρίδη στο μαρκάρισμα του Πιρές, όταν είδα τον Ζαγοράκη να μεταμορφώνεται στο καλύτερο δεξί εξτρέμ της Ευρώπης, να ντριμπλάρει με περισσή μαεστρία τον Λιζαραζού και να βγάζει σέντρα ακριβείας για το κεφάλι του Άγγελου, ήταν σαν να… τα είχα δει όλα!!!
Ο απόηχος, όχι εκείνος της Παρασκευής και της επικράτησης επί της Γαλλίας, αλλά εκείνος της μέχρι στιγμής πορείας της Ελλάδας, είναι απογοητευτικός. Ναι, τα μέσα ενημέρωσης τους αποθεώνουν, τους έχουν κάνει ήρωες και γιορτάζουν μαζί με αυτούς. Και έτσι θα έπρεπε να είναι. Υπάρχουν όμως και οι επιστήμονες του ποδοσφαίρου, αυτοί που μιλούν για το μέλλον και για το πώς θα χτίσει η χώρα μας πάνω σε αυτή την επιτυχία.
Ποιοι μιλάνε; Αυτοί που φροντίσανε για το μαύρο παρελθόν του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτοί που στις εφημερίδες τους μιλάνε για τους Ζαγοράκηδες, τους Μπασινάδες και τους Καψήδες.
Οι άλλοι, οι «γκουρού» του στοιχήματος που προτρέπουν με τα προγνωστικά τους να παίξετε την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Γαλλία, γιατί όπως λένε δεν χωράει το συναίσθημα στο στοίχημα. Δεν χωράει το συναίσθημα; Και βέβαια δεν χωράει το συναίσθημα, αφού μας έχει πλημμυρίσει και το αποβάλουμε πλέον σε μορφή δακρύων .
Ήμαρτον, που λέει και ο γνωστός αθλητικογράφος, ο οποίος πρέπει να έχει καταπιεί την γλώσσα του. Αυτός αλλά και άλλοι, που στόλισαν αυτά τα 23 παιδιά με επίθετα και ειρωνείες, αμφισβήτηση και απαξίωση. Αυτοί που μιλάνε για νέα θεμέλια, ήταν αυτοί που βάφτισαν το μπάσκετ «ΣΤΟΑ», όταν μετά το 87’ και την κατάκτηση του ευρωμπάσκετ έκαναν την Ελλάδα την ευρωπαϊκή Μέκκα του μπάσκετ για 15 χρόνια.
Αυτοί που θέλουν να μας κάνουν να αντιμετωπίζουμε τα πάντα σαν ευρωπαίοι (όπως δηλαδή οι Άγγλοι χούλιγκαν, οι Ιταλοί, οι Γερμανοί ακόμα και οι Γάλλοι;) είναι αυτοί που πάσχουν από ανίατο ραγιαδισμό. Από τους 23 διεθνείς μας, οι 12 αγωνίζονται ή έχουν αγωνιστεί σε ομάδες του εξωτερικού. Αυτό δεν σημαίνει απόλυτα πως έμαθαν το ποδόσφαιρο στο εξωτερικό, αφού στην Ελλάδα ανδρώθηκαν και οι περισσότεροι από αυτούς έφτασαν με την Ελπίδων στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Απλά, βγήκαν έξω από τα σύνορα και απέβαλαν την δική μας εσωτερική μεμψιμοιρία και κακομοιριά, την συνήθεια μας να κριτικάρουμε τα πάντα αρνητικά και να ψάχνουμε για το ανύπαρκτο ψεγάδι. Λες και στην Αγγλία, την Ιταλία, την Ισπανία και όλες τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες χώρες δεν υπάρχουν προβλήματα.
Η Φούλαμ λίγο έλειψε να αποκλειστεί από ευρωπαϊκές διοργανώσεις λόγω των χρεών της (βλ. Μαρλέ), η Λάτσιο ακόμα είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενώ η Φιορεντίνα αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομα της σαν άλλος Πανιώνιος για να επιβιώσει και η Ατλέτικο Μαδρίτης ακόμα πληρώνει τα χρωστούμενα του μακαρίτη Χέσους Χιλ.
Αυτή την στιγμή το μόνο που χωράει σε αυτή την μαγική ιστορία είναι τα πανηγύρια, είναι οι συγκινητικές περιγραφές του Γιώργου Χελάκη, είναι τα ριπλέι των γκολ, είναι οι Έλληνες που γεμίζουν με σημαίες την Ομόνοια, τον Λευκό Πύργο αλλά και όλη την Ελλάδα, αυτά μόνο χωράνε και τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους.
Τα πάντα στην ζωή κάνουν κύκλους και αυτή την φορά η «μπίλια» έκατσε στην Ελλάδα, μέχρι να ξαναγυρίσει ας το απολαύσουμε όπως του αξίζει, όπως αξίζει στα παιδιά μας στην Πορτογαλία.
Είμαστε Έλληνες και αυτό δεν αλλάζει, ας ζήσουμε λοιπόν αυτές τις όμορφες στιγμές όπως μόνο εμείς ξέρουμε… Και όπως φωνάζει και ο Χελάκης… «Ακούστε το Έλληνες, Ελλάδα – Γαλλία 1-0»!!!
