Με δεκάλεπτη καθυστέρηση

Με ήττα ξεκίνησε τελικά η πορεία της Εθνικής Ελλάδας προς τα γήπεδα της Γερμανίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Μια ήττα με 2-1 από το αλβανικό συγκρότημα που μας πόνεσε (ελπίζω μόνο για ποδοσφαιρικούς και όχι για πολιτικούς λόγους).

Αν πάντως δει κανείς τον αγώνα με ψυχραιμία θα φτάσει στο συμπέρασμα ότι δεν παίξαμε όσο άσχημα παρουσιάζουμε εμείς οι ίδιοι ότι παίξαμε. Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο δεκάλεπτο βρισκόμασταν ακόμα σε διακοπές και δεχτήκαμε 2 γκολ από αυτά που δικαιολογημένα μπορούν να χαρακτηριστούν ως αυτογκόλ. Στο πρώτο ο Κατσουράνης μάλλον δεν έχει καταλάβει ακόμα τι ήθελε να κάνει, ενώ στο δεύτερο ο Νικοπολίδης αιφνιδιάστηκε από την τροχιά της μπάλας, αλλά όπως και να το κάνουμε φέρει μεγάλη ευθύνη για το γκολ. Με αυτό τον τρόπο, βρεθήκαμε με 2 γκολ στην πλάτη μέσα σε 10 λεπτά. Πως αντιδράσαμε; Όχι άσχημα πιστεύω.
Το παλέψαμε το παιχνίδι μέσα σε μια φανατισμένη ατμόσφαιρα που δίψαγε για την δικής μας ήττα. Ο Ρεχάγκελ ρίσκαρε και κατά τη γνώμη μου πέτυχε βάσει της απόδοσης της ομάδας να επιστρέψει η Εθνική μας στο παιχνίδι, να μειώσει, να πιέσει για την ισοφάριση, αλλά τελικά να χάσει.

Η επιτυχία μας πριν από δύο μήνες μας έχει πλέον διδάξει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι αυτό που ήταν. Δεν υπάρχουν ομάδες φόβητρα που δεν χάνουν και ομάδες μικρές που αποτελούν σάκο του μποξ (με την εξαίρεση ίσως κάποιων μικρών σε πληθυσμό χωρών – Λουξεμβούργο, Μάλτα ...). Ούτε προφανώς εμείς γίναμε ξαφνικά ποδοσφαιρική υπερδύναμη. Στην Πορτογαλία εκμεταλλευτήκαμε στο έπακρο τις δυνατότητές μας και πραγματοποιήσαμε το ακατόρθωτο. Κοιτάξαμε στα μάτια τα λεγόμενα μεγαθήρια και τα κερδίσαμε. Κάπως έτσι είναι το ποδόσφαιρο πια. Έτσι και η αλβανική ομάδα. Δεν μας φοβήθηκε, μας κοίταξε στα μάτια και κατάφερε να μας κερδίσει. Μας έκανε ότι κάναμε εμείς προ 2 μηνών σε άλλους.

Αυτό που κάνει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο τη μια ομάδα να ξεχωρίζει από την άλλη είναι η διάρκεια στην απόδοσή της. Αυτό είναι για την ομάδα μας το ζητούμενο. Όποια ομάδα παρουσιάσει διάρκεια στην απόδοσή της θα καταφέρει να συγκεντρώσει περισσότερους βαθμούς στον όμιλο και να προκριθεί. Άλλωστε κάτι τέτοιο έδειξαν τα αποτελέσματα των αντιπάλων μας το Σάββατο (όπως και τα αποτελέσματα των υπολοίπων ομάδων). Πρέπει στους επόμενους αγώνες να μην ξανακάνουμε τα λάθη του αγώνα με την Αλβανία και να εμφανιστούμε όσο το δυνατόν καλύτεροι.

Την Τετάρτη ακολουθεί ένα μεγάλης σημασίας παιχνίδι με την Τουρκία. Η νίκη είναι τώρα πια σχεδόν μονόδρομος, αλλά και με ισοπαλία δεν θα αποκλειστούμε.... Ο Ρεχάγκελ γνωρίζει την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα για έναν ποδοσφαιριστή μετά από μια μεγάλη ήττα από το να αγωνίζεται ξανά μετά από λίγες ημέρες κόντρα σε έναν μεγάλο αντίπαλο. Με μια νίκη επί της Τουρκίας οι ποδοσφαιριστές μας θα εξιλεωθούν και όλα θα ξεχαστούν.

Αυτό που αξίζει να ευχηθεί κανείς για τον αγώνα της Τετάρτης είναι να περιοριστεί σε καθαρά αγωνιστικό πλαίσιο και να μην πάρει πολιτικές προεκτάσεις. Τα όσα παρακολουθήσαμε να συμβαίνουν στην Ομόνοια ήταν απαράδεκτα και οφείλουμε να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα όπως έχουν και όχι όπως συμφέρει άλλους να μας τα παρουσιάζουν.