Με στόχο να σώσουμε την αίγλη του 2004
Για πρώτη φορά μετά το φθινόπωρο του 2005, οπότε και οριστικοποιήθηκε ο αποκλεισμός της εθνικής ομάδας από το Μουντιάλ της Γερμανίας, επίκειται και πάλι επίσημος αγώνας στο ξεκίνημα των προκριματικών του επόμενου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στα γήπεδα Αυστρίας και Ελβετίας.
Στους δέκα μήνες που μεσολάβησαν, η Εθνική ομάδα πιστή σε αυτό που ξεκίνησε να «γκρεμίζει» από το Confederation τον Ιούνιο του 2005, κατάφερε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να απωλέσει τη συμπάθεια και άλλου τμήματος του εκτός Ελλάδας ελληνισμού, που ζούσε και ανέπνεε, πληρώνοντας ακριβά να δει από κοντά αυτή την ομάδα. Τα ταξίδια σε Σαουδική Αραβία και Αυστραλία μπορεί να βοήθησαν οικονομικά την ομοσπονδία, αλλά ειδικά το δεύτερο ξήλωσε άλλο ένα κομμάτι από το μύθο που είχε δημιουργήσει αυτή η ομάδα.
Ο «περιοδεύων θίασος» πρέπει να διακόψει προσωρινά τις παραστάσεις-εράνους ανά την υφήλιο, καθώς έρχονται οι υποχρεώσεις. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη, το Σάββατο η Εθνική μας ομάδα αρχίζει πρώτη (και πιθανόν τελευταία) μια προκριματική φάση για ένα μεγάλο τουρνουά ως κάτοχος του τίτλου. Και ως τέτοια, οφείλει να δείξει τουλάχιστον την πρέπουσα σοβαρότητα μήπως και καταφέρει να σώσει ότι έμεινε από την αίγλη του παραμυθένιου καλοκαιριού του 2004.
Αγωνιστικά, τα προβλήματα παραμένουν όπως υπήρχαν και πριν ένα χρόνο, άρα ουδέν κέρδος από το μεσοδιάστημα που ακολούθησε και αποτελούσε μια –μέσα από μία αποτυχημένη προσπάθεια- χρυσή ευκαιρία για πειραματισμούς, δοκιμές και αναζήτηση λύσεων. Η ανάπτυξη του παιχνιδιού και το γκολ παραμένουν τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα στο γήπεδο.
Ζητείται βασικός και ορεξάτος
Εκτός του γηπέδου το κυριότερο πρόβλημα της Εθνικής παραμένει ο τρόπος σκέψης και διαχείρισης αυτής της επιτυχίας μεγάλου τμήματος της ομάδας. Δύο χρόνια μετά τον τίτλο, παίκτες-κλειδιά αυτής της ομάδας (Χαριστέας-Καραγκούνης, Σεϊταρίδης) ακόμη αναζητούν σταθερή ποδοσφαιρική στέγη για διάστημα μεγαλύτερου της μιας σεζόν. Κοινό και των τριών, βάσει του «εμείς κάνουμε ρεπορτάζ και το είπαμε πρώτοι» αθλητικού Τύπου, οι κακοί προπονητές που δεν τους εμπιστεύονται στους παλιούς και νέους συλλόγους. Μήπως η αλήθεια είναι ότι οι ίδιοι έχουν υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές τους και δεν βολεύονται σε μικρότερης δυναμικότητας ομάδες, όπου ίσως είχαν τουλάχιστον σίγουρη θέση στην ενδεκάδα; Να το πω στοιχηματικά: Πόση απόδοση δίνει καθένας από τους παραπάνω τρεις να κάνει για την τωρινή του ομάδα πάνω από 25 συμμετοχές την τρέχουσα σεζόν ως βασικός;
Ενα άλλο πρόβλημα είναι ότι κάποιο τμήμα της ομάδας είναι ηλικιακά ή ποδοσφαιρικά υπερήλικο. Ζαγοράκης, Νικοπολίδης, Φύσσας αγωνίζονται στην Εθνική απλά επειδή καλούνται. Κατσουράνης και Δέλλας μοιάζουν να απέχουν έτη φωτός μακριά από τη προ διετίας αγωνιστική τους κατάσταση. Τι μένουν; Γιαννακόπουλος και Μπασινάς και από κοντά όσοι δεν συμμετείχαν (σύμπτωση;) στην Πορτογαλία (Κυργιάκος, Αμανατίδης, Σαλπιγγίδης) και τα νέα παιδιά (Σαμαράς, Λαγός). Εχοντας το μεγαλύτερο μέρος της ενδεκάδας «προβληματικό», καμία ομάδα δεν άγγιξε καν τους στόχους, πόσο μάλλον να τους πέτυχε κιόλας.
Που πάμε εκδρομή σήμερα;
Στόχους; Εχει τέτοιους η σημερινή Εθνική; Από ένα σύνολο 25 ανθρώπων που είχαν τον ίδιο στόχο, κατέληξαν ως ένα σωματείο που συναντιέται μια φορά το μήνα για να θυμάται πόσο καλά ήταν όλα την παλιά εποχή. Και καθένας βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για τον κακό Μπλιντ που έγινε κακός Τεν Κάτε, τον μπαμπούλα Κούμαν που μετατράπησε σε δράκουλα Σάντος κ.τ.λ.
Οσον αφορά τον Οτο Ρεχάγκελ, πρώτα με τη μοναδική χαμένη ευκαιρία του Μουντιάλ στην πατρίδα του και ακόμη περισσότερο που από την ημέρα που η ομοσπονδία του αρνήθηκε το εξαμηνιαίο come back στη Μπουντεσλίγκα για λογαριασμό της Κολωνίας, δείχνει ανόρεκτος, σε αγγαρεία και λίγο πριν την αποστρατεία, περιμένοντας να εξαντληθεί ένα συμβόλαιο, που ίσως δεν ήθελε και το έφερε ο κόσμος. Στο Μάντσεστερ για τα δικά του δεδομένα η όλη ακινησία του Οτο στο 90λεπτο ήταν κάτι σαν άρνηση καθηκόντων. Ενας προπονητής που σε κάθε τρίτο σφύριγμα πεταγόταν, χτυπιόταν, φώναζε, σφύριζε δίνοντας οδηγίες, έβλεπε ακίνητος και ατάραχος το 4-0. Κοντά του και ο υποστράτηγος Ιωάννης, που δείχνει περισσότερο να προσέχει το προσωπικό του προφίλ ενόψει μέλλοντος.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν μια κατάσταση παρακμής και αποσύνθεσης σε μια εποχή που θα έπρεπε να έχουν αναλυθεί τα λάθη και να δημιουργούνται οι βάσεις για την επόμενη τριετία, τετραετία. Ηδη οι Ευρωπαίοι μιλούν για μια ομάδα στιγμής, που μια και μοναδική φορά έκανε το θαύμα και εξαφανίζεται όπως ήρθε: εν μια νυχτί. Ουσιαστικά αυτή η προκριματική φάση είναι η τελευταία ευκαιρία να παραμείνουμε στις πρώτες 30 ομάδες του πλανήτη ή να επιστρέψουμε στην αφάνεια. Θα είναι μεγάλη έκπληξη αν αυτή η ομάδα βγάλει από την κατάψυξη αντανακλαστικά, που εδώ και ενάμιση χρόνο δείχνουν να πετάχτηκαν στον κάλαθο με περασμένη ημερομηνία λήξης.
Ο Καστίγιο έλειπε…
Δύο λόγια για το θέμα με τον νεαρό παίκτη σε σχέση με την Εθνική. Φυσικά (αν το επιθυμεί και ο ίδιος) να ελληνοποιηθεί και να αγωνιστεί σε κάποιο ματς ο Καστίγιο, ώστε αν μελλοντικά έχει την εξέλιξη που επιθυμούν οι φαν του, να έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει κάποια στιγμή. Αλλά σήμερα τι μπορεί να προσφέρει στη συγκεκριμένη ομάδα; Βοήθεια στην οργάνωση του παιχνιδιού; Ούτε η θύρα 7 δεν του «χρεώνει» τέτοιο προσόν. ‘Η μήπως βοήθεια στο γκολ; Παπαδόπουλος, Αμανατίδης, Γκέκας, Σαλπιγγίδης και Λυμπερόπουλος ακόμη και με λίγες συμμετοχές κι ο Χαριστέας, πέτυχαν μαζί την προηγούμενη σεζόν πάνω από 100 τέρματα με τους συλλόγους τους και δεν έλυσαν το πρόβλημα στην Εθνική, θα το λύσει ο Καστίγιο των δύο γκολ πέρυσι; ‘Η απέκτησε ομαδικότητα επειδή κατάφερε να δώσει τη μπάλα σε συμπαίκτη; Μάλλον για ξεθωριασμένη σκέψη «Επιστροφή Ζιοβάνι Νο2» μου φέρνει το θέμα. Φέρνω Ζιοβάνι, παίζω και στο Καραϊσκάκη, κόβω και κανένα διαρκείας από τους οπαδούς του Ολυμπιακού που θα μπορούν να θαυμάσουν από κοντά τον μικρό μάγο. Αν και δένει με την εικόνα του «περιοδεύοντα θιάσου», που έλεγα πιο πάνω. Μια εικόνα με το Δέλλα να τον γραπώνει από το λαιμό και τον Καστίγιο να τρέχει στη διοίκηση για κλάψα θα έκανε ρεκόρ θεαματικότητας, αλλά θα αδικούσε αφάνταστα ακόμη και την –ήδη- παραπαίουσα Εθνική.
