Μεγάλος ή απλώς... τελικός;

Αυτή τη φορά τα φαβορί δεν άφησαν περιθώρια αμφισβήτησης. Αν και βρέθηκαν για ένα ημίχρονο με την πλάτη στον τοίχο, η Ρεάλ και η Μίλαν δεν έδειξαν να αγχώνονται ιδιαίτερα και με επίδειξη δύναμης καθάρισαν την πρόκριση από το πρώτο παιχνίδι.
Οι δύο υπερδυνάμεις της διοργάνωσης με 15 κατακτήσεις συνολικά, φαίνονται ως οι πιθανότερες φιναλίστ, σχεδόν μισό αιώνα μετά την πρώτη και μοναδική αναμέτρησή τους σε τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών. Ηταν στις 29 Μαϊου του 1958 όταν η Ρεάλ του Ντι Στέφανο, του Χέντο και του Κοπά νίκησε 3-2 τη Μίλαν του Σκιαφίνο, του Λίντχολμ και του Τσέζαρε Μαλντίνι, κατακτώντας το τρίτο από τα πέντε συνεχόμενα τρόπαια της θρυλικής ομάδας.

Η σημερινή Ρεάλ δεν είναι ακριβώς η γνήσια έκφραση του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Αργή στην ανάπτυξη, με αρκετές περριτές ενέργειες, με μέτρια ομαδική αμυντική λειτουργία και με εμφανή ανισορροπία μεταξύ των γραμμών της. Στηρίζεται πολύ περισσότερο στο ατομικό ταλέντο και στις στιγμιαίες εμπνεύσεις των κορυφαίων ποδοσφαιριστών του κόσμου και πολύ λιγότερο στα συστήματα και την τακτική. Είναι η ομάδα-όνειρο κάθε ρομαντικού ποδοσφαιρόφιλου της παλιάς σχολής και ταυτόχρονα η ομάδα που μισούν για τους ίδιους λόγους οι προπονητές.

Η Μίλαν είναι το όνειρο κάθε προπονητή. Με εμπειρία και αξιοπιστία στην άμυνα, με παίκτες που συνδιάζουν τα ανασταλτικά με τα δημιουργικά τους καθήκοντα στο κέντρο και με αποτελεσματικούς επιθετικούς. Το ατομικό ταλέντο μπαίνει σε καλούπια εξασφαλίζοντας πειθαρχημένο παιχνίδι, χωρίς όμως να θυσιάζεται το θέαμα. Η Μίλαν ξεφεύγει από την αποτυχημένη συνταγή που έκανε απωθητικό το ιταλικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια και κερδίζει συνεχώς συμπάθειες και εκτίμηση.

Η ξεχωριστή αναφορά στις δύο ομάδες δεν έχει σκοπό να προδικάσει το αποτέλεσμα των ημιτελικών. Η Πόρτο και η Αρσεναλ που είναι οι πιθανότεροι αντίπαλοι των δύο φαβορί στην επόμενη φάση, είναι εξαιρετικές ομάδες με επιθετική φιλοσοφία και το θέαμα μοιάζει εξασφαλισμένο.
Ωστόσο, όπως φάνηκε τα τελευταία χρόνια, ο τελικός είναι μιά διαφορετική ιστορία. Τα αουτσάιντερ όπως η Βαλένθια και η Λεβερκούζεν είχαν τις ευκαιρίες τους, αλλά όταν ήρθε η ώρα να σηκώσουν το βάρος, η φανέλα τους ζυγίστηκε πιο ελαφριά από της Ρεάλ και της Μπάγερν. Ο τελευταίος τελικός που θυμόμαστε με νοσταλγία είναι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν και όχι μόνο λόγω της μεγάλης ανατροπής του σκορ.
Χρειάζεται ομάδες χωρίς φόβο και με αίσθηση υπεροχής. Ανεξάρτητα από προτιμήσεις και συμπάθειες που έχει ο καθένας (εγώ είμαι με την Πόρτο), για να μείνει ο τελικός του 2004 στην ιστορία της διοργάνωσης ως μεγάλος, το ζευγάρι πρέπει να είναι Ρεάλ Μαδρίτης-Μίλαν.