Μπέπε-γκολ στη μιζέρια

Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτήν την μεταγραφή τη χάρηκα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Όχι μόνο επειδή ένας από τους παίχτες που μου άρεσαν ιδιαίτερα όλα αυτά τα χρόνια ήρθε στην Ελλάδα – έστω και σε προχωρημένη ηλικία – αλλά επειδή αυτήν τη μεταγραφή δεν την έκανε ούτε ο συνήθης ύποπτος Ολυμπιακός, ούτε τα άλλα «βαριά» ονόματα της ελληνικής ποδοσφαιρικής πιάτσας (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ). Την πραγματοποίησε ο Ηρακλής!

Η ομάδα της Θεσσαλονίκης κατάφερε να φέρει στα ελληνικά γήπεδα έναν παίχτη που μόνο για διακοπές ερχόταν στην Ελλάδα μέχρι σήμερα. Αυτή η μεταγραφή αποτελεί απάντηση προς όλους εκείνους που πιστεύουν ότι μόνο το δέλεαρ του Τσάμπιονς Λιγκ μπορεί να πείσει έναν ξένο ποδοσφαιριστή να έρθει στα ελληνικά γήπεδα. Μπορεί κανείς να προσάψει στον Μπέπε Σινιόρι πολλά, ότι είναι μεγάλος σε ηλικία, ότι ήρθε για να κολλήσει ένσημα, ότι έκανε αρπαχτή, ότι δεν θα προσφέρει τίποτα και άλλα. Μπορεί μάλιστα στην πορεία να αποδειχτεί ότι κάποιο από όλα αυτά ισχύει κιόλας.

Όμως πέστε μου ποιός περίμενε – ακόμα και αν ο Σινιόρι ήρθε στην Ελλάδα για τους λάθος λόγους – ότι αυτή η ομάδα που θα τον φέρει θα είναι ο Ηρακλής; Κανείς είναι η απάντηση. Η ομάδα του Σπανουδάκη απέδειξε ότι ακόμα και αν λέγεσαι Ηρακλής και δεν αγωνίζεσαι στο Τσάμπιονς Λιγκ, μπορείς αν είσαι αποφασισμένος να πληρώσεις, να αγοράσεις καλούς παίχτες μια και ευκαιρίες βρίσκονται αν ψάξεις.

Αυτή η πιπίλα ότι οι καλοί παίχτες δεν έρχονται γιατί δεν θέλουν να παίξουν στο μίζερο ελληνικό πρωτάθλημα δεν ισχύει. Μίζεροι είναι οι Έλληνες ποδοσφαιροπαράγοντες που δεν φέρνουν στην Ελλάδα μεγάλα ονόματα. Και μην σπεύσουν να πουν ότι τα λεφτά που χρειάζονται για τέτοιες μεταγραφές είναι πολλά για την ελληνική πραγματικότητα, γιατί αυτό συμβαίνει επειδή οι ίδιοι επιλέγουν να μας προσφέρουν ένα μίζερο πρωτάθλημα και εμείς με την σειρά μας δεν πηγαίνουμε στα γήπεδα, δεν τους παρέχουμε κέρδη και αυτοί με την σειρά τους δεν επενδύουν σε μεγάλους παίχτες.

Κανείς δεν πιστεύει ότι για παράδειγμα το τουρκικό πρωτάθλημα είναι καλύτερο από το δικό μας, και όμως τα ονόματα που δέχονται να συνεχίσουν την καριέρα τους σε αυτό είναι πολύ πιο ηχηρά από αυτά που καταδέχονται εμάς. Απλά οι Τούρκοι έχουν καταλάβει ότι το ποδόσφαιρο είναι επένδυση και έτσι το αντιμετωπίζουν. Ο ξένος ποδοσφαιριστής γνωρίζει ότι αν πάει στην Τουρκία δεν θα χάσει τα λεφτά του και για αυτό το λόγο οι Τούρκοι φίλαθλοι χαίρονται μεγάλα ονόματα. Εμείς – οι πρωταθλητές Ευρώπης – μέχρι πότε θα παραμυθιαζόμαστε ότι Ριβάλντο και Σινιόρι μπορούν να αποτελούν μόνο τις εξαιρέσεις;