Αρχίζει η εποχή του ψυχρού πολέμου...

Από το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου, και ιδιαίτερα με τον τεμαχισμό της Γερμανίας σε "Δυτική" και "Ανατολική", ο κόσμος βάδισε βασισμένος σε μία ισορροπία του τρόμου. Οι δύο μεγάλες δυνάμεις που αναδείχθηκαν κατά το μεγάλο πόλεμο, οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση, μοίρασαν την Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής και επιδόθηκαν σε μία κούρσα εξοπλισμών (πυρηνικών, μεταξύ άλλων) δια παν ενδεχόμενο.

Ο ψυχρός πόλεμος έτσι απέτρεψε μία νέα μεγάλη σφαγή, αφού ο Γιάννης φοβόταν το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.

Πάνω κάτω πλέον ίδιες συνθήκες διαμορφώνονται στην πολεμική κονίστρα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το παιχνίδι από μονοπρόσωπο γίνεται πολυπρόσωπο, οι σφαίρες επιρροής για τους μεγάλους μοιράζονται εκ νέου και οι μικροί, όσοι τουλάχιστον, το έχουν ανάγκη, ψάχνουν να βρουν σε ποιο στρατόπεδο θα ενταχθούν έτσι ώστε να εξασφαλίσουν τη βιώσιμότητά τους τα δύσκολα χρόνια που έρχονται.

Ανεξάρτητα από ποια κατάληξη θα έχουν όλα τα δικαστικά θρίλερ, είναι πλέον γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν παίζει μόνος του όπως τα προηγούμενα χρόνια. Πασιφανές αυτό και δεν χρειάζεται επιπλέον εξήγηση. Οι "ερυθρόλευκοι" ξεβολεύονται τρόπον τινά από αυτά που είχαν συνηθίσει και οργανώνονται για έναν ατόφιο ποδοσφαιρικό πόλεμο, ο οποίος έχει και δυνατό αντίπαλο δέος. Και όχι μόνο ένα.

ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Ο νέος κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι...πολυτασικός. Πριν βιαστείτε να χαρακτηρίσετε ως θετικό το γεγονός, σκεφτείτε ότι ο αριθμός των τάσεων δεν εξασφαλίζει απαραίτητα και τον πλουραλισμό. Ρόλο παίζει και η ποιότητα των τάσεων, αλλά και οι επιδιώξεις.

Το παραμύθι μ' αυτούς που θέλουν να φέρουν την κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώσει. Δεν προσφέρει πια ούτε γέλιο. Ο Μαρινάκης ήθελε να φέρει την κάθαρση αμέσως μόλις ανέλαβε. Χαρακτήρισε, αν θυμάστε, "έγκλημα κατά της Ελλάδας" ένα αμφισβητούμενο πέναλτι που κέρδισε ο Παναθηναϊκός σε παιχνίδι με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη. Την ίδια σεζόν στο "Καραϊσκάκη", οι "πράσινοι" σκόραραν με τον Κατσουράνη να καλύπτεται από το μισό... γήπεδο, είδαν το γκολ να ακυρώνεται, αλλά, για κάποιους, αυτό δεν ήταν "έγκλημα".

Ο Ολυμπιακός πορεύτηκε χωρίς ουσιαστικά αντίπαλο και απολύτως φυσιολογικά κυριάρχησε τόσο μέσα στο γήπεδο με τις εξαιρετικές, το δίχως άλλο, ομάδες του όσο και έξω από αυτό. Η επιθυμία του μεγαλομετόχου του για κυριαρχία δεν άφηνε περιθώρια στους άλλους μεγάλους παίκτες. Γιατί στην πραγματικότητα δεν ήταν μεγάλοι. Ίσως ούτε καν παίκτες. Η ΑΕΚ, ας πούμε, βουλιάζοντας σε ωκεανούς ανυποληψίας, υποβιβάστηκε, εξαφανίστηκε για δύο χρόνια από την Supeleague. O ΠΑΟΚ ψαχνόταν να δει πως παιζόταν το παιχνίδι και άλλαζε προπονητές σαν τα πουκάμισα. Ο Παναθηναϊκός έβγαζε ανακοινώσεις...

ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟ 100-0

Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός με την κυριαρχία του το... τερμάτισε. Ήθελε τα πάντα δικά του. Τους τίτλους, τα εγχώρια ταλέντα που αποκτούσε χωρίς απαραίτητα να τα χρησιμοποιήσει, το παρασκήνιο. 100-0, κοντολογίς. Αυτό είναι το όνειρο του κάθε Έλληνα παράγοντα. Το 100-0. Ούτε... σπόρι για τους άλλους, απόλυτη και αναμφισβήτητη δύναμη. Απολυτότητες.

Οι αρχάγγελοι της νέας κάθαρσης (όλοι όσοι προκύπτουν στο προσκήνιο για να κυριαρχήσουν την κάθαρση ευαγγελίζονται) δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να επιβάλουν το δικό τους νόμο. Αν μπορέσουν, θα το κάνουν. Όχι φυσικά για το προϊόν, ας μην έχουμε αυταπάτες, αλλά για πάρτη τους. Για τις επιχειρήσεις τους, το ψώνιο τους, την αίσθηση κυριαρχίας. Το 100-0 που λέγαμε από την ανάποδη.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΪΟΝ

Στην Ελλάδα, προϊόν που λέγεται επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ουσιαστικά δεν υφίσταται. Το πρωτάθλημα πορεύτηκε εφέτος χωρίς κεντρική χορηγία, δεν βρέθηκε εταιρία που να θελήσει να τοποθετήσει τα λεφτά της σε ένα τέτοιο "προϊόν". Γι' αυτό και τελικά η χορηγία (η οποία ακόμα δεν έχει εισπραχθεί) προήλθε από εταιρία συμφερόντων μεγαλομετόχου ομάδας!

Η υπόλοιπη αγορά παρακολούθησε ασυγκίνητη και θεώρησε ότι δεν έχει νόημα να επενδύσει κάποιος χρήματα σ' ένα πρωτάθλημα βίας, παρασκηνιακών πολέμων και επιχειρηματικής ίντριγκας.

Όσο οι ιδιοκτήτες των ομάδων δεν περιμένουν να βγάλουν χρήματα από το ποδόσφαιρο ή όσο οι ομάδες εμπιστεύονται το μέλλον τους σε ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο πέρα από την προσωπική προβολή και την ενίσχυση του επιχειρηματικού στάτους στις άλλες δραστηριότητές τους, μέλλον δεν θα υπάρξει. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι κέρδος οικονομικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τουλάχιστον για τους περισσότερους "παίκτες" δεν υπάρχει. Ο Ολυμπιακός μόνο κατάφερε να βγάλει κάποια χρήματα τα τελευταία χρόνια εκμεταλλευόμενος τη σταθερή παρουσία του στο Τσάμπιονς Λιγκ και την έξυπνη πολιτική πωλήσεων που εφάρμοσε.

Αυτό που ενδιαφέρει άπαντες είναι η δύναμη! Τα πρωτοσέλιδα, αλλά και οι "ιδιωτικοί στρατοί" που θα πιέζουν την εκάστοτε κυβέρνηση προς συγκεκριμένες επιχειρηματικές κατευθύνσεις. Τα δημόσια έργα και η δημόσια περιουσία εν γένει. Το εύκολο κέρδος, όχι στο ποδόσφαιρο αλλά στις γενικότερες μπίζνες με το κράτος. "Διαπλοκή" κοντολογίς, που από ότι φαίνεται δεν πρόκειται να παταχθεί παρά τις βαρύγδουπες κυβερνητικές εξαγγελίες.

Σ' ένα τέτοιο σαθρό επιχειρηματικό μοντέλο όπως το εγχώριο ποδοσφαιρικό, η μοναδική ελπίδα είναι αυτή η ισορροπία του τρόμου να κάνει άπαντες περισσότερους προσεκτικούς. Υπό αυτήν την έννοια, την καλωσορίζουμε, είναι μίαν κάποια λύσις... Κάτι διαφορετικό σε τελική ανάλυση μ' αυτό που είχαμε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Ο "ψυχρός πόλεμος" ίσως να εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ ισονομίας, ή, τέλος πάντων, ένα μορατόριουμ για κάποιο διάστημα. Στο βάθος όμως του μυαλού του κάθε Μαρινακη, Σαββίδη ή Μελισσανίδη θα βρίσκεται πάντα η -δική του- κυριαρχία. Και στο κάτω-κάτω ο ψυχρός πόλεμος κάποτε τελείωσε. Το θέμα είναι ποιος θα καταφέρει πρώτος να... γκρεμίσει το τείχος του Βερολίνου και να αρχίσει το one man show... Aυτός θα είναι πάντα ο στόχος.