Δεν υπάρχει (ποδοσφαιρικός) θεός

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για την Ατλέτικο η οποία την κρίσιμη ώρα "λύγισε" και έχασε την ευκαιρία να δικαιώσει τις προσπάθειες μιας ολόκληρης χρονιάς.

25 ΜΑΪ 2014

Η ημέρα που στο ποδόσφαιρο θα αποδοθεί δικαιοσύνη φαίνεται ότι θα αργήσει ακόμα. Λίγο ή πολύ κανείς δεν ξέρει, πάντως θα αργήσει. Το Σάββατο το βράδυ στο Λουζ της Λισσαβόνας ο ποδοσφαιρικός θεός (που φυσικά δεν υπάρχει αλλά ας υποθέσουμε το αντίθετο) κοιμήθηκε στη γλυκιά αγκαλιά του πορτογαλικού ουρανού και δεν είδε την αδικία που διαπράχθηκε.

ΕΠΡΕΠΕ να το πάρει

Για να εξηγούμαστε. Ουδείς ισχυρίζεται πως η Ρεάλ δεν ήταν καλύτερη, τόσο στον τελικό όσο και στη συνολική πορεία της στο εφετινό Τσάμπιονς Λιγκ. Απλώς η Ατλέτικο ΕΠΡΕΠΕ να πάρει το τρόπαιο διότι έκανε συνεχώς μέσα στη σεζόν υπερβάσεις και κατάθεση ψυχής. Απέκλεισε την Μπαρτσελόνα, βούλωσε το στόμα του Μουρίνιο, κατέκτησε το πρωτάθλημα κόντρα σε θεούς και δαίμονες και στην κρίσιμη ώρα που περίμενε μία εξ ουρανού βοήθεια, εισέπραξε ένα τεράστιο...φάσκελο.

Ολα αυτά γιατί οι αμυντικοί της έπεσαν θύματα της απίστευτης κούρασής τους αλλά και του τεράστιου άγχους που είχαν στα τελευταία λεπτά του τελικού. Αν άντεχαν ακόμα δύο λεπτά, η ιστορία θα είχε γραφτεί με τελείως διαφορετικό τρόπο από άλλους συγγραφείς και θα είχε τελείως διαφορετική κατάληξη. Τα σκριν όμως στο τελευταίο κόρνερ ευνόησαν τον Σέρχιο Ράμος ο οποίος εξελίχθηκε στον MVP της Ρεάλ στα έσχατα βήματά της πριν την εκπλήρωση της ψύχωσης του decima.

Ήρεμη δύναμη ο Αντσελότι

Πέρα από την ανυπαρξία υπερφυσικής δύναμης στο ποδόσφαιρο, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε και την παρουσία της ήρεμης δύναμης του Κάρλο Αντσελότι. Αρχικά ο Ιταλός έκανε ότι μπορούσε από το χέρι του για να στέψει την Ατλέτικο πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της βγάζοντας από τη ναφθαλίνη τον Κεντίρα μετά από έξι μήνες απουσίας.

Τιμωρήθηκε για την επιλογή του αλλά ευτυχώς, για τον ίδιο, τα φαντάσματα της Κωνσταντινούπολης δεν εμφανίστηκαν στον ορίζοντα. Φορώντας το κοστούμι της λογικής στο δεύτερο μέρος, ο Καρλίτο παρέταξε ένα πιο ορθολογικό σχήμα, χρησιμοποίησε τον Ισκο και φόρτωσε την αριστερή πλευρά με τον Μαρσέλο που ήταν σαφώς καλύτερος από τον άοσμο Κοεντράο. Δικαώθηκε βέβαια την ύστατη ώρα για τις επιλογές του ο Ιταλός, έχει πάντως σημαντικό μερίδιο στην επιτυχία της ομάδας του.

Η εμμονή του Σιμεόνε

Ο Ντιέγκο Σιμεόνε αντίθετα προδόθηκε από την εμμονή του να χρησιμοποιήσει από την αρχή τον τραυματία Ντιέγκο Κόστα. Η πρόωρη αλλαγή του Ισπανού φορ ανάγκασε τον Αργεντίνο τεχνικό να περιορίσει σε πολύ σφιχτό πλαίσιο το ροτέισον και του αφαίρεσε τη δυνατότητα να φρεσκάρει έγκαιρα την ομάδα του. Οι παίκτες του παρέδωσαν έτσι πνεύμα στο τελευταίο τέταρτο της κανονικής διάρκειας και ενώ είχαν βάλει στην κούπα με τα μεγάλα αυτιά το ένας τους χέρι, ήρθε ο Ράμος και τους έκοψε.

Ετσι γράφτηκε η ιστορία του decima και έτσι αποδείχθηκε ότι όταν παίζεται ποδόσφαιρο ο θεός (ποδοσφαιρικός ή όχι) προφανώς ασχολείται με άλλα, πιο σημαντικά πράγματα.