Έχασε στο γήπεδό του

Ο Νίκος Γιαννόπουλος αναλύει τα αίτια της ήττας του Ολυμπιακού στη Μαδρίτη και σημειώνει πως οι ερυθρόλευκοι έκαναν τη δουλειά τους και με το παραπάνω στη φετινή διοργάνωση.

18 ΜΑΪ 2015

Κάθε ήττα αφήνει μία πικρή γεύση στο στόμα έστω και αν πολλές φορές οι πρωταγωνιστές δεν το παραδέχονται. Προς τιμήν τους οι παίκτες του Ολυμπιακού όμως όχι μόνο το παραδέχθηκαν αλλά την αντιμετώπισαν και με ιδιαίτερη ωριμότητα.

Ηταν μία καθαρά επαγγελματική αντίδραση (παρά τους άνευ ουσίας μικροκαυγάδες του Σπανούλη στο τέλος με τους Ρούντι και Μασιούλις) και μία ένδειξη σοφίας θα μπορούσε να πει κανείς από μία ομάδα που έδειξε ότι ξέρει και να χάνει, όσο σκληρό και αν είναι αυτό.

Ηττήθηκε στο δικό του τακτικό γήπεδο

Το περίεργο του πράγματος στη μεγάλη μάχη της Μαδρίτης είναι ότι ο Ολυμπιακός ηττήθηκε στο δικό του τακτικό γήπεδο. Η Ρεάλ, στο βωμό της κατάκτησης του τίτλου μετά από 20 χρόνια, θυσίασε για ένα βράδυ την μπασκετική ψυχή της και έβαλε, για λίγο μόνο, στο ντουλάπι των αποδυτηρίων τη συνήθεια του γρήγορου τέμπο.

Επαιξε στους όρους του Ολυμπιακού (κατοχή-κατοχή σε σετ παιχνίδι) και παίρνοντας το ρίσκο να ρίξει ΟΛΟ το αμυντικό της βάρος πάνω στον Βασίλη Σπανούλη προκάλεσε τους υπόλοιπους παίκτες των “ερυθρόλευκων” να πάρουν το ματς. Κάτι τέτοιο, την Κυριακή τουλάχιστον, δεν θα μπορούσε να γίνει όσο και αν προσπαθούσε ο Λοτζέσκι.

Ο Ολυμπιακός είχε πολύ κακά ποσοστά στις βολές, δείγμα μεγάλου και ίσως αδικαιολόγητου άγχους, έκανε 10 ολόκληρα λάθη στο πρώτο ημίχρονο, έβλεπε το καλάθι σαν κουμπότρυπα από το τρίποντο. Και όλα αυτά με τον Σπανούλη όχι απλώς μπλοκαρισμένο αλλά... ακρωτηριασμένο με τις συνδυασμένες άμυνες των δύο και τριών παικτών που έβγαιναν συνέχεια πάνω του απαγορεύοντάς του τόσο το ντράιβ όσο και το σουτ.

Το ματς της ζωής του ο Κάρολ

Ακόμα και έτσι όμως η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου θα μπορούσε να μείνει μέχρι το τέλος στη διεκδίκηση της νίκης αν αυτός ο μικρός το δέμας αλλά άκρως αποτελεσματικός Τζέισι Κάρολ δεν έκανε το ματς της ζωής του. Τα τρίποντα του Αμερικανού στο τρίτο δεκάλεπτο, όλα μαρκαρισμένα, είναι από αυτά τα σουτ που ορίζουν τη μοίρα κλειστών παιχνιδιών όπως αυτό που έγινε στο Παλάθιο. Πάνω που ο Ολυμπιακός είχε πιστέψει ότι η ολική ανατροπή (από το 40-29 στο 40-41) θα έκοβε τα πόδια του αντιπάλου, ήρθε ο ίδιος στη θέση που ήθελε να φέρει τη Ρεάλ. Κόπηκαν τα δικά του πόδια και ουσιαστικά από εκεί και πέρα ουδέποτε επέστρεψε.

Η ήττα φυσικά δεν αφαιρεί το χαρακτηρισμό της υπέρβασης από την εφετινή προσπάθεια των “ερυθρόλευκων”. Χτυπημένοι ανηλεώς από τους τραυματισμούς και χωρίς μεγάλο μπάτζετ (από επιλογή βέβαια) ξεπέρασαν πολλές φορές τον εαυτό τους με απίθανες νίκες όπως αυτή κόντρα στη Φενέρμπαχτσε στην Κωνσταντινούπολη και στη Βαρκελώνη επί της Μπαρτσελόνα που τελικά έφερε και την πρόκριση στη Μαδρίτη.

Έκανε τη δουλειά του με το παραπάνω

Μόνο ένας αφελής δεν θα μπορούσε να παραδεχθεί ότι εφέτος τη δουλειά ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα την έκανε και με το παραπάνω παίζοντας στον τρίτο του τελικό σε τέσσερα χρόνια. Τα υπόλοιπα είναι ψιλά γράμματα. Στο κάτω-κάτω πάντα υπάρχει και ο αντίπαλος και εδώ που τα λέμε η Ρεάλ όχι μόνο άξιζε το τρόπαιο αλλά διψούσε και περισσότερο γι' αυτό. Είκοσι χρόνια μακριά από το να βάλει το στόμα του κάτω από τη βρύση και να πιει το γλυκό νέκταρ της κατάκτησης της Ευρωλίγκας είναι πάρα πολλά για ένα κλαμπ όπως αυτό.