Λείπει το ύψος αλλά περισσεύουν τα..."καρύδια"
Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για τα κέρδη της ήττας του Ολυμπιακού στη Μόσχα και τον ορίζοντα φάιναλ φορ που ανοίγεται παρά το μειονέκτημα έδρας.
Αν κάποιος έλειψε από τον πραγματικά γενναίο Ολυμπιακό της Μόσχας, αυτός δεν ήταν τόσο ο Βασίλης Σπανούλης (ας μας το συγχωρέσει η αφεντιά του) αλλά ο Μπρεντ Πέτγουεϊ, ή, τέλος πάντων, ένας ακόμη ψηλός που θα έδινε ένα χέρι βοηθείας στους Ντάνστον και Χάντερ.
Είναι προφανές ακόμα και από μία απλή ανάγνωση της στατιστικής του αγώνα ότι οι "ερυθρόλευκοι" δεν υστέρησαν σε τίποτα άλλο εκτός από τα ύψη και ίσως τα... μούσκουλα. Οι της ΤΣΣΚΑ δεν μπόρεσαν να κάνουν τη διαφορά σε κάποιο αμιγώς μπασκετικό κομμάτι, δεν επέβαλλαν ποτέ το ρυθμό τους (αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο πεντάλεπτο του αγώνα) αλλά εν τέλει επικράτησαν γιατί ήταν ψηλότεροι, δυνατότεροι και... περισσότεροι. Απλά μαθηματικά δηλαδή.
Ο Ολυμπιακός, παρόλα αυτά, πάλεψε πραγματικά με σπουδαίο τρόπο. Μετά τη ζαλάδα των πρώτων λεπτών, ο Σφαιρόπουλος γύρισε το ματς έχοντας στην πεντάδα τους Αγραβάνη και Παπαπέτρου, άρα και απόλυτη αμυντική προσήλωση. Τα βυθίσματα των αντιπάλων ψηλών στη ρακέτα σταμάτησαν μαχαίρι και από εκεί και πέρα άρχισε μία λυσσαλέα μάχη δύναμης και υψομετρικών διαφορών που μόνο στις λεπτομέρειες εμφάνισε κερδισμένη την ΤΣΣΚΑ.
Παρά την ήττα, οι "ερυθρόλευκοι" εμφάνισαν για μία ακόμη φορά εφέτος αυτό που εξέφρασε με απλό και κατανοητό τρόπο ο Δημήτρης Καρύδας σ' ένα από τα προηγούμενα άρθρα του. Refuse to lose. Η ομάδα αυτή, έχει γίνει πλέον πλήρως κατανοητό, αρνείται να συμβιβαστεί με την ιδέα της ήττας και πολεμά μέχρις εσχάτων με κάθε πιθανό και απίθανο όπλο που έχει στην κατοχή της.
Η νοοτροπία θα κάνει τη διαφορά
Αυτό το στοιχείο κρατήστε το ενόψει των πλέι οφ είτε αντίπαλος είναι η μάλλον σοφτ και πάντως όχι πανίσχυρη Μπαρτσελόνα είτε η πραγματικά σπουδαία Ρεάλ. Για να ξεπεράσει έναν από τους δύο σκοπέλους, ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί, εκτός από την οποιαδήποτε μπασκετική σοφία, να κουβαλήσει μαζί του όλα αυτά τα ψυχικά χαρακτηριστικά που τον έφεραν μέχρι εδώ και τον κατέστησαν απολύτως ανταγωνιστικό παρά τη μεγάλη διαφορά μπάτζετ από τους αντιπάλους του.
Με την Μπαρτσελόνα ειδικά, χωρίς ίχνος υπερβολής, η ομάδα του Σφαιρόπουλου δεν έχει πολλά να φοβάται. Εξαιρετικός σέντερ ο Τόμιτς αλλά στο ξύλο έχει διαχρονικά αποδειχθεί ιδιαίτερα ευάλωτος. Ο Πλάις είναι πραγματικά...μεγάλος (σε μέγεθος), ο Ντόελμαν αποτελεσματικός αλλά κάπου εκεί εξαντλείται το υποτιθέμενο πλεονέκτημα των Καταλανών στους ψηλούς.
Τώρα, σε περίπτωση που η Ρεάλ επιλέξει (γιατί μόνο έτσι μπορεί να γίνει) για δεύτερη συνεχή σεζόν να παίξει με τον Ολυμπιακό, τότε θα πρέπει να πληρώσει την αλαζονεία της και το τρομερό εγώ της. Επειδή όμως στη Μαδρίτη προφανώς έχουν γνώση οι φύλακες από το περσινό παρολίγον κάζο (με τη Ρεάλ να επιλέγει Ολυμπιακό και τελικά να περνά στο 5ο ματς), κάτι μας λέει ότι δεν θα γίνει και πάλι το ίδιο ... λάθος.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο πλήρης Ολυμπιακός, αυτός που στα τελευταία ματς κατάφερε να εντάξει ομαλά στο ρόστερ του και τον Παπαπέτρου κάνοντάς τον να φαίνεται βετεράνος ολκής, δεν δικαιούται να φοβάται αλλά μόνο να ελπίζει. Βάσιμα και με (μπασκετικές) αποδείξεις.
