"Οταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε νεκροί"

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για τον Ολυμπιακό που έκανε καλά τα βασικά και τον Παναθηναϊκό του απόλυτου τίποτα που πρέπει να βρει τη χαμένη του συντροφικότητα.

27 ΜΑΪ 2014

Είναι από αυτές της βραδιές που η αξία της νίκης της ομάδας που επικρατεί επισκιάζεται από το γδούπο της πτώσης της ομάδας που συντρίβεται. Ο Ολυμπιακός βέβαια δεν έλυσε όλα τα θέματά του νικώντας το αγωνιστικό φάντασμα του Παναθηναϊκού, αλλά τουλάχιστον έκανε καλά τα βασικά. Εβγαλε ενέργεια στην άμυνα, ελεύθερα σουτ στην επίθεση, είχε καρδιά και σθένος. Δικαίως νίκησε ή μάλλον δικαίως θριάμβευσε.

Χαλασμένο βούτυρο

Ο αντίπαλος όμως; Πώς να εξηγήσει κανείς ότι ο τουλάχιστον σκληροτράχηλος Παναθηναϊκός της Πέμπτης έγινε μαλακός σαν χαλασμένο βούτυρο τρεις ημέρες μετά στο ΣΕΦ; Η δικαιολογία της απουσίας του Τζέιμς Γκιστ δεν εξηγεί τα πάντα. Ναι μεν ο Αμερικανός φόργουορντ είναι ένας από τους πυλώνες του παιχνιδιού του Παναθηναϊκού, κυρίως στην άμυνα, αλλά αυτή η εικόνα διάλυσης δεν εξηγείται μόνο από την απουσία ενός παίκτη.

Αν κάτι πρέπει να προβληματίσει περισσότερο τον Φραγκίσκο Αλβέρτη από το βατερλώ της ομάδας του, αυτό ήταν η παντελής έλλειψη αντίδρασης. Οι παίκτες του Κυπελλούχου Ελλάδας μπήκαν στο παρκέ με κατεβασμένους τους διακόπτες της αυτοσυγκέντρωσης και δεν έκαναν τίποτα, μα τίποτα να αυξήσουν λίγο την τάση, να αποκτήσουν έστω μερικές εκλάμψεις, να δώσουν την αίσθηση μίας ομάδας που παλεύει.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Η βραδυκίνητη, στις περιστροφές, άμυνα έδινε σουτ προπόνησης στον Ολυμπιακό και όταν ο Αλβέρτης επιχείρησε να ανεβάσει λίγο την πίεση του προς τη γραμμή του τριπόντου, οι "ερυθρόλευκοι" βαρέθηκαν να σκοράρουν με λέι απ και καρφώματα. Στην επίθεση δε, μαύρη είναι η η νύχτα στα βουνά. Καμία συνοχή, μηδέν αποστάσεις, ελάχιστη δημιουργία από τους κοντούς, τι να πρωτοκάνει μόνος του ο συγκινητικός Μαυροκεφαλίδης;

Ευεργετικό "χαστούκι";

Αυτό που μπορεί να κρατήσει από το ΣΕΦ ο Αλβέρτης είναι το... απόλυτο τίποτα και την πεποίθηση ότι η ομάδα του σαφώς και δεν μπορεί να παίξει χειρότερα, ειδικά μέσα στο δικό της γήπεδο. Εκτός των άλλων το χαστούκι της συντριβής μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στον τομέα της ψυχολογίας αν πείραξε (που θα πείραξε) τον πάντα ευαίσθητο εγωισμό του πρωταθλητή. Δεν διάγουν και τις καλύτερες ημέρες τους αγωνιστικά οι Διαμαντίδης, Φώτσης και σία αλλά εύκολα τέτοια φαρμάκια δεν τα καταπίνουν πάνω από μία φορά.

Η αντίδραση, λοιπόν, του Παναθηναϊκού αναμένεται. Για να έρθει όμως, ο Αλβέρτης θα πρέπει να θυμίσει στους παίκτες του ότι ακόμα και οι κορυφαίες ομάδες πορεύονται προς την επιτυχία με βάση την εσωτερική συνοχή και το team spirit. Κάποτε, ο μεγάλος Ελληνας ποιητής Τάσος Λειβαδίτης τα είχε πει όλα σε δύο, μόνο, στίχους: "Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί". Κατά μία διαβολική σύμπτωση η συλλογή στην οποία εντάσσεται αυτό το μόλις δύο στίχων ποίημα κυκλοφόρησε το 1987, το έτος θριάμβου της Εθνικής ομάδας μπάσκετ. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ξαναβρεί ακριβώς αυτό. Τη χαμένη του συντροφικότητα.

ΥΓ: Ο Βλάντο Γιάνκοβιτς βρήκε λίγο χρόνο στο ροτέισον γιατί έλειπε ο Γκιστ. Ο Νίκος Παππάς γυάλισε για άλλη μία φορά τον πάγκο. Σίγουρα, σε κάθε ήττα, ο παίκτης που δεν παίζει είναι πάντα MVP. Αλλά, διάολε, πόσο χειρότερα θα γίνονταν τα πράγματα αν ο Αλβέρτης έδινε μερικά λεπτά συμμετοχής στον Ελληνα γκαρντ;