Νίκησε προβληματίζοντας...

Η νίκη επί της Μακάμπι ήταν αυτό που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός στο ξεκίνημα του top-16 μόνο από πλευράς αποτελέσματος. Η εμφάνιση κατέδειξε ότι ο πρωταθλητής Ελλάδας αντιμετωπίζει συγκεκριμένα αγωνιστικά προβλήματα που ενόψει της συνέχειας πρέπει να βρουν τη λύση τους.

30 ΔΕΚ 2014

Για περισσότερα από 35 αγωνιστικά λεπτά, ο Παναθηναϊκός δεινοπάθησε στο παρκέ κόντρα στην ελλιπή Μακάμπι. Προηγήθηκε μόλις τότε για πρώτη φορά στο παιχνίδι. Αφησε την αντίπαλό του να τελειώσει το πρώτο ημίχρονο με 8 περισσότερα ριμπάουντ και 13/16 δίποντα μέσα από το ζωγραφιστό. Βρέθηκε να χάνει ακόμα και με 14 πόντους διαφορά. Και όμως, στο τέλος νίκησε και πήρε μάλιστα και μία σχετικά καλή διαφορά της τάξης των επτά πόντων.

Την άξιζε; Μάλλον όχι αν κρίνει κανείς τον τρόπο που η ομάδα του Ιβάνοβιτς αγωνίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα αλλά όπως λένε και οι Αμερικανοί σε ανάλογες περιπτώσεις who cares; Η δουλειά έγινε και το σημαντικό είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν στραβοπάτησε στο πρώτο του ματς στο top-16, σε παιχνίδι μάλιστα που έγινε μπροστά στο δικό του κοινό.

Πως το έκανε; Δύσκολο να το εξηγήσεις με καθαρά μπασκετικούς όρους. Φάνηκε όμως ότι αρκούσε ένα δεκάλεπτο αυξημένης ενέργειας και υψηλού τέμπο σε άμυνα και επίθεση για να βγουν τα συκώτια του αντιπάλου. Αυτό που σίγουρα έκανε ο Παναθηναϊκός του 4ου δεκαλέπτου ήταν να παίξει στην άμυνα, σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού της Μακάμπι και να αφήσει κατά μέρος την παθητικότητα που τον διέκρινε στο πρώτο, κυρίως, ημίχρονο.

Η άμυνα ήταν αυτό που στα όμορφα χωριά της ελληνική επαρχίας χαρακτηρίζουμε ... aggresive. Πάνω στην μπάλα, με επιθετικότητα, γρήγορα πόδια και διάθεση να βάλει δυσκολίες τόσο στα ντράιβ που επιχειρούσε η Μακάμπι όσα και στα σουτ. Οχι όπως στο πρώτο ημίχρονο που ο Παναθηναϊκός βαρέθηκε να μετράει πόσες φορές η πρωταθλήτρια Ευρώπης κάρφωσε την μπάλα στο καλάθι του αφού άφηνε τους περιφερειακούς του αντιπάλου να αλωνίζουν και να σηκώνουν συνεχώς μπάλες για τους ψηλούς. Το αποτέλεσμα αυτής της αγωνιστικής συμπεριφοράς το βλέπετε παρακάτω.

Αν ο Παναθηναϊκός επέμενε να παίζει έτσι, σίγουρα θα αποχωρούσε ταπεινωμένος από το παρκέ μετά την κόρνα της λήξης. Ευτυχώς αυτή η ρότα προς τα βράχια της ήττας άλλαξε, ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς, ο πρωταθλητής Ελλάδας προβλημάτισε με τη συνολική παρουσία του στο παιχνίδι.

Οχι ότι υποτιμούμε την αξία της νίκης επί μίας ομάδα που διαθέτει και φανέλα και μεγάλο ειδικό βάρος, όπως και να το κάνουμε όμως, το να μην γίνεται αφεντικό του ματς ο Παναθηναϊκός επί 35 αγωνιστικά μέσα στην έδρα του αποτελεί γεγονός που και ανάλυσης από το προπονητικό τιμ χρήζει και προβληματισμού γενικότερα από τα στελέχη της ομάδας.

Στο πέντε εναντίον πέντε υπήρχε σαφές πρόβλημα επιθετικής τακτικής, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο, η μάχη των ριμπάουντ χάθηκε, ο αντίπαλος έμοιαζε πολύ πιο γρήγορος ενώ την ίδια ώρα που ο Παναθηναϊκός δεν είχε αποστάσεις και βιαζόταν υπερβολικά να κάνει πράγματα πάνω στο παρκέ. Η νίκη ήρθε από τις ομολογουμένως εντυπωσιακές εξάρσεις των Σλότερ και Γκιστ στο τέλος, από την καταλυτική παρουσία του Διαμαντίδη στο τέλος και τη συνεπή απόδοση σε όλο το ματς του Μπατίστα που για μία ακόμη φορά είχε να τα βάλει με πιο αθλητικούς ψηλούς.

Το συνολικό πρόσημο πάντως, σε ότι αφορά την εμφάνιση πάντα, όπως και να το κάνουμε δεν μπορεί να είναι θετικό έστω και αν ο αντικειμενικός στόχος της νίκης κατακτήθηκε. Με την έλευση του νέου έτους ο Παναθηναϊκός έχει πολλά προβλήματα να λύσει έτσι ώστε να γίνει πιο ανταγωνιστικός, κυρίως μακριά από το ΟΑΚΑ, και να πάρει τις νίκες που χρειάζεται για την πρόκρισή του. Ισως μάλιστα οι λύσεις να χρειαστεί να έρθουν όχι μόνο εκ των έσω αλλά και μέσω μίας πιθανής προσθήκης στους ψηλούς. Βλέπετε, ο Ράιτ και κόντρα στη Μακάμπι δεν πήρε δευτερόλεπτο συμμετοχής από τον προπονητή του.