Πάρε τα ρίσκα σου Φερνάντο!

Ηταν σαφές, η Εθνική αισθάνθηκε άνετα με το ρυθμό και το στιλ του αγώνα κόντρα στους Ιάπωνες. Στον αγώνα με την Κολομβία η ομάδα του Σάντος επιχείρησε να φορέσει ένα κοστούμι το οποίο, αν και καλοραμμένο, δεν κολάκευε το σώμα της. Την Παρασκευή τα ξημερώματα επέλεξε και πάλι το σωστό ένδυμα που καλύπτει τα... παχάκια και την κυτταρίτιδα.

Για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία, το αγαπημένο ποδόσφαιρο της Εθνικής είναι αγαπημένο μόνο για την ίδια, ίσως και για κάποια μερίδα κόσμου που βλέπει μόνο το αποτέλεσμα, για κανέναν άλλο. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα αξίζει την περιφρόνηση, κάθε άλλο. Το σεβασμό των πάντων αξίζει για το γεγονός ότι κάτω από αντίξοες συνθήκες καταφέρνει να παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει ακόμα και από αντιπάλους ανώτερους ποιοτικά.

Σεβασμός αλλά...

Respect λοιπόν αλλά εδώ μπαίνει και το μεγάλο αλλά. Για να γίνει υπέρβαση κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού (του Γιάγια Τουρέ και του Ντιντιέ Ντρογκμπά για να μην ξεχνιόμαστε) η Εθνική θα χρειαστεί ολίγην από δημιουργία, φαντασία και φονικό ένστικτο. Ο έλεγχος του ρυθμού και η σωστή αμυντική λειτουργία αποτελούν φυσικά αναγκαίες συνθήκες για να έρθει το πολυπόθητο τρίποντο αλλά δεν είναι στοιχεία αρκετά για να παραβιαστεί η εστία του αντιπάλου και να φοβηθεί η Ιβοριανή άμυνα.

Πρέπει, σε τελική ανάλυση, η ομάδα να φανερώσει τις όποιες επιθετικές αρετές της που κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος δεν είναι αμελητέες. Δόξα τον ποδοσφαιρικό Θεό και Σαμαράς υπάρχει, και Φετφατζίδης, και Κονέ, και Χριστοδουλόπουλος και Σάμαρης. Οι δύο τελευταία δεν έχουν πάρει λεπτό συμμετοχής μέχρι στιγμής από τον Σάντος, και όμως ήταν σαφές ότι και στα δύο προηγούμενα παιχνίδια θα μπορούσαν να βοηθήσουν (στη θεωρία πάντα).

Η ώρα των τολμηρών

Ηρθε, λοιπόν, η ώρα της τόλμης για τον Πορτογάλο εκλέκτορα, η ώρα να ξεφύγει λίγο από τα συνήθη και χιλιοπατημένα μονοπάτια για να μπουν μερικές πινελιές ορθολογικού επιθετικού ποδοσφαίρου στο καμβά του ελληνικού τρόπου παιχνιδιού. Δεν απαιτούνται πολλά, ούτε κάποιες επαναστατικές αλλαγές, απλώς να πιστέψουν οι ποδοσφαιριστές αυτής της ομάδας ότι μπορούν να φανούν αποτελεσματικοί και με την μπάλα στα πόδια.

Ο Σάντος, ίσως στον τελευταίο αγώνα του στον πάγκο της Εθνικής, καλό θα είναι να ρισκάρει για να έρθει μία πρόκριση από κάθε άποψη ιστορική για το ελληνικό ποδόσφαιρο, μία πρόκριση για την οποία και ο ίδιος θα μνημονεύεται αρκετά χρόνια μετά. Η καλή πρώτη ύλη υπάρχει και ο Ιβηρας το γνωρίζει καλά, άλλωστε το ταλέντο το οσμίζεται χρόνια τώρα από μακριά. Υπάρχει τρόπος να υιοθετηθεί ένα πιο φιλόδοξο στιλ παιχνιδιού χωρίς να χαθούν τα στοιχεία που έκαναν την ομάδα αυτή να ξεχωρίσει και να διακριθεί τα προηγούμενα δέκα χρόνια.

Σ' ένα ματς, και μάλιστα τόσο κρίσιμο, τέτοια μεγάλη αλλαγή, θα αναρωτηθούν κάποιοι; Ναι, γιατί όχι είναι η απάντηση. Λίγο ρίσκο, μαζί με το πάθος, την αυταπάρνηση και την... τρέλα των Ελλήνων διεθνών μπορεί να φτιάξει ένα πολύ δυνατό και γευστικό ποδοσφαιρικό κοκτέιλ.

Για το τέλος και μία πρόταση (με το φτωχό μας το μυαλό). Σαμαράς στην κορυφή με Φετφατζίδη και Χριστοδουλόπουλο στα άκρα και Κονέ ακριβώς από πίσω. Ενα σχήμα με συγκρατημένο, στο πλαίσιο της ποδοσφαιρικής λογικής, ρίσκο και νεανικό ενθουσιασμό. Φερνάντο, μην το σκέφτεσαι, πάρε τα ρίσκα σου!

ΥΓ. Τα γεγονότα με πρωταγωνιστές τους θερμόαιμους της Εθνικής ασφαλώς και δεν ξεχάστηκαν. Θα σχολιαστούν όμως όταν έρθει η ώρα.