Τι ποδόσφαιρο θέλουμε να παίξουμε;

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για το είδος ποδοσφαίρου που πρέπει να παίζει η Εθνική ομάδα.

15 ΙΟΥΝ 2014

Μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963 στη Θεσσαλονίκη, ο τότε Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε αναρωτηθεί: "ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα;" επιθυμώντας προφανώς να δείξει ότι τα πράγματα είχαν ξεφύγει από τον έλεγχό του. Εν έτει 2014 είναι η σειρά μας να αναρωτηθούμε δημοσίως, για κάτι πολύ πιο ταπεινό: "Τι ποδόσφαιρο θέλουμε να παίξουμε σ' αυτή τη χώρα;"

Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας

Χρόνια τώρα στις ποδοσφαιροκουβέντες υπήρχε μία διάχυτη ενόχληση για τον τύπο του ποδοσφαίρου που επιλέγει να παίξει η Εθνική ομάδα. Συντηρητικό, μη θεαματικό, μη παραγωγικό μεταξύ άλλων οι χαρακτηρισμοί οι οποίοι έχουν χρησιμοποιηθεί. Η ενόχληση ήταν εν μέρει δικαιολογημένη, μία δεκαετία μετά το μεγάλο μπαμ το 2004 και την κατάκτηση του Euro οφείλουμε σιγά-σιγά να αλλάξουμε νοοτροπία και τακτική.

Στον αγώνα με την Κολομβία λοιπόν ο αντίπαλος πρόσφερε μία χρυσή ευκαιρία. Εδωσε χώρο στην Εθνική να παίξει ποδόσφαιρο (σε αγώνα υψηλού επιπέδου) και να μετρήσει τις δυνάμεις της σ' αυτό το στιλ παιχνιδιού. Η αλήθεια είναι ότι οι ποδοσφαιριστές του Σάντος άργησαν να προσαρμοστούν στα δεδομένα, σαν να μην πίστευαν ότι είχαν άπλετο χώρο στη διάθεσή τους αλλά όταν τα κατάφεραν δεν τα πήγαν και άσχημα.

Φυσικά η μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση ήταν πολύ αργή, τα λάθη πολλά αλλά τέλος πάντων έγινε μία προσπάθεια για ορθόδοξο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, οι ευκαιρίες δημιουργήθηκαν (αλλά σπαταλήθηκαν) και η συνολική εικόνα, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, ούτε... εθνική καταστροφή συνιστά ούτε τόσο αποκρουστική ήταν.

Μπορεί καλύτερα

Προφανώς υπάρχει και το τελικό αποτέλεσμα που είναι αρνητικό (κυρίως ως προς την έκτασή του) αλλά από το παιχνίδι βγήκε ένα πολύτιμο συμπέρασμα. Ο,τι η Εθνική μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας χωρίς να χρειάζεται να μαζεύεται συνεχώς στο καβούκι της και να περιμένει πότε ο αντίπαλος θα κάνει το λάθος για να το εκμεταλλευτεί. Παρά τα όσα διαβάζετε (και διαβάζουμε) στα social media του αφορισμού και του εύκολου λαϊκισμού και ποιότητα υπάρχει (τηρούμενων των αναλογιών πάντα) και παίκτες που μπορούν να δώσουν το κάτι διαφορετικό και διάθεση για δημιουργία.

Να χτίσει στην ήττα

Είναι, βέβαια, σαφές ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το ποδοσφαιρικό χούι. Θα πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι για να καταφέρει (αν τα καταφέρει ποτέ) η Εθνική να αλλάξει στιλ και να βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το συντηρητισμό. Δεν είναι καν ευκρινές αν ο Σάντος και οι παίκτες του επιθυμούν κάτι τέτοιο. Αλλά, παρά το βαρύ 3-0, η Εθνική μπορεί να χτίσει πάνω στο παιχνίδι με την Κολομβία περιορίζοντας τα λάθη της και εκμεταλλευόμενη τις επιθετικές αρετές των παικτών της που δεν πρέπει να υποτιμώνται (ούτε από τον προπονητή).

ΥΓ. Ο Φερνάντο Σάντος δεν δικαιώθηκε με την επιλογή του Χολέμπας ο οποίος, όπως και στο Euro 2012, κρέμασε την ομάδα του με την αμυντική του (ερασιτεχνική) συμπεριφορά. Δεν δικαιώθηκε επίσης από την επιλογή του Σαλπιγγίδη ο οποίος όσο έπαιξε, η παρουσία του δεν έγινε αντιληπτή.

ΥΓ1. Ουδείς κατάλαβε γιατί βγήκε ο Κονέ και γιατί μπήκε ο Καραγκούνης και όχι κάποιος πιο γρήγορος χαφ (Χριστοδουλόπουλος).