Ο παππούς (δεν) έχει πίεση
Ας παρακάμψουμε την οργή που νιώθουμε όλοι μας γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας τις τελευταίες ημέρες, ας προσποιηθούμε ότι όλα είναι καλώς καμωμένα και ότι η κυβέρνησή μας πραγματικά αγωνιά να σώσει την Ελλάδα από έναν οικονομικό όλεθρο και ας μιλήσουμε για ποδόσφαιρο. Κατά τη γνώμη του γράφοντος πρόκειται για μία λυτρωτική επιλογή αφού ο χώρος της μπάλας, όσο σάπιος και αν παρουσιάζεται, δεν μπορεί να συγκριθεί σε διαφθορά και ψέμα με το βρωμερό συνονθύλευμα που ονομάζεται ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Ο Φερέιρα, λοιπόν. Ο “παππούς” που λοιδωρήθηκε στην αρχή της θητείας κρατά ακόμη όρθιο τον Παναθηναϊκό σε μία κατ’αρχήν άνιση κούρσα για τον τίτλο με αντίπαλο μία ομάδα καταφανώς ανώτερη ποιοτικά. Ο άνθρωπος πρέπει να μας εξηγήσει πως είναι δυνατόν να βγάζει σχεδόν σε κάθε παιχνίδι λαγούς από το καπέλο του και να οδηγεί την ομάδα του σε νίκες (δύσκολές, έστω, αλλά νίκες).
Στον αγώνα κόντρα στην Ξάνθη, ο κρυφός άσος του Πορτογάλου ήταν ο βιρτουόζος Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος. Ο Λάζαρος, ένας αυθεντικός ποδοσφαιριστής της αλάνας, ένας εραστής του σπορ, έκανε τη διαφορά. Προσέξτε πως ντριπλάρει και ξαναντριπλάρει τους αμυντικούς των Ακριτών πριν στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Πόσο “πλαστικές” είναι οι κινήσεις του και πόσο γρήγορα αλλάζει κατεύθυνση με την μπάλα στα πόδια.
Την ίδια ώρα όμως που ο Φερέιρα και οι ποδοσφαιριστές του παλεύουν με νύχια και με δόντια να κάνουν υπέρβαση που όμοιά της δεν έχει ξανακάνει ελληνική ομάδα τα τελευταία 24 χρόνια (η τελευταία μεγάλη έγινε από την ΑΕΛ το 1988) οι μέτοχοι-αμέτοχοι περιμένουν. Επεξεργάζονται διάφορες λύσεις για το αδιέξοδο που οι ίδιοι δημιούργησαν, ορέγονται να διοικήσουν με αραβικά κεφάλαια και τρώνε σιωπηλά τις σάρκες τους.
Το ποδοσφαιρικό τμήμα έχει αφεθεί στην τύχη του, οι ποδοσφαιριστές παραμένουν ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ (ασύλληπτο για Παναθηναϊκό) και όμως, κάποιοι από αυτούς τους κυρίους ζεσταίνουν ακόμα τα καθίσματα στα επίσημα του ΟΑΚΑ.
Έτσι και αλλιώς το άλλοθι (και) για τη φετινή αποτυχία, εφόσον αυτή έλθει, το έχουν ήδη βρει. Θα φταίνε πάλι τα ερυθρόλευκα κέντρα, ο Μαρινάκης, ο Θεοδωρίδης, η Πειραϊκή, το Δημοτικό Θέατρο, το Πασαλιμάνι, ότι, τέλος πάντων, έχει να κάνει με τον Πειραιά και όχι φυσικά οι ίδιοι.
