Πιο χαμηλά...
Το φυτίλι το είχε ανάψει προ ημερών ο πρόεδρος του Αρη, Γιάννης Δαμιανίδης. Ο ισχυρός άνδρας της ομάδας είχε σοβαρά παράπονα από την ΕΟΚ για την οργάνωση του τελικού, απειλώντας με αποχή ή με τη συμμετοχή της δεύτερης ομάδας. Τελικά δεν έκανε τίποτα από τα δύο. Πρόλαβε, όμως, πριν από την έναρξη του αγώνα να κάνει μία ένσταση για τις μπασκέτες, οι οποίες ήταν ακατάλληλες για διεξαγωγή του αγώνα. Σύμφωνα πάντα με τις επιταγές της FIBA.
Σωστό. Το γήπεδο του Λίντο ήταν το πλέον ακατάλληλο για τη διεξαγωγή του αγώνα. Ποιος, όμως, ή μάλλον ποιοι «ανάγκασαν» την ΕΟΚ να πάρει την απόφαση να ορίσει ένα τέτοιο γήπεδο για τη διεξαγωγή της δεύτερης τη τάξει διοργάνωσης στην Ελλάδα; Φυσικά οι αλήτες της περσινής περιόδου που έκαναν «γης μαδιάμ» το κλειστό της Λαμίας, με τα γνωστά τραγελαφικά γεγονότα που επακολούθησαν. Τότε, όμως, ο Αρης δεν είχε παράπονα γιατί κέρδισε τον Ολυμπιακό και πήρε το κύπελλο.
Φέτος, όμως, ο κ.Δαμιανίδης προσπαθούσε να βρει άλλοθι φοβούμενος την ήττα. Αντί να κατευνάσει τα πνεύματα και να ταχθεί στο πλευρό της ΕΟΚ, σεβούμενος την απόφασή της, προτίμησε να ασχοληθεί με όλα τα άλλα -εκτός από το αγωνιστικό- και δη με τις κατηγορίες εναντίον της ομοσπονδίας, χρησιμοποιώντας εκφράσεις που δεν θα ξεστόμιζαν ούτε βαρυποινίτες του Κορυδαλλού.
Ο Αρης είχε παράπονα για τη διαιτησία. Ποιος Αρης; Ο κύριος Δαμιανίδης και ο στρατός του. Αυτός ο Αρης. Γιατί τον κ.Μπάρτον και τον Ασημακόπουλο δεν τους άκουσα να αναφέρονται στη διαιτησία. Ο προπονητής του Αρη ευτυχώς βρίσκεται σε ένα επίπεδο τέτοιο που προτιμά να ασχολείται με το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι και τα λάθη των παικτών του, παρά με τις αποφάσεις της διαιτησίας. Αυτή την νοοτροπία την έχει περάσει και στους παίκτες, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν έδωσαν ιδιαίτερο βάρος στις αποφάσεις των ρέφερι. Αυτό το… άφησαν για τον κ.Παπαχατζή και τους φίλους του Αρη που συνεχίζουν να έχουν την μεμψίμοιρη άποψη πως πάντα για όλα φταίει η Αθήνα. Και μη μου πει κανείς πως η απόφαση να μην πάρουν τα μετάλλια ήταν δική τους!
Αλήθεια, είδε κανείς τα λάθη των παικτών του Αρη στις κρίσιμες επιθέσεις. Είδε κανείς τα ανόητα φάουλ του Σχορτσιανίτη, ο οποίος όσα κιλά διαθέτει στο σώμα του, τόσα κιλά του λείπουν από το μυαλό του την ώρα του αγώνα. Είδε κανείς την «αόρατη» άμυνα των παικτών στις επιθέσεις του Παναθηναϊκού. Είδε κανείς την αντίδραση της ομάδας, όταν ο Παναθηναϊκός μείωνε την διαφορά των 17 πόντων και πλησίαζε στο σκορ;
Όχι, κανείς δεν τα είδε. Γιατί όλοι ήξεραν μέσα στο μυαλό τους τι θα συμβεί. Ολοι ήταν έτοιμοι να διαμαρτυρηθούν στη διαιτησία, στην ΕΟΚ, στον Παναθηναϊκό και φυσικά στους (Αθηναίους) δημοσιογράφους, ο οποίοι κατά τη δική τους άποψη για μία ακόμα φορά έγραψαν αυτά που ήθελαν και όχι αυτά που είδαν.
Μόνο για κάποιο χρονικό διάστημα ξέχασαν το διαιτητικό τρίο. Ηταν η στιγμή που ο Αρης είχε φτάσει στο +17. Στην αντεπίθεση, όμως, του Παναθηναϊκού επανήλθε η μεμψίμοιρη άποψη, η οποία διογκώθηκε μέσω του Γιάννη Δαμιανίδη, ο οποίος σαν κλασικός «τρομοκράτης», όπου βλέπει φυτίλι προσπαθεί να το ανάψει.
Το μπάσκετ βρίσκεται στο χειρότερο σημείο. Σε όλα. Ας μην το υποβαθμίζουμε κι άλλο. Υπάρχουν λίγοι ρομαντικοί, που συνεχίζουν να το παρακολουθούν και πηγαίνουν γήπεδο αφού λείπουν τα γνωστά αποβράσματα. Αυτά που μεταφέρθηκαν (όχι πως είχαν φύγει ποτέ) στον χώρο του ποδοσφαίρου. Ας το αφήσουμε, λοιπόν, το άθλημα στην ησυχία του μπας και βρει τον τρόπο να αναστηθεί και πάλι… Οι παράγοντες τύπου Δαμιανίδης που δυναμιτίζουν το κλίμα, θυμίζουν περιπτώσεις Μπέου και πρέπει να είναι καταδικαστέοι από όλους!
