Ποδοσφαιρικός μεσαίωνας

Από τις χρονιές ορόσημο για το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, εκείνη τη διετία 1984 - 1985 έχουν περάσει 20 χρόνια. Δύο δεκαετίες. Τότε τα γήπεδα ήταν γεμάτα, δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους οι χούλιγκαν και όσοι ένιωθαν έτσι ήταν καλά εγκλωβισμένοι στην εξέδρα. Ακολούθησε η πορεία προς τον πάτο. Και όπως φαίνεται αυτή η κατάδυση συνεχίζεται, όχι στο απέραντο γαλάζιο, αλλά στο απέραντο μαύρο που στοιχειώνει το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Τα γήπεδα είναι εφιαλτικά άδεια και όταν κάποια γεμίζουν, το κλίμα τρομοκρατίας δεν σε αφήνει να χαρείς το άθλημα που αγαπάς. Αλήθεια, τι έγινε σε αυτά τα 20 χρόνια ; Τι έγινε για την βελτίωση των γηπέδων (Κυρίες ομάδες και κύριοι παράγοντες), την πάταξη της αλητείας και της εγκληματικότητας (Κυρία - εκάστοτε - κυβέρνηση, δικαιοσύνη), την αναβάθμιση της ποιότητας (Κύριοι προπονητές, ποδοσφαιριστές, διαιτητές), την πραγματική και σωστή παρουσίαση του αθλήματος (Κύριοι εκδότες, δημοσιογράφοι), την θεσμοθέτηση κανόνων λειτουργίας (Κυρία ΕΠΟ, ΕΠΑΕ); Οι λιγότεροι σκληροί απέναντι στην πραγματικότητα θα απαντούσαν "ελάχιστα", ενώ οι υπόλοιποι λέμε ότι δεν έγινε ΤΙΠΟΤΑ.

Και τι έγινε που καίγονται αμάξια, κάμερες; Τι έγινε που εκτοξεύονται πέτρες, καδρόνια, μολότοφ, καπνογόνα, δακρυγόνα; Τι έγινε που το θέαμα είναι απαράδεκτο; Τι έγινε που τα γήπεδα είναι μέτρια ως άθλια; Τι έγινε που δεν τιμωρούνται οι ομάδες και τι έγινε που τιμωρούνται κιόλας; Τι έγινε που ο ένας παίκτης προσπαθεί να "κλέψει" τον αντίπαλό, αλλά συνάδελφό του; Τι έγινε που η μια ομάδα προσπαθεί να "στήσει" την άλλη; Τι έγινε που κυκλοφορούν διαιτητές και βοηθοί με καμία συναίσθηση των πράξεών τους; Τι έγινε που κυκλοφορούν τέτοιοι με απόλυτη συναίσθηση των πράξεών τους; Τι έγινε στο φινάλε - φινάλε που το πρωτάθλημα μοιάζει να διοργανώνεται στην τύχη;

Τα πάντα έχουν γραφτεί, τα πάντα έχουν αναθεματιστεί, τα πάντα έχουν ειπωθεί, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει πάντα το ίδιο. Οπως συμβαίνει (σχεδόν) με κάθε σοβαρό πρόβλημα αυτού του τόπου, δεν υπάρχει βούληση από κανέναν να αλλάξει. Οι δηλητηριασμένοι οπαδοί θα τα σπάσουν στην πρώτη ευκαιρία, με το πρώτο έναυσμα που θα τους δοθεί. Οι διαιτητές θα σφυρίζουν στον τόνο που θα τους υποδειχθεί ή υπονοηθεί. Οι ποδοσφαιριστές θα βουτούν όποτε χρειάζονται βαθμούς και θα πετούν τη μπάλα εκτός αγωνιστικού χώρου όποτε θέλουν να κυλήσει ο χρόνος.

Ο Τύπος, χρωματισμένος και μη, θα συνεχίσει για πάντα να κοιτάζει και να ευλογεί το σήμερα και τον επιούσιο. Οι παράγοντες θα είναι μονιασμένοι μέχρι την ώρα που θα διεκδικηθεί ένας τίτλος. Τα όργανά τους, η ΕΠΑΕ και η ΕΠΟ θα υπηρετούν και θα υπηρετούνται από ανθρώπους που επίσης κοιτούν μόνο το σήμερα, το πως θα τη σκαπουλάρουμε και πάλι. Και από τη στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί σχεδόν αποκλειστικά τα τεκταινόμενα από τον καναπέ, μας μένει η Πολιτεία. Αυτή η απρόσωπη Πολιτεία...

Σε μια κατάσταση όπου όλοι φταίνε και όλοι είναι αθώοι θα πρέπει να γίνει μια αρχή. Ο Μέγας Αλέξανδρος έλυσε τον γόρδιο δεσμό με τον πιο απλό τρόπο, το σπαθί του. Και αν το μαχαίρι δεν φτάνει για να μπει πια στο κόκκαλο, ίσως χρειαστεί σπαθί. Ας της το δώσουμε λοιπόν.

Σπαθί για τους ταραξίες. Τέλος η ανοχή. Η αρχή του τέλους θα έρθει με την πάταξη της παρανομίας. Αν κάποιος κάψει ένα αμάξι στη γειτονιά του και τον "πιάσει" η κάμερα, την επομένη θα βρεθεί στο δικαστήριο όπου θα πληρώσει το τίμημα. Αν το κάνει στο γήπεδο ή έξω από αυτό δεν τρέχει τίποτα. Κάποια στιγμή κάποιοι πρέπει να μπουν στη φυλακή και να μείνουν εκεί όσο ορίζει ο νόμος.

Σπαθί για την αστυνομία. Αν έχει αναλάβει τον σωματικό έλεγχο φιλάθλων πριν από την είσοδο τους σε γήπεδο, κάθε αναμένο καπνογόνο, βεγγαλικό, κροτίδα θα πρέπει να σημάνει και έναν (επαγγελματικό) αποκεφαλισμό. Από ποια θύρα μπήκαν, ποιος τους έλεγξε κλπ. Τιμωρία και στους αστυνομικούς που δεν κάνουν την δουλειά τους. Εκτός και αν δεν θέλουν να αναλάβουν αυτή τη δουλειά, οπότε θα πρέπει να την αναλάβουν οι ομάδες που στην περίπτωση που δεν τα καταφέρνουν θα έχουν τις ανάλογες και κυρίως βαριές κυρώσεις. Ολες οι ομάδες, ανεξέρτητα από το αν ακολουθεί ντέρμπι ή αν γράφουν οι εφημερίδες ότι "τιμωρούμαστε γιατί μας κυνηγούν". (θα) Τιμωρείστε γιατί κάποιοι - τους οποίους έπρεπε να ελέγξετε - παρανόμησαν. Οταν καταλάβουν οι ομάδες ότι η δύναμή τους βρίσκεται (εδώ και πολλάααα χρόνια) εκτός γηπέδου και όχι εντός, τότε θα διώξουν αυτούς (τους κακούς) που είναι μέσα ανοίγοντας σιγά - σιγά τον δρόμο σε εκείνους που έχουν επιλέξει να απέχουν.

Και αφού πρωτίστως υπάρξει ασφάλεια στα γήπεδα, θα αρχίσει να επανέρχεται ο κόσμος. Αν δε ακολουθήσουν διαιτητές - προπονητές - ποδοσφαιριστές, τότε η επιστροφή του κόσμου θα είναι δεδομένη.

Και τέλος φτάνουμε στον Τύπο, ο οποίος στην αρχή ακολούθησε τη "μόδα" της έντασης, της πόλωσης και της μονόπλευρης παρουσίασης (;) των γεγονότων και ακολούθως έπεσε στην παγίδα που έστησε ο ίδιος στους αναγνώστες του. Οπως και τα γήπεδα, έτσι και οι αναγνώστες την κοπάνησαν. Αν αλλάξει η εικόνα εντός γηπέδων, θα αλλάξει και ο Τύπος, ο οποίος επέλεξε να παραμείνει εγκλωβισμένος στη μιζέρια. Αλητεία όταν τα κάνουν οι άλλοι, 12ος παίκτης όταν τα κάνουν οι "δικοί μας". Πάρτε τα κεφάλια στους άλλους, "μας σφάζουν και μας κυνηγούν" όταν τα κάνουν οι "δικοί μας".

Ποδοσφαιρική παιδεία θα αποκτήσουν πρώτα οι άμεσα εμπλεκόμενοι, οι παράγοντες, οι προπονητές, οι παίκτες, οι διαιτητές και τότε θα ακολουθήσει ο Τύπος και μέσω αυτού και ο κόσμος. Και τελικώς καταλήγουμε ότι για να επανακτηθούν αυτά τα (ποδοσφαιρικά) αγαθά θα πρέπει να αποκτήσει (πραγματική) βούληση η Πολιτεία, να ανοίξει τα μάτια της η (τυφλή κατά τα άλλα) Δικαιοσύνη και να αρχίσουν να δουλεύουν τα όργανα της τάξης, αφού έχουμε φτάσει σε εποχή (ποδοσφαιρικής) αταξίας! Με τα "λόγια, λόγια, λόγια - λόγια ψεύτικα" χορτάσαμε όλοι.