Πρώτος (μόνο) στο χωριό

H μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού επί της ΑΕΚ την προηγούμενη Κυριακή στο κλειστό του Γαλατσίου πιστοποίησε με το πιο εμφατικό τρόπο την κυριαρχία των πράσινων στις εντός των συνόρων διοργανώσεις. Πράγματι, οι πρωταθλητές, με το μπάσκετ που έπαιξαν κόντρα στην φορμαρισμένη Ενωση, απέδειξαν ότι ακόμα δεν υπάρχει ελληνική ομάδα που να μπορεί να αμφισβητήσει τα πρωτεία τους και να τους προκαλέσει πονοκεφάλους.

Στην Ευρώπη όμως, όπως θα έχει διαπιστώσει και ο πιο αισιόδοξος φίλος του τριφυλλιού, τα πράγματα είναι σαφώς διαφορετικά. Ο τρεις φορές την τελευταία δεκαετία πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός δεν σκορπά τον πανικό και το φόβο όπως στο πρόσφατο παρελθόν αλλά αντίθετα συμβιβάζεται με την κυριαρχία της ΤΣΣΚΑ και της Μακάμπι (κατά κύριο λόγο), ομάδων που τα τελευταία δύο χρόνια έχουν προκαλέσει το θαυμασμό της μπασκετικής Ευρώπης.

Η άρνηση των αδελφών Γιαννακόπουλου να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη - για τα ευρωπαϊκά δεδομένα -το καλοκαίρι έτσι ώστε να προστεθεί ένας σούπερ παίκτης στο ρόστερ του Παναθηναϊκού και η σύμφωνη γνώμη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε αυτήν την πρακτική είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μίας ομάδας που χτίστηκε κυρίως για να διατηρήσει τα εν Ελλάδι σκήπτρα. Και αν τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε η δικαιολογία του μικρού γηπέδου που δεν επέτρεπε την απόσβεση μεγάλων επενδύσεων, φέτος οι δικαιολογίες τέτοιου είδους στέρεψαν μετά την επιστροφή του Παναθηναϊκού στο αχανές ΟΑΚΑ.

H KAE είχε την ευκαιρία να επενδύσει σε έναν δύο πολύ καλούς παίκτες και με τις κατάλληλες επιχειρηματικές κινήσεις να φέρει τους φίλους της ομάδας μαζικά στο γήπεδο καθιστώντας τον Παναθηναϊκό περισσότερο ανταγωνιστικό. Η ευκαιρία όμως χάθηκε και οι πρωταθλητές έδειξαν ξανά προτίμηση σε ρολίστες παίκτες που συνέθεσαν μία ομάδα εξόχως πλούσια σε ρόστερ για τις ελληνικές διοργανώσεις αλλά χωρίς τον μεγάλο σταρ που θα την έβγαζε από τα δύσκολα στα δύσβατα μονοπάτια της Ευρωλίγκα.

To πρόσφατο παρελθόν έχει διδάξει ότι παίκτες κράχτες είναι απαραίτητοι προκειμένου ο Παναθηναϊκός (και κάθε ομάδα που έχει υψηλούς στόχους) να πραγματοποιήσει την υπέρβαση. Το 1996 υπήρχε η μεγάλη προσωπικότητα του τρομερού Ντόνιμικ Ουιλκινς ο οποίος στο δεύτερο μισό εκείνης της σεζόν πάτησε γκάζι και παρέσυρε τους υπόλοιπους στο ΝΒΑ ρυθμό του. Το 2000 στο πιο πλήρη Παναθηναϊκό όλων των εποχών δέσποζαν οι παρουσίες των χαρισματικών Ντέγιαν Μποντιρόγκα και Οντεντ Κάτας ενώ το 2002 τέλος, και πάλι ο Σέρβος γκαρντ (σε συνεργασία με τον Ιμπραήμ Κουτλουάι) έβαλε πλάτη προκειμένου η ομάδα να κατακτήσει το τρίτο ευρωπαϊκό τρόπαιό της.

Eκτοτε, οι πράσινοι αποφάσισαν να πορευτούν σε πιο συντηρητικούς δρόμους σε ότι αφορά το ρόστερ τους και να δώσουν την ευκαιρία σε νέα παιδιά να εξελιχθούν σε ηγέτες. Το γεγονός βέβαια ότι το ελληνικό πρωτάθλημα δεν συγκινεί πλέον τους μεγάλους ευρωπαίους σταρ και η πραγματικότητα της αφαίμαξης του ευρωπαϊκού μπάσκετ από το ΝΒΑ προσφέρουν επιχειρήματα στην πλευρά των διοικούντων την ΚΑΕ. Όμως, ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν, οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι έχουν αποδείξει ότι όταν βάζουν στόχους, τους επιτυγχάνουν. Το γιατί έχουν ρίξει τα τελευταία χρόνια τον πήχη τον απαιτήσεών τους καλό θα ήταν να εξηγηθεί.