Σεβασμός

Οταν πριν από ένα μήνα μάθαμε τη σοβαρότητα της σπάνιας ασθένειας που τον είχε προσβάλει, φοβηθήκαμε πως το τέλος δεν θα αργούσε. Για κακή τύχη όσων βρίσκονταν πολύ κοντά του, ήταν μεγάλος μαχητής και προσπάθησε να γυρίσει ένα χαμένο παιχνίδι δίνοντας σε όλους ελπίδα για λίγο. Η ελπίδα όμως ήταν μάταιη, αφού ο αγώνας ήταν άνισος και το αποτέλεσμα γραμμένο εκ των προτέρων από τη μοίρα. Το ξαφνικό τέλος μετά τα προσωρινά χαμόγελα ήταν ακόμη πιο επώδυνο.

Αντί για τις καθιερωμένες αναφορές στον χαρακτήρα και το ήθος του, θα θυμίσω απλώς δύο σημεία που δείχνουν την ποδοσφαιρική του αξία. Ως παίκτης ο Γιάννης Κυράστας ήταν - μαζί με τον Στέλιο Μανωλά - ο κορυφαίος Ελληνας αμυντικός των τελευταίων τριών δεκαετιών. Ως προπονητής, στην πρώτη του θητεία στον Παναθηναϊκό δημιούργησε την ομάδα που κατά κοινή ομολογία έπαιξε το ωραιότερο ποδόσφαιρο και άξιζε το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά και στη δεύτερη θητεία του προκρίθηκε με 4 νίκες σε 6 αγώνες από τον όμιλο του Champions League.

Υπήρξε ηγετική μορφή στις δύο μεγαλύτερες ομάδες των χώρας και είχε φίλους και από τα δύο στρατόπεδα. Οι φίλοι του θα είναι εκεί σήμερα το απόγευμα, όπως και αρκετοί φίλαθλοι που τον λάτρεψαν για τις στιγμές που τους χάρισε. Προς Θεού όμως! Μην τολμήσει κανείς να μετατρέψει αυτή την τραγική και ιερή στιγμή σε οπαδική αντιπαράθεση. Ο σεβασμός στη μνήμη του και στον πόνο που νοιώθουν η σύζυγος, οι κόρες του, ο πατέρας του και οι υπόλοιποι κοντινοί του άνθρωποι, απαιτεί διακριτικότητα από τους "τηλεκαννίβαλους" των καναλιών και απόλυτη σιωπή από τους απλούς φιλάθλους που θα βρεθούν εκεί. Αν κάποιος σκέφτεται να πάει για να φωνάξει συνθήματα ή φοβάται ότι μπορεί να μπει στον πειρασμό να αποδοκιμάσει κάποιον "αντίπαλο", καλύτερα να μην πάει.
Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται αυτονόητα, αλλά τίποτε δεν μας καθησυχάζει όταν έχουμε να κάνουμε με την ανθρώπινη βλακεία. Ας μην το ζήσουμε κι αυτό...