Έχασε μόνος του, αλλά πρέπει να μείνει o Σκίμπε

Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, θεωρώ ότι η "τεσσάρα" στο "Μάξιμιρ" είναι... έργο Σκίμπε. Όχι ότι είμαστε καλύτεροι από τους Κροάτες και αξίζαμε να προκριθούμε. Αλλά το γεγονός ότι δεν υπερασπιστήκαμε ούτε καν τις όποιες πιθανότητες είχαμε ως αουτσάιντερ για μια θέση στο Μουντιάλ, είναι ευθύνη του Γερμανού προπονητή που εμφανίστηκε εντελώς αδιάβαστος και την πάτησε σαν πρωτάρης.

Η επιλογή του Μανιάτη ως δεξιού μπακ αποδείχθηκε σύντομο ανέκδοτο. Τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό είναι ζήτημα αν ο πρώην αρχηγός έπαιξε πέντε φορές ως δεξιός μπακ. Τον καθιέρωσε στον άξονα ο Βαλβέρδε κι από τότε σε εκείνα τα τετραγωνικά του γηπέδου βγάζει, αξιοπρεπώς, το ψωμί του πάνω στο χορτάρι. Αργός και βαρύς για τον συγκεκριμένο ρόλο, είναι να απορεί κανείς πως απόντος του Τοροσίδη, ο κόουτς δεν επέλεξε τον πιο άπειρο, αλλά σαφώς πιο αθλητικό και γρήγορο Ρέτσο.

Το ακόμη χειρότερο είναι ότι ξεκίνησε για πρώτη φορά με τρεις στην άμυνα, λες και ήταν φιλικό ματς προετοιμασίας, ενώ περίμενε από τον Μανιάτη να ανεβοκατεβαίνει στην πτέρυγα. Πού το είδε αυτό το όνειρο, είναι απορίας άγνωστο... Κατάλαβε το λάθος, το διόρθωσε στο ημίχρονο, αλλά το "τρίμπαλο" είχε γράψει...

Εντελώς λάθος ήταν και η απόφαση να φύγει από τον άξονα ο Ζέκα το μεγαλύτερο τρεχαντήρι αυτής της ομάδας. Έχεις απέναντί σου τον Μόντριτς και τον Ράκιτιτς. Το να βγάζεις τον Ζέκα από τον άξονα, να τον στέλνεις δεξιά και να αφήνεις εκεί τον Τζιόλη με τον Σάμαρη, ισοδυναμεί με απόπειρα αυτοκτονίας. Χάντρα στο κομπολόι τους που λέει και το τραγούδι. Αντίθετα, οι παίκτες του Ντάλιτς έπαιξαν με διπλομαρκαρίσματα στους πιο επικίνδυνους παίκτες μας, Φορτούνη και Μήτρογλου, με αποτέλεσμα να περιορίσουν σημαντικά τη δράση τους.

Γι' αυτό μας έπνιξαν από το πρώτο λεπτό, γι' αυτό μας οδήγησαν σε τόσα λάθη κι ας ήταν πολλά από αυτά ανόητα και καταστροφικά όπως του Καρνέζη και του Σταφυλίδη στο 1ο και 4ο γκολ, γι' αυτό δεχθήκαμε τρία στο ημίχρονο.

Αν μη τι άλλο, με πιο ορθολογικές επιλογές και λίγη τύχη, θα μπορούσαμε να έχουμε αποσπάσει ένα καλύτερο αποτέλεσμα έστω για να έχει ενδιαφέρον και η ρεβάνς της Κυριακής. Ο Σκίμπε, όμως, με τις ακαταλαβίστικες επιλογές του φρόντισε να διώξει την αγωνία και να στείλει τους Κροάτες στη Ρωσία μια ώρα αρχύτερα...

Δεν διαφωνώ με τις δηλώσεις του Σωκράτη Παπασταθόπουλου ότι η ευθύνη βαραίνει τους ποδοσφαιριστές που δεν προσέγγισαν σωστά το παιχνίδι κι έδωσαν δικαιώματα με την απόδοσή τους. Κάτι παραπάνω ξέρει ο σπουδαίος αυτός στόπερ που έπαιξε με ένα πόδι, στάθηκε στο ύψος του, ενώ πέτυχε παλικαρίσια και το μοναδικό γκολ της ομάδας μας.

Σε ένα παιχνίδι, όμως, που και η παραμικρή λεπτομέρεια παίζει ρόλο, πολλές δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Κι ας έλειπαν παίκτες σημαντικοί όπως ο Μανωλάς, ο "Τόρο", ο Μάνταλος κι ο πιτσιρικάς Δώνης που έδειξε ότι διαθέτει το "πακέτο" κι έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Με πιο λογικές επιλογές και πιο καλό διάβασμα, αν μη τι άλλο και οι παίκτες θα ακολουθούσαν καλύτερα το σχέδιο...

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ

Από 'κει και πέρα, ωστόσο, θεωρώ ότι ο Σκίμπε θα πρέπει να πάρει μία ακόμη ευκαιρία και να συνεχίσει στον πάγκο της Εθνικής. Γιατί; Επειδή, πολύ απλά, την ξανάκανε ομάδα. Με τα καλά της και τα άσχημά της, αλλά ομάδα. Της έδωσε ταυτότητα, αγωνιστικό πλάνο, κατάλαβε ότι έπρεπε να πατήσει στη συνταγή Ρεχάγκελ, αφού αυτός ήταν και είναι ο μόνος δρόμος...

Δεν έχει αυτή η Εθνική ομάδα τη δυνατότητα να παίξει κάτι άλλο, πέρα από σφιχτή και οργανωμένη άμυνα, καλό τρανζίσιον και αντεπιθέσεις. Δεν έχει ούτε το υλικό, ούτε την ικανότητα να παίξει πολύ πιο επιθετικά, να κυριαρχήσει απέναντι σε ομάδες επιπέδου Βελγίου, Κροατίας, ακόμη και Βοσνίας...

Τηρουμένων των αναλογιών, λοιπόν, ο Σκίμπε πέτυχε τουλάχιστον στα βασικά. Βελτίωση πρώτα απ' όλα την εικόνα στα αποδυτήρια και το κλίμα μεταξύ των διεθνών. Παρουσίασε ένα σύνολο με αρχή και τέλος που -αν μη τι άλλο- ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις, πήρε τη δεύτερη θέση στον όμιλο και πήγε στα μπαράζ, όπου ηττήθηκε από μια καλύτερη ομάδα. Το να περάσει, θα ήταν υπέρβαση. Το να αποκλειστεί, βέβαια, με κάτω τα χέρια από το πρώτο κιόλας ματς δεν το λες κι επιτυχία...

Αν τα βάλουμε όλα στη ζυγαριά, ωστόσο, ο Γερμανός κόουτς πέτυχε σε πιο πολλά απ' όσα απέτυχε. Κι επειδή έχει βάλει τις βάσεις στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, θα ήταν μεγαλύτερο ρίσκο να αντικατασταθεί και να το πάρουμε ξανά από το μηδέν, από το να συνεχίσει και να προσπαθήσει να παρουσιάσει κάτι ακόμη καλύτερο.

Σχετικά με την κυριακάτικη ρεβάνς του "Καραϊσκάκης", πάλι θα συμφωνήσω με τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο. "Θα παίξουμε σα να έχει έρθει 0-0 το πρώτο ματς και να παλεύουμε για την πρόκριση". Μακάρι να το δουν έτσι οι διεθνείς, μακάρι να το δει έτσι και ο κόσμος στην εξέδρα. Να φτάσουμε τουλάχιστον στο τέλος της διαδρομής με μια γλυκιά -τελευταία- ανάμνηση μιας αξιόλογης -συνολικά- προσπάθειας...