Νίκη με τέτοια απόδοση είναι νίκη τίτλου!

Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για το διπλό του Ολυμπιακού επί του Λεβαδειακού, τον Αφελάι που πρέπει να παίζει βασικός και τον Μίτσελ που ήταν σε φόρμα.

Νίκη με τέτοια απόδοση είναι νίκη τίτλου!

Όλα τα στραβά και τα ανάποδα του κόσμου έπρεπε να αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός στη Λιβαδειά. Πάνω απ’ όλους κι απ’ όλα, το δικό του… φάντασμα που εμφανίστηκε για μία ακόμη φορά κόντρα σε μία ομάδα που έπαιξε φουλ άμυνα από το 2ο λεπτό που σκόραρε μέχρι το φινάλε του αγώνα. Όταν, όμως, σε μια τέτοια κακή βραδιά και με τα λάθη να διαδέχονται το ένα το άλλο, υπάρχουν τα ψυχικά αποθέματα και το κουράγιο για να γυρίσει το παιχνίδι έστω και στις καθυστερήσεις, αυτό σημαίνει πως η καρδιά του πρωταθλητή συνεχίζει να χτυπά!

Μπάλα δεν έπαιξαν, πίσω στο σκορ έμειναν από τα αποδυτήρια, δεν τους έπιανε τίποτα για διάστημα μεγαλύτερο της μιας ώρας, αλλά πήραν τελικά το πολύτιμο τρίποντο. Κι αυτό συνέβη όχι λόγω τύχης, έστω κι αν είχε ρέντα ο Αφελάι στο γκολ της ισοφάρισης, αλλά γιατί κανείς δεν το έβαλε κάτω όταν τίποτα δεν πήγαινε καλά!

Το ότι έχει προβλήματα ο φετινός Ολυμπιακός για να κάμψει την αντίσταση των αντιπάλων του ιδιαίτερα στα παιχνίδια μακριά από το "Καραϊσκάκη" το γνωρίζαμε. Το ότι ο κορμός του είναι αργός και προβλέψιμος επίσης. Ο αγώνας της Λιβαδειάς, ωστόσο, ήταν ένα τεστ για γερά νεύρα, στο οποίο -αν μη τι άλλο- οι πρωταθλητές έβγαλαν ψυχή και χαρακτήρα. Κι όταν νικάς κόντρα σε Θεούς και δαίμονες αυτές οι νίκες μετράνε για… δύο. Γιατί και τους βαθμούς βάζεις στο σακούλι, αλλά και στους άλλους επίδοξους μνηστήρες στέλνεις μήνυμα ότι είσαι πολύ σκληρός για να πεθάνεις.

Η ομάδα του Μίτσελ πήρε το φιλί της ζωής από τον Αφελάι και τον Μήτρογλου, ωστόσο, χρειάστηκε ο Ισπανός να βγάλει λαγούς από το καπέλο για να γυρίσει ένα παιχνίδι που έμοιαζε χαμένο. Κατ’ αρχάς ο κόουτς χρειάστηκε να διορθώσει τα δικά του λάθη και στη συνέχεια να ρισκάρει για να φτάσει στη μεγάλη ανατροπή και στη δικαίωση. Δυσκολεύομαι να κατανοήσω για ποιο λόγο δεν ήταν ούτε αυτή τη φορά στην αρχική ενδεκάδα ο Αφελάι, ο οποίος έχει παίξει εκτός έδρας φέτος μόνο στο Περιστέρι. Θέμα κόπωσης δεν υφίσταται, καθώς ο Ολλανδός πέρασε ως αλλαγή και στην αναμέτρηση με τη Μάλμε, άρα είχε αρκετή βενζίνη στο ρεζερβουάρ για να είναι μέσα στις αρχικές επιλογές.

Ο κόουτς, όμως, επέλεξε να τον αφήσει ξανά στον πάγκο και χρησιμοποίησε τον Γιαννούλη πίσω από τον Μαζουάκου, τον οποίο φέτος είδαμε για πρώτη φορά σε ρόλο χαφ κι όχι μπακ. Ήταν ένα πείραμα που δεν βγήκε, αλλά διορθώθηκε γρήγορα από τη στιγμή που ο νεαρός Γάλλος επέστρεψε στη θέση του με το ξεκίνημα της επανάληψης για να περάσει στον αγώνα αρχικά ο Ντοσεβί, ο οποίος επίσης δημιούργησε πολλά ρήγματα από δεξιά και λίγο αργότερα ο Αφελάι...

Πολλά δεν είχε για μία ακόμη φορά ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι του. Οι παίκτες του δεν είχαν ρυθμό, δεν είχαν καλές συνεργασίες, δεν γύρισαν σωστά τη μπάλα στο τερέν, δεν είχαν καθαρό μυαλό κόντρα σε ένα σύνολο που έπαιζε στο μισό γήπεδο και οι παίκτες του έβγαιναν δύο και τρεις στη μπάλα σε κάθε μονομαχία. Αυτή τη συνταγή, άλλωστε, ακολούθησαν κι όλες οι άλλες ομάδες που πήραν βαθμούς από τους πρωταθλητές. Άρα ο Παντελίδης δεν ανακάλυψε την Αμερική.

Το στοιχείο που είχε ο Ολυμπιακός, όμως, σε αντίθεση με τα προηγούμενα ματς που δεν κατάφερε να κερδίσει, ήταν η ψυχή, το πάθος και η ατελείωτη προσπάθεια. Δεν συμβιβάστηκαν με την ήττα, ούτε με την ισοπαλία και τελικά νίκησαν! Οι περισσότεροι απ’ όσους αγωνίστηκαν ούτε soft εμφανίστηκαν στο τερέν, ούτε λύγισαν από το δυνατό παιχνίδι των γηπεδούχων και τα δικά τους λάθη, τα οποία σε αρκετές περιπτώσεις ήταν αβίαστα, καθώς είχε χαθεί η ηρεμία. Πάλεψαν με ό,τι είχαν και δεν είχαν, δεν το έβαλαν κάτω ακόμη κι όταν όλα έδειχναν να χάνονται και στο τέλος δικαιώθηκαν πανηγυρικά. Αντέδρασαν δηλαδή ως μεγάλη ομάδα, η οποία μάχεται και ξέρει να νικά ακόμη κι όταν η απόδοσή της δεν είναι η ανάλογη.

Αυτή τη φορά και ο Μίτσελ ήταν σε φόρμα. Για να το θέσω πιο σωστά έπαιξε καλή μπάλα από τον πάγκο. Δεν περίμενε στωικά την εξέλιξη του παιχνιδιού. Ανακάτεψε την τράπουλα με τις αλλαγές, μέχρι και το σύστημα άλλαξε σε 3-5-2 λίγο πριν το φινάλε. Και οδήγησε την ομάδα του στη νίκη με τριάδα άμυνας τους Ομάρ, Μποτία, Μαζουάκου, τον Σιόβα κόφτη και όλους τους υπόλοιπους μπροστά, με Μήτρογλου, Μπενίτες στην αιχμή του δόρατος!

Όσο για τον Μήτρογλου, η στήριξη από την τεχνική ηγεσία και τους συμπαίκτες του αρχίζει να αποδίδει καρπούς. Ο "πιστολέρο" σκόραρε το νικητήριο γκολ σε δεύτερο στη σειρά παιχνίδι (σε αυτό το διάστημα είχε κι άλλο επιθετικό δίπλα του και ίσως αυτό να μην είναι τυχαίο τελικά), ενώ δείχνει σταδιακά να αποκαθιστά την επαφή του με τα αντίπαλα δίχτυα. Μπορεί να έχει ακόμη δρόμο μπροστά του, ωστόσο, όπως και με τη Μάλμε, πάλεψε, βγήκε από την περιοχή, μπήκε σε μονομαχίες, έδωσε στήριγμα στους συμπαίκτες του και τελικά βρέθηκε εκεί που έπρεπε για να γράψει το 1-2 και να αποδράσει μαζί με την ομάδα του από ένα ακόμη… μπλόκο.

Ο Αφελάι έδωσε πνοή από αριστερά, ενώ από τα δικά του πόδια προήλθαν και τα δύο γκολ, ενώ και ο Ντοσεβί από δεξιά έδωσε πνοή και ταχύτητα, έστω κι αν είναι… τσακωμένος με το σκοράρισμα. Ο Τσόρι με τον Κασάμι χωρίς να εντυπωσιάσουν δεν δίστασαν να πάρουν πρωτοβουλίες, να βάλουν τα πόδια τους στη φωτιά, ενώ πάνω απ’ όλα κατάφεραν να μη λυγίσουν στο διάστημα που δεν τους έπιανε τίποτα. Κι αυτό λέει πολλά.

Η νίκη κόντρα στη Λεβαδειακό αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία για έναν ακόμη λόγο. Αν ο Ολυμπιακός έκανε νέα γκέλα στο πρωτάθλημα, την τρίτη διαδοχικά μετά από τις δύο στο "Καραϊσκάκη" κόντρα σε ΠΑΟΚ και Γιάννενα, τότε ο τίτλος μάλλον θα έκανε φτερά από τώρα. Από τη στιγμή, όμως, που οι "ερυθρόλευκοι" βρήκαν τον τρόπο να νικήσουν έστω και με αυτή την απόδοση και να επιστρέψουν στον… παράδεισο από την κόλαση του 1-0, έχουν κάθε λόγο να προσδοκούν σε μια ακόμη καλύτερη συνέχεια.

Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει μετά και από αυτή την αναμέτρηση να έγινε ξεκάθαρα κατανοητό σε όλους, πως αν θέλουν να πανηγυρίσουν κι αυτό το πρωτάθλημα θα πρέπει να ματώνουν σε κάθε παιχνίδι! Πλέον ο πρώτος γύρος πλησιάζει προς το τέλος του, έχουν αντιμετωπίσει σχεδόν όλους τους αντιπάλους και καταλαβαίνουν πως χωρίς ιδρώτα, διαρκή προσπάθεια και χωρίς να δίνουν το 100% σε κάθε ματς, θα χαθούν κι άλλοι πολύτιμοι βαθμοί στη συνέχεια. Επειδή, όμως, αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες, εκείνος που στο τέλος θα κόψει το νήμα θα είναι αυτός που θα το θέλει πιο πολύ και θα παλέψει περισσότερο για να το κατακτήσει. Αν το καταλάβουν και το υποστηρίξουν, θα φτάσουν στο μεγάλο στόχο. Αν όχι, τίποτα επί της ουσίας δεν θα αλλάξει, έστω κι αν υπάρξει σημαντική μεταγραφική ενίσχυση τον Γενάρη.

Καμία ομάδα στον κόσμο, άλλωστε, δεν άλλαξε τη μισή της ενδεκάδα στα μισά της χρονιάς. Άρα το βάρος θα συνεχίσει να πέφτει κυρίως σε όσους βρίσκονται στο ρόστερ από το ξεκίνημα της σεζόν, έστω κι αν έρθουν άλλοι δύο-τρεις για να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη…

News 24/7

24MEDIA NETWORK