Ο Σάντος δίδαξε τακτική και οι Έλληνες ψυχή!

Τα θεμέλια είχαν μπει από τον αγώνα κόντρα στην Ιαπωνία. Εκεί οι διεθνείς μας έδειξαν πως τίποτα δεν είναι αδύνατο και πως όλα τα μπορούν. Σε έναν αγώνα που όλα πήγαν στραβά, όρθωσαν ανάστημα, έδειξαν χαρακτήρα, ακόμη και μετά την αποβολή του Κατσουράνη κι βροντοφώναξαν πως είναι πολύ σκληροί για να πεθάνουν.

Πριν λίγες ώρες, απέδειξαν για μία ακόμη φορά πως το έπος του 2004 δεν συνέβη επειδή όπως κάποιοι λένε απλοϊκά «κοιμήθηκε ο Θεός», αλλά επειδή αυτή η ράτσα, αυτοί οι παίκτες, αυτή η ομάδα, έχει ψυχή από ατσάλι! Όσο κι αν είναι δεδομένο πως μπάλα δεν παίζεις μόνο με τη θέληση και το πάθος, είναι εξίσου, βέβαιο, πως αν αυτό που θέλεις δεν το κυνηγάς με λύσσα, πολύ απλά, δεν θα το πετύχεις!

Μαέστρος Σάντος

Ο νέος θρίαμβος της Εθνικής μας ομάδας, μπορεί να ολοκληρώθηκε από τα πόδια του Σαμαρά και του Μανιάτη, ξεκίνησε, ωστόσο, από τον πανούργο Φερνάντο Σάντος. Εκείνον που κατάλαβε έγκαιρα ότι η Ελλάδα δεν θα έχει καμία τύχη, επιμένοντας στο «τσούκου-τσούκου» και τη μαζική άμυνα του παρελθόντος.

Μπορεί ο Πορτογάλος να ανοίγει πανιά για άλλες Πολιτείες, ωστόσο, ανακάλυψε (ξανά) τη φόρμουλα της επιτυχίας. Συνειδητοποίησε έγκαιρα ότι οι παίκτες του για να αιφνιδιάσουν ξανά τους αντιπάλους τους, θα πρέπει να βρουν τρόπους να βγουν μπροστά. Και η ενδεκάδα που παρέταξε κόντρα στην παρέα του Ντρογκμπά και του Τούρε ήταν έξυπνη, λειτουργική, αποτελεσματική.

Έχοντας τον «γερόλυκο» Καραγκούνη στον άξονα να ελέγχει το ρυθμό, μπροστά από τον ανεξάντλητο και «καμικάζι» Μανιάτη, να κατεβάσει και να ανεβάζει στροφές ανάλογα με τις απαιτήσεις του αγώνα και μια γρήγορη και κοντρολαρισμένη τριπλέτα μπροστά, κατάφερε όχι απλά να «φρενάρει» τις κατά μέτωπο επελάσεις των Ιβοριανών, αλλά να τους ανακατέψει στην κόντρα.

Η αναγκαστική αλλαγή του Κονέ σε συνδυασμό με την ευφυή απόφαση για είσοδο του Σάμαρη στον αγώνα, επέτρεψε στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και να αποκτήσει την επιπλέον πάσα στον άξονα, αλλά και τον έξτρα παίκτη στην επίθεση, αυτόν που θα έρθει από πίσω για να κόψει και να ράψει, όπως έκανε ιδανικά ο –έτοιμος από καιρό- Ανδρέας στη φάση του 0-1.

Για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό είδαμε την Εθνική μας να επιχειρεί σουτ από μακρινή απόσταση, αλλά και τους δύο ακραίους μπακ Τοροσίδη και Χολέμπας να παίζουν ιδανικά το overlar, με Σαλπιγγίδη-Χριστοδουλόπουλο αντίστοιχα και να δημιουργούν ρήγματα από τα άκρα την ώρα που οι αντίπαλό τους ήταν οργανωμένοι αμυντικά σε σετ παιχνίδι, έχοντας φορτώσει τον άξονα.

Κάποιος… Λαμουσί!

Το στοιχείο, ωστόσο, που έδωσε εν τέλει την ιστορική πρόκριση στην Ελλάδα το βρίσκουμε στην εισαγωγή του κειμένου. Στα τελευταία λεπτά που η μπάλα έκαιγε, μίλησε ξανά η ελληνική ψυχή. Δεν το έβαλαν κάτω μετά από το γκολ της ισοφάρισης, δεν πτοήθηκε κανείς και πατώντας πολύ γερά στα πόδια τους έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για το δεύτερο γκολ. Ο έξαλλος πανηγυρισμός κάποιου… Λαμουσί στον πάγκο της Ακτής στο 1-1 ήταν ενδεικτικός για να καταλάβουμε όλοι ότι του είχαν φτάσει τα… κακά στην κάλτσα!

Για το νικητήριο γκολ, χρειάστηκε να συνωμοτήσει η… φύση, ώστε να επιβεβαιωθεί για μία ακόμη φορά ο Πάουλο Κοέλο, αυτή τη φορά στην πατρίδα του, τη Βραζιλία. Το ήθελαν τόσο πολύ που δεν υπήρχε καμία περίπτωση ο διαιτητής από το Εκουαδόρ να μη δείξει την άσπρη βούλα στο «γκρέμισμα» του Σαμαρά δευτερόλεπτα πριν από το τέλος των καθυστερήσεων.

Και η μοίρα το θέλησε έτσι ώστε ο παίκτης που ίσως είχε φανεί λιγότερο απ’ όλους τους άλλους στη διάρκεια του αγώνα, να έχει και τα άντερα και τα ατσάλινα νεύρα όχι απλά να πάρει την ευθύνη, αλλά να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα σε ένα χρονικό σημείο που έσπαγαν καρδιές.

Είμαι, βέβαιος, ότι οι μισοί από εμάς δεν είχαμε το κουράγιο να δούμε live την εκτέλεση και κλείσαμε αυθόρμητα τα μάτια για να τα ανοίξουμε ξανά στα αναφιλητά του Αλέξη Σπυρόπουλου. Ήταν μια πρόκριση πέρα για πέρα δίκαιη για μια Ελλάδα που έδειξε από το πρώτο λεπτό πως το θέλει περισσότερο κι αν η τύχη δεν μας είχε γυρίσει την πλάτη στα… ατελείωτα δοκάρια, ο αγώνας θα είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα.

Όσο για τη συνέχεια, με τη φόρα που έχουμε πάρει, ούτε ο Τζόελ Κάμπελ δεν μπορεί να μας σταματήσει κι ας είναι απασφαλισμένος ο πιτσιρικάς από το ξεκίνημα του Μουντιάλ. Η βενζίνη της Κόστα Ρίκα κάπου εδώ τελειώνει μαζί με την εντυπωσιακή εκκίνηση απέναντι σε μια Ελλάδα που και ξέρει και μπορεί, αρκεί να το πιστέψει ξανά.

Υ.Γ.: Η φανέλα της Εθνικής, αυτή τη φορά, βγήκε από το συρτάρι στο 89’. Αυτόπτες μάρτυρές οι κολλητοί μου, ο Μάρκος και ο Γιώργος που βλέπαμε μαζί τον αγώνα και σηκώσαμε τη γειτονιά στο πόδι πέντε λεπτά αργότερα. Αυτή η Εθνική θα μας κάνει προληπτικούς και θα μας γεμίσει γούρια μέχρι το φινάλε αυτής της ονειρεμένης διαδρομής, αλλά χαλάλι. «Ο παίκτης… οργώνει» που φώναζε εκστασιασμένος και ο μικρός Γιωργάκης. Τους τρελάναμε πάλι και θα τους ξανατρελάνουμε! Ελλαδάρα και τα μυαλά στο μπλέντερ!

Υ.Γ.2: Με αντικειμενικά κριτήρια το δίδυμο Μανωλά-Παπασταθόπουλου στο κέντρο της άμυνας θα το ζήλευαν οι περισσότερες για να μην πω όλες οι ομάδες που συμμετέχουν στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι Διόσκουροι έδωσαν πάλι ρεσιτάλ και δεν ήταν οι μόνοι. Σε αυτό το ματς δεν έπαιξαν ούτε 11, ούτε 14, αλλά 23 και ο Σάντος 24! Το ίδιο θα γίνει και το βράδυ της Κυριακής. Να είστε σίγουροι.

Υ.Γ.3: Ναι, νιώθω οπαδός στα ματς της Εθνικής και ελπίζω να μη με παρεξηγήσετε…