Δεν πετάς 6 ευρωπαϊκά στην μπαγκαζιέρα ενός πούλμαν

Είναι ένα τραγούδι που ο Καρράς δεν ερμηνεύει ποτέ στις εμφανίσεις του. "Δημήτρη, χάνομαι". Γνωστό για όσους γουστάρουν τον Μακεδόνα τραγουδιστή, γνωστή και η ιστορία πίσω από αυτό.

Ταιριάζει γάντι στην περίπτωση. Ίσως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να το ακούει από το βράδυ της Τρίτης όταν ολοκληρώθηκε ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού από το Φάιναλ Φορ. Ίσως να το άκουγε και την ώρα που πήρε την περίφημη απόφαση να γυρίσει η αποστολή οδικώς από την Κωνσταντινούπολη. Για τιμωρία. Για να... μαλώσει την ομάδα για το βαρύ 3-0.

Για να το πάμε επί προσωπικού, έχω γράψει πολλές φορές πως στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό χρειάζεται ένας "φωνακλάς". Από αυτούς που μπαίνουν στα αποδυτήρια και στις δύσκολες στιγμές τρίζουν οι τοίχοι. Έχω φέρει ως -ακραίο- παράδειγμα τον Γιάννη Καλιτζάκη, όπως ακραία είναι όσα έχει πει κατά καιρούς ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του τριφυλλιού. Για ξύλο στους παίκτες και διάφορα άλλα ολίγον καλτ. Ή trash. Ή γραφικά.

Πάντα, όμως, υπάρχει μία λεπτή γραμμή γελοιοποίησης. Υπάρχει, ας πούμε, η λύση να πας και να στολίσεις με "γαλλικά" τους παίκτες στην προπόνηση, μακριά από τις κάμερες, να τους βάλεις ένα γερό πρόστιμο, να βάλεις κάποιους από αυτούς στο "ψυγείο".

Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις αν θες να επιβληθείς και να τιμωρήσεις, πάνω στον εκνευρισμό σου, την ομάδα, κάνεις κάτι που θα πονέσει στην τσέπη. Και όχι... στα πόδια. Γιατί αν είσαι 2.04 και ταξιδεύεις 11 ώρες με το πούλμαν, ε όπως και να το κάνουμε, θα πονέσεις στα πόδια σου.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλο ς είναι άνθρωπος των αποφάσεων της στιγμής. Δεν εμφανίστηκε τώρα στην επικαιρότητα για να μας κάνουν εντύπωση οι όποιες αποφάσεις του. Πολλές φορές είναι άνθρωπος των άκρων. Πολλές φορές ξεπερνά αυτή τη λεπτή γραμμή.

Την Τετάρτη την ξεπέρασε. Άφησε μία ομάδα έρμαιο στη γελοιοποίηση και την καυλάντα των social media. Άφησε μία ομάδα απροστάτευτη. Στο μυαλό του είχε πως θα τη ρίξει στο λάκκο των λεόντων, αλλά τελικά το μόνο που κατάφερε είναι να δημιουργήσει ένα... επιθεωρησιακό νούμερο. .

Έξι ευρωπαϊκά είναι αυτά. Έξι. Έξι μέσα σε μια 15 χρόνια. Αυτά, λοιπόν, δεν τα στριμώχνεις στην μπαγκαζιέρα ενός πούλμαν. Δεν πετάς την ιστορία σου σαν τα τάπερ της μάνας στα ΚΤΕΛ.

ΒΑΡΥ ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ

Προφανώς και το 0-6 σε πλέι οφ είναι βαρύ. Βαρύ γιατί είναι βαριά η ιστορία του Παναθηναϊκού. Όταν έχεις κτίσει μια αυτοκρατορία στο μπάσκετ και γεμίζεις με υπερηφάνεια τον κόσμο σου που τον έμαθες να μη συνηθίζει στην αποτυχία, τότε ναι είναι βαρύ το 0-6. Είναι βαρύ να μένεις εκτός Φάιναλ Φορ από τη Μπασκόνια και να μην κάνεις ούτε μία νίκη -έχοντας το πλεονέκτημα έδρας- κόντρα στη Φενέρ. Είπαμε, είναι βαρύ κι ασήκωτο. Έξι ευρωπαϊκά είναι αυτά.

Σε τούτες, όμως, τις περιπτώσεις σημαίνει πως κάτι έχεις κάνει λάθος. Κάτι δεν πάει καλά. Δεν γίνεται να φταίνε πάντα οι άλλοι. Δεν μπορεί να φταίει πάντα το αυτοκίνητο και να μη φταίει ο οδηγός. Φταις κι εσύ.

Θέλετε η πίεση για το έβδομο αστέρι; Η ψύχωση; Αυτή η τρέλα του να βλέπεις τον Ολυμπιακό να έχει σηκώσει 2 ευρωπαϊκά τα τελευταία χρόνια και εσύ να μη μπορείς να περάσεις σε Φάιναλ Φορ; Οκ, δεκτό. Είπαμε, ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιος σύλλογος και από πίσω υπάρχει μία τεράστια ιστορία που δημιούργησαν μετά κόπων και βασάνων οι Γιαννακόπουλοι.

Άρα τι; Τα πετάς όλα στα σκουπίδια; Γκρεμίζεις και χτίζεις από την αρχή; Δημιουργείς εσωστρέφεια και γιγαντώνεις την ψύχωση; Τι κάνεις; Γιατί αν το πάμε στα καψώνια, υπάρχουν πολλά. Να βάλεις, για παράδειγμα, τον Καλάθη να διαβάζει τα social media στις κατά καιρούς εμφανίσεις του. Να βάλεις τον Μπουρούση να βλέπει σε video τον περσινό Μπουρούση. Αυτόν της Μπασκόνια. Να βάλεις τον Πασκουάλ να γράψει 100 φορές για τιμωρία "να μάθω να χρησιμοποιώ τα 100 συστήματα που έχω φτιάξει".

Υπάρχει και μια άλλη "τιμωρία". Για τον ίδιο τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Να κλειστεί στο γραφείο του, να πάρει δύο βαθιές ανάσες, να ανάψει ένα τσιγάρο και να βάλει στο youtube αγώνες από τη "χρυσή" εποχή του Παναθηναϊκού. Και εκεί πάνω που θα ανέβει ψυχολογικά βλέποντας το δημιούργημα της οικογενείας, να πάρει τις σωστές αποφάσεις για να επιστρέψει το τριφύλλι στην κορυφή της Ευρώπης. Πάνω στο παρελθόν να χτίσει το μέλλον του.

ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Το αστείο ξέρετε ποιο είναι; Όλοι λένε και γράφουν για τον Ομπράντοβιτς. Εφυγε και διαλύθηκε η ομάδα μπάσκετ. Έτσι διαλαλούν. Αλήθεια, από πού βγαίνει αυτό το συμπέρασμα; Πως πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων η προσπάθεια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να κρατήσει όρθιο τον σύλλογο;

Τον κράτησε. Όρθιο. Πρωτάθλημα πήρε την επόμενη χρονιά χωρίς τον Ζοτς. Και ξαναπήρε πρωτάθλημα. Και κύπελλα. Και κάθε χρόνο κλείνει τη σεζόν με μία κούπα. Πως, λοιπόν, μπορεί να πει κάποιος πως διαλύθηκε ο Παναθηναϊκός; Επειδή πήρε ο Ολυμπιακός δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα; Ε και; Κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό. Χάθηκε ο κόσμος; Καταστράφηκε; Δεν υπάρχει αύριο; Πως μπορείς να δημιουργείς πρόβλημα χωρίς να υπάρχει;

Είπαμε, ψύχωση. Το είχε πει το 2003 ο Κάτανετς και τον έφαγε ο Κόκκαλης σε μια νύχτα. Ψύχωση για το ευρωπαϊκό. Το έβδομο αστέρι. Αυτό θολώνει το μυαλό, αυτό σε κάνει να παίρνεις αποφάσεις σαν κι αυτή του πούλμαν. Η έλλειψη έγινε πίεση και η πίεση ψύχωση.

Όταν, λοιπόν, μπει στην κουβέντα και η λέξη "υπομονή" τότε, ίσως, τα πράγματα διαφοροποιηθούν. Τότε, ίσως, το παρελθόν να γίνει οδηγός για το μέλλον. Τότε, ίσως, καταλάβει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πως οι ομάδες χτίζονται σιγά-σιγά. Σαν ένα 11ωρο ταξίδι από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα...