Εύχομαι να ασχοληθούμε μόνο με το μπάσκετ

Οι τελικοί της Α1 μπάσκετ τα τελευταία χρόνια έχουν προδιαγεγραμμένο σενάριο. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός για ακόμη μία σεζόν θα διεκδικήσουν τον τίτλο του πρωταθλητή και με τη σειρά να ανοίγει απόψε στο ΣΕΦ, εύχομαι και ελπίζω σε κάποια πράγματα:

1. Δεν θέλω να δω πανό για καρκίνους και ψόφους. Δεν θέλω να ακούσω χυδαία συνθήματα για οικογένειες, μανάδες και παιδιά.

2. Δεν θέλω να δω ανακοινώσεις για τη διαιτησία, ενστάσεις και όλα όσα είθισται να ακολουθούν τα ντέρμπι "αιωνίων".

3. Δεν θέλω να δω εμπρηστικές δηλώσεις που μόνο κακό κάνουν στο άθλημα και δίνουν πάτημα στους ανεγκέφαλους να "κλέψουν" από τη δόξα των παικτών.

4. Θέλω να δω όμορφο μπάσκετ από παίκτες που παίζουν σε δύο από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Παίκτες με εμπειρίες, μεγάλες παραστάσεις και αθλητικό πολιτισμό.

5. Θέλω μετά το τέλος κάθε τελικού να ασχολούμαστε μόνο με το αγωνιστικό κομμάτι. Χίλιες φορές να διαβάζουμε μπασκετικές αναλύσεις παρά ανακοινώσεις, non paper και να ψάχνουμε τι ισχύει με ενδεχόμενες τιμωρίες.

Ξέρω ότι τα παραπάνω δύσκολα θα τα δω. Οσο αισιόδοξος κι αν θες να είσαι, στους ελληνικούς τελικούς συνήθως νικούν οι λίγοι, αυτοί που δεν γουστάρουν το άθλημα, δεν ξέρουν να χάνουν και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να καταστρέψουν τον αντίπαλο, άλλο τελικά καταστρέφουν την ίδια τους την ομάδα. Σήμερα, λοιπόν, ξεκινούν οι τελικοί στο μπάσκετ. Σε μια χώρα που το συγκεκριμένο σπορ πρωταγωνιστεί σε επιτυχίες και χαρές. Σε μια χώρα που το μπάσκετ είναι στην κορυφή της Ευρώπης. Σε μια χώρα που της αρέσει να φωνάζει δυνατά για το προϊόν της, αλλά οι αντίπαλοι συνεχίζουν να καγχάζουν για αυτά που βλέπουν.

Δεν ξέρω αν στο τέλος της σειράς θα έχουμε δει μόνο μπάσκετ. Το σίγουρο είναι ότι και οι εφετινοί τελικοί θα έχουν δημιουργήσει ιστορίες για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Θα γεμίσουν τις λευκές σελίδες του αθλήματος από περιστατικά, πρωταγωνιστές, νίκες και θριάμβους. Εύχομαι μόνο στο τελευταίο κεφάλαιο να μη δούμε πάλι κροκοδείλια δάκρυα. Να μη κλαίμε σαν την Βλαχοπούλου πάνω από τον θείο στην Ελληνίδα στο χαρέμι...

ΥΓ: Για το τέλος άφησα τους... δικούς μου. Τους συναδέλφους που θέλοντας να κερδίσουν την εύνοια των αναγνωστών (και κάποιοι των κάφρων), θα φωνάξουν, θα ουρλιάξουν, θα κάνουν επίδειξη... ήθους. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, λέει ο θυμόσοφος λαός. Ιδού, λοιπόν, η ευκαιρία για κάτι το διαφορετικό στην παράνοια του ελληνικού αθλητισμού. Ιδού η ευκαιρία οι καλοί να κερδίσουν τους κακούς. Είπα και αλλάζω πλευρό στο κρεβάτι...

Διαβάστε ακόμα:

Δημήτρης Καρύδας: Μια νίκη (δεν) κάνει τη διαφορά