Η μεγάλη ευκαιρία, το πέναλτι κι ο Ζαμάνης

Τα γράφω τώρα, πριν αρχίσουν τα δύσκολα και πριν ολοκληρωθεί η χρονιά. Προτού γίνουν οι ημιτελικοί, προτού καν γίνουν τα πλέι οφ. Χωρίς να ξέρουμε που θα οδηγήσουν αυτά και τι θα έχει κερδίσει στο τέλος της χρονιάς ο Παναθηναϊκός.

Το καλοκαίρι του 2017 οι "πράσινοι" έχουν μία χρυσή ευκαιρία να κάνουν restart. Οπως το 2013. Με καλύτερες προϋποθέσεις, τουλάχιστον βάσει των όσων έχουμε δει μέχρι τώρα. Ηδη πολλοί έχουν αρχίσει να συγκρίνουν το δίδυμο Ουζουνίδη-Λυμπερόπουλου με αυτό των Αναστασίου-Νταμπίζα. Σωστό. Υπάρχουν πολλά κοινά, αλλά υπάρχουν και τα παθήματα που πρέπει να γίνουν μαθήματα.

ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΜΠΟΥΣΟΥΛΑ, ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ

Το καλοκαίρι του 2013 ο Παναθηναϊκός άφησε πίσω του ό,τι είχε γίνει μέχρι εκείνο το σημείο και οι άνθρωποί του αποφάσισαν να σχεδιάσουν πάνω σε μια λευκή κόλλα χαρτί. Θυμάστε, πολλοί κυριεύτηκαν από φόβο ότι πιθανότατα οι "πράσινοι" θα ακολουθήσουν το δρόμο του υποβιβασμού, έχοντας ως φρέσκο παράδειγμα αυτό της ΑΕΚ.

Αναστασίου και Νταμπίζας, μαζί με τον Γιάννη Αλαφούζο, έχτισαν μία ομάδα που ξεχώρισε για την αξιοπρέπειά της. Εθεσαν ένα πενταετές πλάνο, έβαλαν τα λιθαράκια για να χτίσουν κάτι καλό και μετά από χρόνια ο σύλλογος έβγαζε προς τα έξω υγεία. Η κατάκτηση του κυπέλλου εκείνη τη χρονιά ήρθε ως επιβράβευση των προσπαθειών και κανονικά θα έπρεπε να αποτελέσει ώθηση για τη συνέχεια.

Κάπου εκεί χάθηκε η μπάλα. Τα ξέρετε. Τα έχει πει και ο Νταμπίζας στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στον Γιάννη Σερέτη για το Sport24. Άλλαξαν οι στόχοι, ξάφνουν ανέβηκε ο πήχης, έγιναν λάθη, το πλάνο κατέληξε στο ράφι και ο Παναθηναϊκός έβγαλε τα μάτια του. Τέσσερα χρόνια μετά του παρουσιάζεται ξανά η ευκαιρία να κάνει ένα νέο restart.

Προπονητή έχει. Τεχνικό διευθυντή έχει. Αφεντικό έχει. Κόσμο έχει. Τον μπούσουλα τον έχει. Μάλιστα, σε αυτά προσθέστε και τη σοβαρότητα που έχει, τουλάχιστον με αυτά που έχει δείξει μέχρι τώρα. Και δένει το γλυκό.

Μία σωστή οικονομική διαχείριση χρειάζεται, σωστό πλάνο στις μεταγραφές, υπέρβαση μόνο αν χρειαστεί και βγαίνει οικονομικά και πάνω απ' όλα χρειάζεται να αφήσουν Ουζουνίδη-Λυμπερόπουλο να κάνουν τη δουλειά τους. Οπως τώρα.

Εχετε δει πουθενά τον Αλαφούζο; Τον βλέπετε να προσπαθεί να "κλέψει" την παράσταση; Στη γωνία κάθεται και αφήνει αυτούς που ξέρουν να εργαστούν για να σχεδιάσουν τον Παναθηναϊκό της νέας σεζόν (και γιατί όχι των επόμενων χρόνων). Τα πράγματα πάνε ρολόι σε αυτό. Οσον αφορά, δηλαδή, στη λειτουργία. Τον Παναθηναϊκό τον διέπει μία σοβαρότητα και μία διάθεση να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος.

ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΕΙ ΣΕ ΛΕΥΚΗ ΚΟΛΛΑ

Μετά από καιρό απέκτησε αγωνιστική ταυτότητα, βγάζει αυτοπεποίθηση στο γήπεδο και έχει έναν άνθρωπο στον πάγκο που δουλεύει πριν, αλλά και κατά τη διάρκεια των αγώνων. Παίκτες δεν έχει για να βγάλει τη χρονιά με φρεσκάρα -ειδικά τώρα που έρχονται τα πολύ δύσκολα- αλλά το καλοκαίρι αυτό μπορεί να διορθωθεί. Υπάρχει ο κορμός, μια χαρά είναι και με κάποιες προσθήκες μπορεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Άρα τι; Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κριθεί το καλοκαίρι βάσει αυτών που θα πετύχουν οι "πράσινοι" στο τέλος της σεζόν. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σχεδιαστεί η επόμενη μέρα με γνώμονα την κατάκτηση του κυπέλλου ή τη θέση που θα τερματίσει η ομάδα στα πλέι οφ. Ολα πρέπει να σχεδιαστούν σε μια λευκή κόλλα χαρτί. Σαν να ξεκινάνε τα πάντα από την αρχή. Οπως το 2013. Με ηρεμία, σύνεση, προγραμματισμό και φυσικά πάντα με τις δυνατότητες (οικονομικές) του συλλόγου.

Το προσεχές καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός έχει μία μοναδική ευκαιρία να χτίσει κάτι πραγματικά καλό. Σε στέρεες βάσεις, χωρίς πίεση και χωρίς την αγχόνη πάνω από το κεφάλι του. Ο κόσμος θα είναι δίπλα σε αυτή την προσπάθεια. Το δείχνει τώρα που οι "πράσινοι" ρολάρουν και παίρνουν αποτελέσματα, τώρα που βρήκαν τον αγωνιστικό τους δρόμο και δείχνουν πως έχουν την ικανότητα για κάτι καλό.

ΕΡΓΟ ΟΥΖΟΥΝΙΔΗ

Ο Ουζουνίδης ξέρει από προσπάθειες και υπομονές. Γνωρίζει από πλάνα, αρκεί να τηρηθούν. Στον Πανιώνιο έχτισε αυτό που βλέπουμε και θαυμάζουμε εφέτος. Ένα συμπαγές σύνολο που έμαθε να βλέπει κάθε παιχνίδι ξεχωριστά χωρίς να κοιτάζει το ταβάνι του. Πάει και όπου τον πάει.

Αυτές οι δύο ομάδες του Ουζουνίδη βρέθηκαν αντιμέτωπες το απόγευμα της Πέμπτης στη Λεωφόρο. Και είδαμε πόσο δυσκολοκατάβλητες είναι. Ο Πανιώνιος ήταν, ο Παναθηναϊκός έγινε. Και τα δύο είναι έργο Ουζουνίδη. Και αυτό λέει πολλά.

ΤΟ ΠΕΝΑΛΤΙ ΤΟΥ ΛΕΤΟ ΚΑΙ Ο ΖΑΜΑΝΗΣ

Για επιμύθιο (και είμαι σίγουρος πως αυτό θα κρατήσετε από όλα όσα διαβάσατε μέχρι εδώ) κάτι για το πέναλτι του Λέτο. Το παίρνει ο Αργεντινός αν και θα μπορούσε να τελειώσει τη φάση. Αυτό μπορεί να το διορθώσει ο Ουζουνίδης. Αυτό που δεν διορθώνεται με τίποτα είναι η γενικότερη διαιτητολαγνεία. Όλοι στέκονται σε αυτό, όλοι ξέχασαν αυτό που δεν πήρε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο. Για την καφενειακή κουβέντα, είναι ένα παράδειγμα για το αν ένας διαιτητής μπαίνει στο ματς για να ευνοήσει μία ομάδα. Και στην τελική, για να χαριτολογήσουμε και λίγο, ο Λέτο πέφτει, ο διαιτητής γιατί το δίνει;

ΥΓ: Αξιος συγχαρητηρίων ο Πανιώνιος. Ομάδα με τα όλα της την εφετινή σεζόν και μπράβο και μαγκιά του. Μικρότητες, όμως, σαν κι αυτές που σχολιάστηκαν στη Λεωφόρο δεν του αρμόζουν. Για έναν και μοναδικό λόγο: πολλοί θα μείνουν σε αυτές αντί να θυμούνται πως ό,τι έχει καταφέρει εφέτος τούτη η ομάδα είναι και θα είναι σημείο αναφοράς. Άρα κ.Ζαμάνη την επόμενη φορά που θέλετε να αγνοήσετε κάποιον γυρνώντας του επιδεικτικά την πλάτη, φτάνει ο βαθμολογικός πίνακας. Εκεί δείχνεις την ανωτερότητά σου. Όλα τα άλλα είναι για τον... Χανταμπάκη.