Κωλόπαιδα, κουβαλάτε και σπαθιά, ε;

Αν κάτι έχω βαρεθεί -για να μη γράψω σιχαθεί- στο ελληνικό ποδόσφαιρο -βάλτε τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα, αν σας κάνει- είναι η δηθενιά. Αυτή η ρημάδα η δηθενιά για την εύκολη συγκίνηση, ή ακόμα και την εύκολη χαρά. Βίκυ Χατζηβασιλείου, το λένε οι τηλεοπτικοί.

Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, πήρε το κύπελλο. Και μπράβο και μαγκιά του που έχει και η Lady D. Και να η συγκίνηση και να οι αφιερώσεις στο αδικοχαμένο παλικάρι και να όλες αυτές οι εικόνες που συνθέτουν τις προσπάθειες όλων των ομάδων να μιλήσουν στην καρδιά του οπαδού.

Ξέρετε ποιου οπαδού, ε; Αυτού που κουβαλούσε μαχαίρι πάνω του και ήθελε να σφάξει τον απέναντι. Ξέρετε ποιου οπαδού, ε; Αυτού που μαζί με καμιά δεκαριά άλλους έβαλαν κάτω τον "εχθρό" και του άλλαξαν τον αδόξαστο. Ναι, μπορούσαν να τον σκοτώσουν. Ε και;

Δύο ώρες μετά θα ερχόταν στη μνήμη ο δικός τους νεκρός, της δικής τους πλευράς. Την ώρα του ξεχαρμανιάσματος, τότε που φεύγει η θολούρα. Κωλόπαιδα, κουβαλάτε και σπαθιά, ε; Οπως είχε πει ο συγχωρεμένος ο ηθοποιός (μου διαφεύγει το όνομα αυτή τη στιγμή) στο καλτ αριστούργημα "Φυλακές Ανηλίκων".

Αυτά τα καλόπαιδα που πήγαν στο Πανθεσσαλικό για να τη βγάλουν έξω και να τη μετρήσουν, είναι επίδοξοι δολοφόνοι. Παίρνουν φόρα για να σκοτώσουν. Το τυφλό χτύπημα αυτό κάνει και οι οπαδοί τούτο συνηθίζουν ως τακτική. Βαράω και φεύγω. Εκτός αν ο απέναντι είναι ένας, οπότε τον βάζω κάτω και χτυπάω όπου βρω.

Α, και για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας και σας βγει ο καφές από τη μύτη τώρα που με διαβάζετε, προφανώς αυτά ισχύουν για όλους. Βλέπετε, ξάφνου εμείς οι δημοσιογράφοι χαρακτηρίσαμε τον σαββατιάτικο τελικό ως τον χειρότερο της ιστορίας. Κοντή μνήμη έχουμε, μωρ' αδερφάκι μου.

Και δεν χρειάζεται να γυρίσω πολύ το χρόνο πίσω για να θυμηθείτε τέτοιους τελικούς, σαν αυτόν του Βόλου. Για παράδειγμα, πέρυσι χωρίς οπαδούς στο ΟΑΚΑ, είχαμε επεισόδια. Το 2010 οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Άρη δέρνονταν για καμιά ώρα πριν από τη σέντρα. Προφανώς αυτά τα ξεχνάμε γιατί είναι σαν τα εγκλήματα. Μετά από κάποια χρόνια παραγράφονται.

Άρα, το σηκώνει ο οργανισμός μας. Οπαδών και δημοσιογράφων. Τέτοιους τελικούς θέλουμε. Αίμα και άμμος. Να πέφτει ξύλο, να ψάχνουμε για πιθανές τιμωρίες, να περιμένουμε δηλώσεις και να γράφουμε για τις ευθύνες της κυβέρνησης και της αστυνομίας. Σε αυτά είμαστε ειδικοί.

Όχι όλοι, για να μη το τσουβαλιάσω. Κάποιοι, για παράδειγμα, φώναζαν τις προηγούμενες μέρες για την επικινδυνότητα του Πανθεσσαλικού, αλλά ήταν οι γραφικοί που ήθελαν να πουλήσουν κάποια φύλλα παραπάνω. Οι κινδυνολόγοι, ε;

Οπότε κουλάρετε λίγο. Ολοι. Μην πέφτετε από τα σύννεφα γιατί και αυτά κάποια στιγμή θα σας πάρουν χαμπάρι. Και νεκρούς αν είχε το Σάββατο, τόσο το καλύτερο. Χαμός θα γινόταν, θα γράφαμε και θα λέγαμε για ένα μήνα. Με κροκοδείλια δάκρυα.

Σαν κι αυτά των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ, οι οποίοι αφού πρώτα έπλεξαν το εγκώμιο του πύρινου λαού -μέσα σε αυτούς και δολοφόνοι- στη συνέχεια θυμήθηκαν το αδικοχαμένο παλικάρι, ένα ακόμα θύμα του οπαδικού "πολέμου". Το μόνο που κατάφεραν ήταν να βεβηλώσουν τη μνήμη του.