Κύριες και κύριοι, αυτός ήταν ο ΠΑΟΚ
Ο ΠΑΟΚ πρωτογνωρίστηκε με τον υπόλοιπο κόσμο. Κέρδισε την αναγνώριση και το σεβασμό, πήρε το χειροκρότημα σε υπερθετικό βαθμό. Μοιάζει πιο έτοιμος για τη νέα σεζόν, έχει να λύσει λιγότερα θέματα σε σχέση με την ΑΕΚ. Και μία κουβέντα για τη διαιτησία του τελικού. Του Σταύρου Καραΐνδρου.
Να ξεκινήσω με κάτι που έχω μέσα μου από το βράδυ του Σαββάτου και θα σκάσω αν δεν το γράψω. Οχι τίποτε άλλο, αλλά θεωρώ ανεπίτρεπτο οι φίλοι του ΠΑΟΚ να ξεχνούν την ιστορία τους και να αδικούν την ομάδα τους.
Η νίκη, λοιπόν, επί της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ δεν ήταν η πιο εύκολη του ΠΑΟΚ σε τελικό. Ή η μεγαλύτερη, ή πείτε το όπως θέλετε. Γυρίστε το χρόνο πίσω 17 χρόνια και θυμηθείτε εκείνο το 2-4 του Δικεφάλου επί του Ολυμπιακού στη Ν.Φιλαδέλφεια. Επί ενός Ολυμπιακού που ήταν κυρίαρχος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, είχε κατακτήσει με περίπατο το πρωτάθλημα, είχε ρίξει μία ξεγυρισμένη τεσσάρα στον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο.
Κλείνει η παρένθεση. Αυτά προς αποκατάσταση της ιστορίας του ΠΑΟΚ. Για τα υπόλοιπα δεν χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση. Ο Δικέφαλος του Βορρά πρωτοσυστήθηκε το βράδυ του Σαββάτου στο ελληνικό κοινό. Σε όσους δεν είχαν δει παιχνίδια του την εφετινή χρονιά, σε όσους απλά άκουγαν για μία καλύτερη ομάδα, αλλά δεν την είχαν δει.
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΟΚ
Αυτούς κέρδισε στον τελικό ο ΠΑΟΚ. Τον κόσμο που θεωρούσε υπερβολές τα όσα λέγονταν και γράφονταν για την εφετινή δυναμική του ΠΑΟΚ. Και όλα αυτά τα είδε να απλώνονται στο χορτάρι του ΟΑΚΑ σε υπερθετικό βαθμό.
Χωρίς να θέλω να μειώσω τη νίκη του ΠΑΟΚ, αυτή τη διαφορά δυναμικότητας που είδαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο δεν θα την βλέπαμε αν έπαιζαν οι δύο ομάδες 100 φορές. Ο Δικέφαλος του Βορρά έφτασε στο ταβάνι της απόδοσής του, τα έκανε όλα φανταστικά, ήταν απόλυτος κυρίαρχος στις τέσσερις γραμμές, ενώ η ΑΕΚ ήταν μία ομάδα "άδεια", κουρασμένη, σαν να μην είχε κίνητρο, σαν να είχε μείνει στη φιέστα της Ν.Φιλαδέλφειας την προηγούμενη εβδομάδα.
Για αυτό, βέβαια, υπάρχει εξήγηση. Εκτός από το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ είναι μία πολύ καλή ομάδα που έγινε ακόμα καλύτερη όταν "έστρωσε" (από τον Δεκέμβρη κόντρα στην Ξάνθη και μετά) είχε ένα σημαντικό κίνητρο που έδωσε φτερά στους παίκτες του Λουτσέσκου. Να κερδίσει την ΑΕΚ για να αποδείξει την αδικία με την απώλεια του πρωταθλήματος. Και το ιδανικό θα ήταν να γίνει με εμφατικό τρόπο. Και έγινε. Με θριαμβευτικό τρόπο.
Ο ΠΑΟΚ είχε πολλούς λόγους να πάρει το κύπελλο. Για τον κόσμο του, για τον κόσμο των άλλων, για τους δημοσιογράφους που τον απομόνωσαν, για την αναγνώριση που δεν είχε, για τη δουλειά που έκανε σε όλη τη χρονιά, για τον Λουτσέσκου που όχι μόνο κατάφερε να μείνει όρθιος απέναντι στην ξενέρα των φιλάθλων, αλλά έκανε μία εξαιρετική ομάδα, για το γαμώτο.
Αυτό το "γαμώτο" μένει στο τέλος, σαν επιμύθιο της προσπάθειας την εφετινή χρονιά. Το γαμώτο που ο ΠΑΟΚ δεν έφτασε στο νταμπλ, που έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια, που βρέθηκε να έχει ανοικτά μέτωπα με όλους, που αν ήταν πιο ήσυχος, χωρίς άναρθρες κραυγές, χωρίς ανόητες ενέργειες θα πετύχαινε τον στόχο του.
ΕΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Το θετικό για τον ΠΑΟΚ είναι η συνέχεια. Η επόμενη μέρα. Ετοιμος για το πρωτάθλημα, ακόμα κι έτσι φαντάζει ένα σκαλί πιο πάνω από τους άλλους. Αν διατηρηθεί ο κορμός και προστεθούν 2-3 ποιοτικές κινήσεις σε άμυνα, κέντρο και επίθεση, ο Δικέφαλος θα έχει στέρεες βάσεις για τον τίτλο. Αρκεί να γίνουν "μεταγραφές" και στα μυαλά.
Οσον αφορά στη διαιτησία του τελικού, τα περισσότερα σχόλια που δέχθηκα από τους αναγνώστες στο σαββατιάτικο live chat μετά το παιχνίδι, αφορούσαν τον Ισπανό διαιτητή. Απαντες κατέληξαν στο συμπέρασματα της εξαιρετικής διαιτησίας, αλλά και της συμπεριφοράς των ποδοσφαιριστών.
ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ
Για το πρώτο δεν ήρθαν... οι ξένοι να μας πάρουν τις δουλειές. Προφανώς έχουμε καλούς διαιτητές που μπορούν να σφυρίξουν αυτά που βλέπουν. Για το δεύτερο, όμως, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το ματς θύμιζε ευρωπαϊκό παιχνίδι ελληνικών ομάδων. Εκεί όπου οι ποδοσφαιριστές κάθονται "στρατιωτάκια" στις αποφάσεις των διαιτητών. Υπάρχει και μία άλλη λέξη, αυτή που είχε χρησιμοποιήσει κάποτε ο Σωκράτης Κόκκαλης για να αναδείξει τη διαφορά νοοτροπίας των παικτών του Παναθηναϊκού απέναντι στους ρέφερι σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Ναι, "κότες". Κιχ δεν έβγαλαν το Σάββατο. Πρώτη κίτρινη στο 20λεπτο, καμία διαμαρτυρία. Καθαρό πέναλτι του Μπακάκη, ούτε ένα σπρώξιμο στον διαιτητή, δεν τόλμησε κανείς να τον πλησιάσει στο μισό μέτρο. Κίτρινες σε πεντακάθαρες περιπτώσεις, κόκκινες εκεί που χρειάστηκε, όλες οι αποφάσεις αδιαμαρτύρητες. Αρα, στην Ελλάδα βρίσκουν και τα κάνουν.
Μοναδικό σημείο που (θα) σήκωνε κουβέντα, το γρήγορο σφύριγμα της λήξης. Σέντρα μετά το 2-0 και τέλος. Το παιχνίδι είχε 1-2 λεπτά ακόμα, αλλά ο Ισπανός είχε εμφανέστατη διάθεση να τελειώσει κανονικά το παιχνίδι. Χωρίς ντου, χωρίς επεισόδια, χωρίς να οξυνθούν κι άλλο τα πνεύματα. Δεν φοβήθηκε το παιχνίδι, αλλά το παιχνίδι φοβήθηκε τον διαιτητή.
ΤΟ ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΤΣΕΣΚΟΥ
Τέλος, μία αναφορά στον Ραζβάν Λουτσέσκου και τα όσα υποστηρίζει η ΑΕΚ σχετικά με την κίνηση του Ρουμάνου να δείξει τα γεννητικά του όργανα προς τον πάγκο της Ενωσης και δη τον Χιμένεθ. Στη γενικότερη κουβέντα για τον τρόπο που αντιμετώπισαν τη νίκη τους οι του ΠΑΟΚ θα μπορούσαμε να τους στήσουμε στον τοίχο αν δεν είχε προηγηθεί το ξέσπασμα του Μελισσανίδη με τους Μάο-Μάο και τα κομμωτήρια.
Εγώ ήμουν αυτό -και μάλιστα βρέθηκα απέναντι στην οργισμένη αντίδραση του κόσμου του ΠΑΟΚ- που έβγαλα το καπέλο στην ΑΕΚ για τη γενικότερη στάση της στο εφετινό πρωτάθλημα. Χωρίς κραυγές, χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς δηλώσεις που θα ξέφευγαν.
Αυτά πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων με το ξέσπασμα του Μελισσανίδη όταν όλα είχαν κριθεί. Για Μελισσανίδη ήταν μεγάλο πράγμα που κρατήθηκε τόσο καιρό. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τονιστεί το λάθος του.
Παράλληλα, τούτο δεν δίνει άλλοθι στον Λουτσέσκου για τέτοια συμπεριφορά. Πρωτίστως ο Ρουμάνος αδικεί τον εαυτό του. Εχει κάθε δικαίωμα να θεωρεί αδικημένη την ομάδα του, έχει κάθε δικαίωμα να μιλάει για "κλοπές", έχει κάθε δικαίωμα να χαίρεται με την κατάκτηση του κυπέλλου -εξάλλου ο εφετινός ΠΑΟΚ είναι ολότελα δικό του δημιούργημα- δεν έχει όμως το δικαίωμα να ρίχνει το επίπεδο, να βγάζει μία ακατανόητη καφρίλα και να ρίχνει λάδι στη φωτιά.
Ο Λουτσέσκου ήταν το Α και το Ω του εφετινού ΠΑΟΚ. Οπως δεν αναγνωρίστηκε στον Δικέφαλο η εφετινή του παρουσία έτσι δεν αναγνωρίστηκε και στον Ρουμάνο η δική του δουλειά. Πήρε έναν ΠΑΟΚ τέλη Αυγούστου και τον έχτισε από την αρχή. Με τον κόσμο να μην τον γουστάρει, με την Τούμπα άδεια, με τους ανταγωνιστές να μοιάζουν, στην αρχή, πιο έτοιμοι.
Ολα αυτά τα ξεπέρασε. Εφτιαξε τον πιο ελκυστικό ΠΑΟΚ που έχει εμφανιστεί τα τελευταία 30 χρόνια. Δικό του είναι αυτό, δικά του, όμως και τα λάθη. Και αυτό του Σαββάτου ήταν μεγάλο.
Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΟ
Για επιμύθιο τούτο: ο ΠΑΟΚ στηρίχθηκε στη δύναμη της αδικίας και με αυτό ως κίνητρο για να γιγαντωθεί η ψυχολογία πήγε να παίξει με μία ΑΕΚ που θεώρησε ότι όλα τελείωσαν με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αν ο ΠΑΟΚ ήθελε μία να δείξει στο χορτάρι ποια είναι η καλύτερη ομάδα η ΑΕΚ θα έπρεπε να το θέλει δέκα.
Δεν χάθηκε τίποτα με την απώλεια του κυπέλλου, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έρχονται τα δύσκολα. Ο ΠΑΟΚ μοιάζει πιο έτοιμος για την επόμενη χρονιά και τουλάχιστον αυτή τη φορά θα την αρχίσει με καλύτερες συνθήκες. Η Ενωση έχει να λύσει άλλα προβλήματα. Με πρώτο αυτό του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου. Η μη χρησιμοποίησή του από τον Χιμένεθ στη βασική ενδεκάδα γέννησε ερωτήματα. Οπως επίσης η στάση ορισμένων να κυκλοφορούν δεξιά και αριστέρα, λίγες ώρες πριν από τη σέντρα του τελικού, πως ο παίκτης έχει κλείσει ήδη στον Ολυμπιακό.