Οι βατοί αντίπαλοι μας μάραναν...

Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, η είδηση της κλήρωσης των πέντε εκπροσώπων μας στα ευρωπαϊκά κύπελλα είναι το ενδεχόμενο να παίξει ο Παναθηναϊκός εναντίον της Γκαμπάλα. Ναι, της Γκαμπάλα, της ομάδας που έγινε πανελληνίως γνωστή πριν από 2 χρόνια.

Η κατάντια του Παναθηναϊκού είναι ακριβώς αυτή. Η αξιολόγηση της είδησης, το γεγονός πως οι "πράσινοι" είναι πολύ πιθανό να παίξουν με μία ομάδα που πριν από λίγα χρόνια δεν την ήξερε ο ποδοσφαιρικός χάρτης. Και σε μια νύχτα, μετά από εκείνο το περίφημο ματς της Λεωφόρου, μπήκε στη... ιστορία του συλλόγου ως μία από τις πιο μαύρες σελίδες του.

Η Γκαμπάλα (και η Γιαγκελόνια) είναι από τις ομάδες που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να παρακαλούν οι ελληνικές ομάδες να παίξουν μαζί της. Ο Παναθηναϊκός γεύτηκε την πίκρα, ο ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να την κερδίσει στη φάση των ομίλων και ξάφνου συνειδητοποίησαν οι περισσότεροι πως δεν έχει πέσει απλά το επίπεδο των ομάδων, αλλά του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα.

Κάποτε είχαμε κάθε χρόνο και από μία επιτυχία. Κάποτε ο Παναθηναϊκός μεσουρανούσε στην Ευρώπη, κάποτε ο Ολυμπιακός είχε μεγάλες νίκες στο Champions League, κάποτε ο ΠΑΟΚ έφευγε με το διπλό από την Τότεναμ (σε ματς που είχε σημασία και όχι όπως αυτό κόντρα στην Ντόρτμουντ), κάποτε και η ΑΕΚ χάριζε μεγάλες ευρωπαϊκές χαρές.

Το επίπεδο ξάφνου έπεσε στα τάρταρα. Ο Ολυμπιακός πέρυσι δεν κατάφερε να αποκλείσει την Μπερ Σεβά (λίγους μόλις μήνες από το διπλό στην Αρσεναλ) και στο Europa League είδε κι έπαθε να περάσει στα νοκ άουτ παιχνίδια. Ο Παναθηναϊκός μπήκε στους ομίλους του Europa League, έκανε 1-2 καλά παιχνίδια, αλλά στον απολογισμό έφυγε ταπεινωμένος. Η ΑΕΚ αποκλείστηκε νωρίς, ο ΠΑΟΚ έπεσε πάνω στη Σάλκε και ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, η σεμνή τελετή έλαβε τέλος με προβληματισμό και γκρίνια.

Δεν είναι η Γκαμπάλα το θέμα. Ούτε η Παρτιζάν ούτε η Ολιμπίκ Ντόνετσκ (την ΤΣΣΚΑ Μόσχας δεν τη βάζω γιατί μόνο η ΑΕΚ είχε δύσκολη, με τη στενή έννοια του όρου, κλήρωση). Το θέμα είναι, πλέον, πως οι ελληνικές ομάδες δεν βγάζουν σιγουριά ότι μπορούν να κάνουν το αυτονόητο. Ακόμα και με τις -δημοσιογραφικό κλισέ- βατές ομάδες, δεν βάζεις το χέρι σου στη φωτιά πως οι εκπρόσωποί μας θα προκριθούν.

Κανονικά αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να μιλάμε για το ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να περάσει την Παρτιζάν. Και μεταγραφές έκανε και επίπεδο ανέβηκε και στην τελική δεν είναι η σούπερ ντούπερ ομάδα η Παρτιζάν για να του προκαλεί τρόμο. Μια σωστή διαχείριση χρειάζεται και άπαντες να έχουν στην άκρη του μυαλού το περσινό πάθημα (γιατί περί παθήματος πρόκειται) με την Μπερ Σεβά.

Κανονικά τα ίδια θα έπρεπε να λέμε και για Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ. Εύκολοι (ή τουλάχιστον, για να ικανοποιηθούν και οι απαισιόδοξοι, βατοί) αντίπαλοι. Αν θες να λες ότι θες να κάνεις κάτι στην Ευρώπη (έστω το μίνιμουμ της συμμετοχής στους ομίλους) αυτές τις ομάδες ΠΡΕΠΕΙ να τις περνάς. Αλλά από το πρέπει μέχρι το μπορεί υπάρχει μία απόσταση, η οποία μένει να δούμε αν έχει μκρύνει.

Για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή δεν έχει ολοκληρωμένο ρόστερ. Τρέχει να κλείσει διάφορες μεταγραφές. Άρα έχει μειονέκτημα ως προς το πρόσωπο που θα παρουσιάσει όταν θα παίξει το πρώτο ευρωπαϊκό ματς. Ο περσινός Παναθηναϊκός του Ουζουνίδη θα ήταν το μεγάλο φαβορί για πρόκριση. Ο εφετινός, με τις εκκρεμότητες να μην έχουν κλείσει, τα αφήνει όλα είναι ανοιχτά και ο κίνδυνος για μια νέα... Γκαμπάλα ελλοχεύει.

Η ΑΕΚ ξέρει που βαδίζει και αυτό είναι καλό. Δεν μπλέκει στα "τρικ" περί "βατού αντιπάλου" και όλα τα συναφή. Ξέρει ότι έχει δύσκολη αποστολή, ήξερε από πριν ότι θα έχει δύσκολη αποστολή και απλά ζητούσε να πέσει με τη λιγότερο δύσκολη. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας είναι υψηλό εμπόδιο, αλλά τουλάχιστον στην Ενωση ξέρουν πως πρέπει να ανεβάσουν στροφές και να δώσουν το μάξιμουμ για να την περάσουν. Δεν θα χαλαρώσουν ακόμα κι αν στο πρώτο παιχνίδι αποκτήσουν το πάνω χέρι.

Ο Πανιώνιος, τέλος, έχει κάθε δικαίωμα να ελπίζει (εφόσον τελειώσει τη δουλειά με την Γκόριτσα). Απέφυγε Μίλαν και Μπορντό και μπορεί να σκέφτεται την πρόκριση. Αλλο αν μπορεί. Αυτό θα φανεί στο γήπεδο. Τουλάχιστον δεν θα πάει σαν... πρόβατο στη σφαγή. Και στην τελική, γιατί όχι δηλαδή; Πόσες φορές ακόμα θα πρέπει να μας (απο)δείξει πως έχει τα φόντα να κάνει μεγάλα πράγματα; Για τα δεδομένα του ή ακόμα πιο ψηλά.

Μακάρι μετά το τέλος των 5 πρώτων αγώνων να φωνάξουμε "όλοι μαζί μπορούμε". Σαν την περίφημη συναυλία. Χωρίς τα παρατράγουδά της...