Πραξικόπημα στις Κυριακές μας

Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει με αφορμή τα σοβαρά επεισόδια στην Αυλίδα για τον τυφλό οπαδισμό που δρα ανεξέλεγκτα. Τους πραξικοπηματίες των Κυριακών μας.

18 ΙΟΥΛ 2016

Ξέρω, είναι δύσκολο εν μέσω θέρους και σέλφι να σε "τραβήξει" η επικαιρότητα. Κι αν αυτό γίνει, χρειάζεται να είναι σε υπερθετικό βαθμό. Μία Νίκαια, ένα πραξικόπημα στην Τουρκία. Ένα BREXIT, βρε αδερφέ.

Κατά τα λοιπά, το αυτί δεν ιδρώνει. Η δίψα για μπύρα και η ανάγκη ξεκούρασης δεν μπορούν να νικηθούν από τη ματαιοδοξία του σχολιασμού στα social media και των likes.

Βέβαια, φταίμε κι εμείς. Έχουμε δώσει στον κόσμο την εντύπωση ότι "έλα μωρέ, αυτά γίνονται". Τη μία ήταν η Λευκάδα, τώρα η Αυλίδα. Αύριο-μεθαύριο θα είναι κάπου αλλού. Μέχρι να θρηνήσουμε νεκρούς, μέχρι να χυθεί το ζεστό αίμα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, να χύσουμε κροκοδείλια δάκρυα, να γράψουμε για το τέλμα του ελληνικού αθλητισμού και να γεμίσουμε με διάφορες μπαρούφες την αρθρογραφία, ζητώντας από τον Σταύρο Κοντονή να το κλείσει το ρημάδι.

ΕΛΑ ΜΩΡΕ, ΠΟΙΟΣ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ

Εντάξει, καταλαβαίνω. Ζούμε σε μία περίεργη εποχή. Γεμάτη σκέψεις, άγχη, αγωνία για το μέλλον. Είναι λογικό να βάζουμε όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα προσπαθώντας να κάνουμε restart στο μυαλό μας ενόψει ενός ακόμη δύσκολου χειμώνα. Μεμονωμένα περιστατικά όπως αυτά της Νίκαιας και της Τουρκίας ξυπνούν το περί... σχολιασμού αίσθημα. Δίνουμε ένα βροντερό "παρών" στα social media, εκφράζουμε τον προβληματισμό μας, γράφουμε την εξυπνάδα μας και μετά όλα καλά. Κάνουμε μια βουτιά, τραβάμε μια σέλφι και η παγωμένη μπύρα μάς περιμένει στο ψυγείο.

Μόνο που τα παραπάνω γίνονται μακριά από εμάς. Δεν μας αγγίζουν, προσώρας. Κανονικά θα έπρεπε να μας αγγίζουν αυτά που γίνονται δίπλα μας. Εκεί που σφάζονται για τις ομάδες, εκεί που οι κάφροι, οι ανεγκέφαλοι, οι δολοφόνοι, βγάζουν τον εκδικητικό τους χαρακτήρα. Ναι, είναι δολοφόνοι. Όταν πας σε τυφλό "πέσιμο" κι όποιον πάρει ο Χάρος, είσαι δολοφόνος. Όταν καις αυτοκίνητα, μπαίνεις σε δωμάτια ξενοδοχείων, απειλείς ανθρώπινες ζωές, έχεις αποφασίσει να βάψεις τα χέρια σου με αίμα.

Κι όλα αυτά γιατί; Για τις ομάδες. Για τον τυφλό οπαδισμό που σου οπλίζει το χέρι, που σε στέλνει στο "πεδίο μάχης", την ώρα που οι μεγαλοπαράγοντες στήνουν το σκηνικό πολέμου για τη νέα σεζόν. Ποιος θα πάρει την ΕΠΟ, τι θα γίνει με την εγκληματική οργάνωση, ποιος θα είναι ο αρχιδιαιτητής, ποιοι θα βρίσκονται στον πίνακα διαιτησίας.

Και ο αγνός αθλητισμός πεθαίνει. Η δίψα, η προσμονή για τη νέα χρονιά σβήνει. Αργοπεθαίνει. Ο φίλαθλος που αναζητά εναγωνίως τα μεταγραφικά ρεπορτάζ της ομάδας του και σχεδιάζει τα συστήματα ενόψει της επόμενης σεζόν, δεν υπάρχει. Έχει δώσει τη θέση του σε αυτόν που περιμένει τα non paper, τις Guardian και τις επίσημες ανακοινώσεις. Έχει δώσει τη θέση του σε αυτόν που τη βγάζει έξω και τη μετράει με τον απέναντι. Ποιος την έχει μεγαλύτερη. Την καφρίλα.

ΟΙ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ

Τα όσα έγιναν πρόσφατα στη Λευκάδα και τα όσα έγιναν το βράδυ του Σαββάτου στην Αυλίδα, έπαψαν να αγγίζουν. Όσα "ΣΟΚ" και "ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ" και να βάλουμε. Γιατί είναι τέτοιος ο αθλητισμός που αυτά είναι ο κανόνας, ουχί η εξαίρεση. Η πολιτισμένη μάχη των "αιωνίων" στους τελικούς του μπάσκετ ήταν η εξαίρεση. Δεν γίνονται κάθε χρόνο αυτά. Και δεν θα γίνονται. Γι' αυτό μας έκαναν εντύπωση, γι' αυτό μνημονεύονται ακόμα και σήμερα, που φτάσαμε στα μέσα του καλοκαιριού.

Το χειμώνα, όταν επανέλθουμε από την καλοκαιρινή ραστώνη, θα θυμηθούμε ότι δεν μπορούμε πια να πάμε με τα παιδιά μας στο γήπεδο για 100-200 κάφρους που έχουν βαλθεί να καταστρέψουν την καύλα μας. Τότε θα θυμηθούμε ότι έχουμε βαλτώσει, ότι οι κάφροι δρουν ανεξέλεγκτοι και η πλειοψηφία των υπεύθυνων επικοινωνίας ορίζει αυτό που βλέπουμε και πως το βλέπουμε. Τότε που τα τηλέφωνα στις ραδιοφωνικές εκπομπές θα "σπάνε" για την ομαδάρα μας ή για την αδικία με το ανάποδο οφσάιντ.

Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΓΥΨΟ

Μέχρι τότε, οι δολοφόνοι κάνουν του κεφαλιού τους. Οι δικοί μας Τζιχαντιστές, οι δικοί μας πραξικοπηματίες συνεχίζουν το έργο τους. Δεν χρειάζονται βόμβες και φορτηγά. Ούτε καν τανκ. Φτάνει ο τυφλός οπαδισμός για να βάλει τον αθλητισμό στον γύψο. Φτάνει ένα "non paper", μία κατευθυνόμενη αδικία, μία εκδικητική τάση για να μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο από αυτό που αγαπάμε. Οι φίλαθλοι και εμείς οι δημοσιογράφοι. Οι περισσότεροι εξ αυτών πάντα διαθέσιμοι να διαβάσουν τις θέσεις των δικών μας πραξικοπηματιών.

Συγγνώμη που σας τη χάλασα. Επιστρέψτε στα μπάνια σας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: