Το χτίσιμο και το... φτύσιμο

Εχει τελειώσει η συζήτηση για το αν ο ΠΑΟΚ έχει γεμάτο ρόστερ. Εχει το πιο γεμάτο των τελευταίων ετών, δεκαετία και βάλε. Πάπαλα αυτή η συζήτηση. Άρα περνάμε στο ερώτημα, γιατί ακόμα δεν έχει βρει το δρόμο του στο πρωτάθλημα. Τι φταίει και σε τρεις εκτός έδρας αγώνες με θεωρητικά αδύναμους αντιπάλους δεν έχει καταφέρει να κάνει διπλό;

ΔΕΝ "ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ" ΤΑ ΜΑΤΣ

Παρακολουθώντας τα παιχνίδια του Δικεφάλου, ειδικά τα τελευταία 3 που έχει αρχίσει και παίρνει τα πάνω του, το κρατούμενο είναι ένα. Ο ΠΑΟΚ φλερτάρει με την γκέλα ακόμα κι όταν είναι καλύτερος. Η απάντηση είναι απλή: όταν σκοράρεις μόλις μία φορά και δεν μετουσιώνεις σε γκολ τις ευκαιρίες που έχεις για να το "καθαρίσεις", κάποια στιγμή θα το πληρώσεις.

Στη Λάρισα το πλήρωσε. Πέτυχε ένα γκολ στο καλύτερο, για εκείνον, χρονικό σημείο απέναντι σε μία από τις χειρότερες εφετινές ομάδες που ταλανίζεται και από τα τερτίπια της διοίκησης και αντί να ρίξει 5, έφυγε με την ισοπαλία. Σε δικό του ματς.

Από το 60-65 και μετά οι παίκτες του Λουτσέσκου έπαιζαν πασούλες λες και ήθελαν να κάνουν καθυστερήσεις για να κρατήσουν το 0-1. Είχαν απέναντι την ΑΕΛ που δεν είχε τρόπο να απειλήσει, που έδειχνε να έχει αποδεχθεί τη μοίρα της και περίμενε καρτερικά τον "θάνατο". Μόνο με βαθιές μπαλιές απειλούσε και με έναν τρόπο που ο ΠΑΟΚ έδειχνε πως έχει το αντίδοτο. Μόνο στο τέλος στράβωσε η κατάσταση και ήρθε η ισοφάριση.

ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΠΑΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ

Αυτή δεν είναι νοοτροπία ομάδας που θέλει να χτυπήσει το πρωτάθλημα. Πρώτον, ο ΠΑΟΚ έχει ομάδα (με όλα τα γράμματα κεφαλαία) και δεύτερον θέλει να χτυπήσει το πρωτάθλημα. Αυτά είναι τα δύο κρατούμενα, ωστόσο κάποια στιγμή πρέπει να αποκτήσει και χαρακτήρα. Ειδικά στα εκτός έδρας παιχνίδια, τώρα που είναι νωρίς ώστε να μην πετάει δεξιά κι αριστερά βαθμούς.

Μόνο με τον Λεβαδειακό δεν ήταν καλός. Καλός με τη γενικότερη έννοια του όρου. Στη Ριζούπολη και στη Λάρισα ήταν τόσο όσο χρειαζόταν. Έκανε φάσεις, μέτρησε τελικές, είχε τις προϋποθέσεις, αλλά δεν πήρε τίποτα περισσότερο από δύο βαθμούς.

Ο ΠΑΟΚ πρέπει να αποκτήσει σκληράδα. Να γίνει "δολοφόνος", να μπαίνουν οι παίκτες στον αγωνιστικό χώρο και να βλέπουν οι αντίπαλοι το πάθος. Να τρέμουν, να βραχυκυκλώνουν προτού ακουστεί το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή.

ΝΑ ΣΚΟΡΠΑ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ

Οκ, ο Δικέφαλος ακόμα χτίζεται. Με τα λάθη, τις ανοησίες και τις καθυστερήσεις του καλοκαιριού ουσιαστικά τώρα κάνει προετοιμασία. Δεν είναι ούτε ενός μήνα ομάδα. Κάποια στιγμή, όμως, πέρα από συστήματα, τακτικές και πλάνα πρέπει να μάθει να "σκοτώνει" τον αντίπαλο. Οταν δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να "καθαρίζει" τα παιχνίδια, να μη μένει σε αυτό το εύθραυστο 1-0 που δίνει και τη λανθασμένη εικόνα πως είναι φτωχή η εικόνα του στο ματς.

Προφανώς δεν χάθηκε τίποτα με το 1-1 κόντρα στην ΑΕΛ. Προφανώς χρειάζεται δουλειά, προφανώς το πρωτάθλημα έχει δρόμο ακόμα. Τώρα, όμως, που είναι νωρίς ο Δικέφαλος πρέπει να αποκτήσει το ένστικτο του "killer", να μην αφήνει τον αντίπαλο να παίρνει ανάσα. Να μην τον αφήνει να ελπίζει πως μπορεί να αναστηθεί. Ετσι θα έρθουν οι νίκες, τα διπλά, η αυτοπεποίθηση και ο τρόμος στα μάτια των άλλων.

ΠΟΤΕ ΒΟΥΔΑΣ ΠΟΤΕ... ΚΟΥΓΙΑΣ

Για επίλογο, ο Κούγιας. Ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να μετατρέψει σε "Δελφινάριο" μία ιστορική ομάδα. Ο άνθρωπος που αφήνει συντρίμμια σε κάθε πέρασμά του από ομάδες. Ο άνθρωπος που μετρά περισσότερους εχθρούς από φίλους. Επειδή το ελληνικό ποδόσφαιρο τρέφεται από τέτοιους παράγοντες, καλό είναι κάποια στιγμή να αναλάβει δράση ο κόσμος. Είμαι σίγουρος πως οι φίλαθλοι της ΑΕΛ δεν καμαρώνουν για την εικόνα και τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που εκπροσωπεί έναν μεγάλο και ιστορικό σύλλογο. Αφού δεν μπορεί να αποβληθεί από το ίδιο το ποδόσφαιο, ας τον αποβάλλουν αυτοί.